Hoi Helga,
Gefeliciteerd met je zwangerschap, dat als eerste. Ik weet niet in welke gemeente je kerkt, want binnen de Hervormde Kerk zijn veel verschillende opvattingen over dit soort dingen.
Ik ben blij te lezen dat jullie het kindje willen houden, want helaas hoor je ook wel eens dat in deze situatie andere keuzes gemaakt worden, zodat niemand er van af weet... Dat is mijns inziens veel erger.
Je mag weten dat God dit kindje gemaakt heeft en wil! Ook al is de volgorde misschien niet helemaal zoals bedoeld vanuit Bijbels perspectief gezien. Hij houdt nu al van jullie kleintje en ook van jullie als ouders.
De regels die in de Bijbel staan en die waarschijnlijk nageleefd worden in jullie kerk, tenminste dat denk ik te lezen in je berichtje, zijn niet bedoeld om mensen bang te maken in deze situaties. God heeft dit zo bedacht, omdat dit de veiligste situatie is voor jullie en voor jullie kindje. Maar het is niet zo, doordat dit jullie overkomt, dat jullie kind niet bij Hem hoort.
Het zou kunnen dat de dominee jullie vraagt om 'schuldbelijdenis' te doen. Dit klinkt zwaar en het is zeker iets om goed over na te denken. Het gaat niet om het feit dat je in verwachting bent, maar dat je als man en vrouw samenleeft (gemeenschap hebt), terwijl je niet getrouwd bent.
Als jullie hier eigenlijk ook zo over denken, kun je dit vertellen aan de dominee en zal hij jullie verder de weg wijzen.
Ik denk echter niet dat het goed is om dit te doen, terwijl je er eigenlijk niet zo over denkt. Bespreek het gewoon in alle eerlijkheid met jullie dominee.
Ikzelf heb ik een soortgelijke situatie gezeten. Ik was niet in verwachting, maar woonde wel samen zonder getrouwd te zijn. We hebben dit besproken, omdat we bang waren dat we wellicht niet in de kerk mochten trouwen, terwijl dit onze grootste wens was, aangezien het geloof in God en Zijn Zoon heel erg belangrijk is voor ons.
We hebben een fijn gesprek gehad en de dominee zei dat hij blij was dat we de keuze hadden gemaakt om te trouwen en als man en vrouw verder te willen.
Toch, ondanks dat het zeg maar oké was voor de kerk, begon ikzelf te twijfelen aan mijn beslissing om samen te wonen. Ik heb toen besloten om tot aan ons trouwen niet meer met mijn vriend naar bed te gaan (was nog zo'n drie maanden geloof ik) en vergeving te vragen. Niet aan de kerk, maar aan God. Dit was voor mij erg belangrijk, omdat ik geloof dat dit de juiste manier is om met sexualiteit om te gaan.
Natuurlijk denken heel veel mensen er anders over en dat respecteer ik, maar ik ben christen en wil daarom ook de juiste keuzes (proberen te) maken, naar de richtlijnen uit de Bijbel.
Ik schreef eerder dat God die regels gegeven heeft, omdat dat de veiligste situatie is voor ons. Dat wil niet zeggen dat het dan altijd goed gaat. Daar kan ik helaas ook over mee praten... Maar dat is een heel ander onderwerp.
Inmiddels ben ik de trotse moeder van een prachtige dochter. En jullie zullen ook trotse ouders worden van jullie kindje! Probeer te ontspannen en te genieten van je zwangerschap en ga in gesprek met iemand die er ècht verstand van heeft...
Ik wil graag nog het gedichtje van het geboortekaartje van onze dochter laten lezen, God wil jullie kindje! Daar mag je vanuit gaan. Sterkte!
Liefs, Hindi.
Als je er zijn mag
zomaar er zijn mag
gewoon
omdat God dat graag wil.
Als je mag kijken
mag lachen
genieten
gewoon
omdat God dat graag wil.
Ben jij die ene
bijzondere ene
ontroerd staat God stil.
