kinderen van de Vader

A

Anoniem

Guest
Uit het topic van het bedritueel kwam al naar voren dat er gelovige ouders bij dit forum zijn die  dit (het geloof)  graag aan hun kinderen mee willen geven. Wij ook. We zien onze zoon dan ook als een geschenk van de Hemelse Vader en wij mogen voor hem zorgen.
Ik vind het wel eng dat onze zoon opgroeit in een maatschappij waarin steeds minder met God rekening wordt gehouden en meer ik-gericht wordt. Aan de andere kant wil ik erop vertrouwen dat God altijd bij hem zal blijven en voor hem zal zorgen (ook als wij er niet kunnen zijn) bijvoorbeeld op school. Hoe staan andere moeders hierin? Ben benieuwd naar jullie reactie. (ook als je een niet-gelovige moeder bent)
 
Hallo,

Wij zij niet gelovig en hebben er ook niets mee. Ik ben daar veel te nuchter voor, denk ik.
Ik word ook wel een beetje kriegelig als ik lees dat er zo veel vertrouwen in God is en dat hij/zij wel voor je kind zal zorgen...

Ik heb dus geen vertrouwen in God, maar dat wil niet zeggen dat ik ik-gericht ben. Ik ben met dezelfde normen en waarden opgegroeid   als een ieder ander. Ik heb er alleen geen bijbel voor nodig.
Sorry dat ik het zeg, maar ik vind het geloof af en toe zo hypocriet. Ik hoor zo vaak over naastenliefde en respect voor elkaar. En dan zijn er nog steeds mensen die andere geloven, rassen, sexualiteiten niet respecteren. Of mannen die hun vrouwen niet gelijkwaardig behandelen. En dan maar niet te praten over alle oorlogen die gevoerd zijn en nog steeds gevoerd worden uit naam van God.
En ik kan me helemaal boos maken als mensen zeggen dat God bepaalt wanneer het jouw of je kinds zijn tijd is.

Zo, ik wil niemand op de kast jagen, hoor.
Ik ken ook veel gelovigen die net als ik gewoon netjes leven, respect hebben voor elkaar en normen en waarden hebben en die elkaar helpen als dat nodig is.

gr,
Sabine
 
potverdorie, heb ik net een heel verhaal getypt als antwoord, kan mijn laptopje de server niet vinden bij het plaatsen, is heel mijn bericht weg !!!!! Nou, gaan we nog een keer dan:

wat een origineel onderwerp trouwens! Ik ben gelovig, van huis uit katholiek, maar ik ben geen aanhanger van de kerk. Ik heb me altijd erg verzet tegen mijn katholieke opvoeding (moest iederen zondag verplicht mee naar de kerk!! Vreselijk vond ik dat). Met als gevolg dat het heel lang heeft geduurd voor ik maar enige interesse in het geloof kon tonen. Dat kwam eigenlijk pas toen ik mijn leerde kennen, hij is Moslim en van mijn schoonzus heb ik veel geleerd. Ik ben geen moslim, maar geloof op mijn eigen manier, net als mijn man die gewoon drinkt en meer varkensvlees eet dan de gemiddelde Nederlander !!

Wij vinden dat ons geloof geen prioriteit heeft in de opvoeding van onze zoon. Wel heeft het prioriteit om hem bij te brengen respect te hebben voor iedereen en een ander te helpen, oog te hebben voor elkaar.  Niet omdat dat volgens ons moet van God of Allah, maar om dat de maatschappij een zoveel gezelliger, veiliger plek maakt om in te leven.

Ik vind opvoeden hoe dan ook spannend. Dat God minder een betekenis krijgt, vind ik niet eng. Zolang ouders maar  hun kinderen ook als sociale  mensen opvoeden is er niets aan de hand. De meer en meer ik-gerichte maatschappij, ja dat baart me ook wel zorgen aan de  ene kant. Maar, aan de andere kant maken wij als ouders ook deel uit van die maatschappij en hebben wij dus de enorme taak om onze kinderen te stimuleren oog te hebben voor elkaar. Wj moeten de omgeving creëeren waarin onze kinderen veilig kunnen opgroeien en zich kunnen ontwikkelen tot onafhankelijk,maar sociale en respectvolle mensen.
 
Zo, een heel verhaal , toch niet in slaap gevallen he?

groetjes
Mie
 
Ik wilde eerst niet reageren, omdat dit toch wel een heel gevoelig onderwerp is. Ik laat iedereen in zijn waarde en als sommigen een god hebben om in te geloven, is dat prima.

Maar ook ik geloof niet in een god. Ik geloof best dat er meer is tussen hemel en aarde, maar in een bepaalde god dus niet.
Ik heb alleen een beetje moeite met je volgende zin;
"Ik vind het wel eng dat onze zoon opgroeit in een maatschappij waarin steeds minder met God rekening wordt gehouden en meer ik-gericht wordt."
 Ik ben ook niet ik-gericht en misschien denken de niet-gelovigen wel zo over een maatschappij waar wel rekening met god wordt gehouden.
Wat ik dus probeer te zeggen is dat je het, naar mijn mening, een beetje te eenzijdig bekijkt.

Groetjes Sil
 
hoi,
ik ben wel gelovig en ook maak me wel eens zorgen over het feit hoe ik mijn kindje wil opvoeden.
ik bid als ik alleen ben en we bidden niet aan tafel bij het eten bijvoorbeeld. Mijn man en ik hebben afgesproken dat wel te gaan doen als ons dochtertje groter wordt. Eiegnlijk zouden we daar gewoon   nu al mee moeten beginnen, maar het lijtk alsof we ons een beetje generen.
Jasmijn is (nog) niet gedoopt. Ook dat vind ik moeilijk. Bij de doop vertrouw je als het ware je kindje toe aan de gemeente en aan god. Maar wij gaan bijna nooit naar de kerk. Daarbij is mijn man katholiek en ik gereformeerd. Ik zie peetooms en tantes niet zo zitten maar bij mijn man is dat de gewoonte. Iets onbenulligs natuurlijk maar het speelt vaak door mijn hoofd.
Ik wil graag dat mijn kindje naar een christelijke school gaat later en ik zal haar zeker mee nemen naar de kerk om kennis te maken op die manier met het geloof.
Ik wil haar zoveel mogelijk bagage meegeven om later een bewuste keuze te maken.
groeten Elke
 
Ja, dit is inderdaad een heel gevoelig onderwerp. Natuurlijk respecteren we elkaar allemaal, maar terwijl ik het zo lees, merk ik dat het me ergens toch raakt. Gewoon omdat geloven voor mij, voor ons, heel veel betekent.
Allereerst: ik ben dus ook gelovig. Ook wij geloven dat ons kind een geschenk van God is en dat ze, inderdaad, een kind van onze Hemelse Vader is. Ze is ook gedoopt. Wij zijn trouw kerkelijk meelevend met onze gemeente. Het betekent veel voor ons en hoort bij ons; een leven zonder kunnen we ons niet indenken. We voelen ons er ‘rijk’ mee: inderdaad, God zorgt voor ons. We mogen bij Hem komen met álle dingen die ons bezighouden. Maar dat betekent niet dat we pasklare antwoorden krijgen o.i.d. (bijv. toen onze dochter in het begin een paar weken lang elke avond niets anders deed dan huilen/schreeuwen, we er soms wanhopig van werden, hebben we dit wel in het gebed bij Hem neergelegd, maar dat wil niet zeggen dat het meteen stopte. Maar het gaf ons wel rust (figuurlijk dan…)).

We hopen onze dochter christelijk op te voeden en haar bijbelse waarden en normen mee te geven. Dat houdt ook in oog voor de mensen om je heen, het niet ik-gericht zijn. (Waarmee ik dus niet zeg dat ouders die hun kinderen anders opvoeden wel ik-gericht zijn; ik heb voorbeelden in mijn nabije omgeving te over van niet niet-gelovige maar heel sociale mensen).
We hopen en bidden dat onze dochter op mag groeien tot eer van God (en Sabine, dus niet tot een hypocriet mens).

Dit is ook een heel verhaal geworden…


Groeten,
Wilmi
 
Het viel me echt op in dat andere topic (slaaprituelen) dat er heel veel van jullie zo gelovig zijn.
Wij zijn dat helemaal niet. Hier dus ook geen bijbels, naar de kerk gaan en dat soort dingen.
Ik heb er zelf nooit iets mee gehad (ben wel katholiek, gedoopt, communie gedaan enzo) maar wij gingen met onze ouders ook nooit naar de kerk en hebben ook nooit gebeden ofzo.
Ik vind het persoonlijk dus ook niet nodig om mijn dochtertje zo op te voeden. Wat ze later zelf wil moet ze natuurlijk zelf weten.
Dit klinkt voor velen van jullie misschien heel onbegrijpelijk, maar ik wil haar wel nog laten dopen! Niet omdat ik iets met het geloof heb, maar gewoon omdat ik het niet leuk zou vinden als alle kinderen uit haar klas later de communie gaan doen en zij het niet mag doen (is voor een kind toch een feest!). Wij hadden zelf op school zo'n kindje in de klas en ik weet nog heel goed hoe erg hij dat vond...

Ik kan het zelf niet zo goed geloven dat er een "god" bestaat, er is zoooooveel ellende op de wereld! Oorlog, ziekte, geweld en noem maar op!
Als er een god zou zijn, zou "hij" dat toch niet laten gebeuren??
Maar goed, dat is mijn mening.
Ik heb respect voor iedereen hoor, en iedereen moet doen en geloven waar hij/zij zich goed bij voelt! En logisch dat je je kind (eren) dan ook zo opvoed!
 
Hoi,

idd een gevoelig onderwerp; maar... here we go
Ik ben dus niet gelovig opgevoed, dwz niet in de zin kerk/dopen/bidden enz.
Mijn moeder is katholiek, mijn vader ned-hervormd.
Mijn ouders wilden dus de keus aan mij zelf laten.. en daar ben ik heel blij mee.
Ik "vind" dat geloof teveel in hokjes wordt geplaatst, ook door zowel gelovigen als niet gelovigen. Ik kan dit moeilijk uitleggen maar ik probeer het toch;

Ik geloof dus niet, dat er een algemene 'god' is, zoals zovelen het zien.. als een individu dus. Dat geloof ik niet.
Wat ik wel geloof is dat de kern daarvan in ons zit, en nergens anders in.
Ook ben ik van mening dat er idd zoals 1 van de vorige schrijfsters al heeft gezegd over oorlogen (is vaak toch uit basis van het geloof)
Ook vind ik dat er (te)veel geld gespendeerd wordt, in kerken ed. Als je ziet wat voor een pracht en praal er in een kerk zit... man,man,man... zoveel mensen zouden er mee geholpen kunnen worden.
En dat alleen maar (ik zeg niet iedereen) omdat sommige mensen een plek(?) nodig hebben om te bidden enz?
Dat vraag ik me dan toch wel eens af, en mss kan iemand mij hier daar een antwoord op geven. En ik bedoel dit niet verkeerd, om of iemand af te geven.. maar ik vraag me dit dus werkelijk wel eens af, en denk nu dus hardop.

Mijn visie is dus; geloof ik in een god?  NEE
                                                geloof ik dat er meer is tussen hemel en aarde? JA

Groetjes Debby mv B'Elanna
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan