<p>Hallo allemaal,</p><p>Zou heel graag julie mening/ervaring willen horen hierover. Ik ben een jonge vrouw van bijna 28 en inmiddels ben ik 5 jaar samen met mijn vriend van 32. De laatste tijd ben ik steeds meer aan het nadenken over het onderwerp kinderen. Ik wilde altijd al moeder worden, maar dat was iets voor 'later'. Nu ik de dertig zo langzamerhand nader en ik her en der een baby geboren zie worden onder oud studiegenoten groeit mijn kinderwens wel. Vriend en ik hebben een (klein) koophuis en onze relatie is stabiel.</p><p>Waar ik mee zit is voornamelijk het stuk carrière, en de verwachtingen van anderen daarin. Inmiddels ben ik zo'n 3,5 jaar klaar met mijn WO-studie en sinds 3 jaar werk in de HR/bedrijfspsychologie. Zou eigenlijk best binnen een paar jaar aan kinderen willen beginnen, maar ik ben bang dat het mijn carrièrekansen schaadt. Eigenlijk ben ik nog een starter op de arbeidsmarkt. Ben ook nog wel zoekende in wat ik nou écht zou willen doen. En dat dan ook nog binnen een behoorlijk competitief werkveld. Ik ben bang dat na mijn zwangerschap mijn carrière niet meer van de grond komt, dat doorgroeien en van baan wisselen lastiger wordt. Daar komt bij dat ik bij een kleine commerciele organisatie waar (op het management na) voornamelijk jonge mensen werken, zo tussen de 26 en 32. Geen van hen heeft nog kinderen en ik heb ook niet het gevoel dat die er binnenkort gaan komen. Voor mijn HBO/WO-opgeleide collega's zou ik met mijn 28 jaar nog heeeeel jong zijn Voor kids. Zij staan bijna ieder weekend op een festival te swingen. Het lijkt me onprettig om kinderen te krijgen op een plek waar niemand kinderen heeft. Gevoelsmatig een blokkade voor mij dus.</p><p>Aargh... ergens weet ik ook wel dat ik mijn eigen plan moet trekken, maar de druk om alles perfect voor mekaar te hebben is toch wel heel aanwezig in mijn omgeving. Ik ben toch heel benieuwd naar de meningen van anderen. En dan met name andere HBO/WO-opgeleide werkende moeders. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Twijfelden jullie of totaal niet? Hoe gaat het nu met het combineren van kids en werk?</p><p>Ik hoor het heel graag!</p><p> </p>
Kinderwens maar carrière
- Onderwerp starter Selisse Celie
- Startdatum
Ik heb soortgelijke twijfels gehad, vooral tussen blijven zitten waar ik zat (5 jaar inmiddels op dezelfde plek, hbo-opgeleid) of doorgroeien naar een ander bedrijf en weer de onzekerheid ingaan van tijdelijke contracten en of ouderschap wel geaccepteerd zou worden... Nu had ik stabiliteit en een fijne groep collegas maar niet heel uitdagend werk meer na 5 jaar. Vond ik heel lastig!
Uiteindelijk gekozen om te blijven zitten waar ik zat, en het heeft nog 1,5 jaar geduurd tot ik zwanger raakte... een heftige tijd en elke keer weer de twijfel om te solliciteren, met de weet dat ik waarschijnlijk genaaid zou zijn als ik in een proefperiode zwanger raakte...
Het blijft allemaal een gok, je weet niet zeker hoe je werk gaat reageren en ook niet hoe lang het uberhaupt gaat duren. Inmiddels ben ik 30 jaar en nu 34 weken zwanger van een tweeling. Mijn stabiele werkplek is nu een houvast die heel prettig is om te hebben en ik weet dat mijn vakgebied nog erg gewild is, dus mocht ik straks toch weer meer uitdaging zoeken, kan dat altijd nog. Je bent tenslotte niet de enige met een jong kind.
Succes in ieder geval!
Uiteindelijk gekozen om te blijven zitten waar ik zat, en het heeft nog 1,5 jaar geduurd tot ik zwanger raakte... een heftige tijd en elke keer weer de twijfel om te solliciteren, met de weet dat ik waarschijnlijk genaaid zou zijn als ik in een proefperiode zwanger raakte...
Het blijft allemaal een gok, je weet niet zeker hoe je werk gaat reageren en ook niet hoe lang het uberhaupt gaat duren. Inmiddels ben ik 30 jaar en nu 34 weken zwanger van een tweeling. Mijn stabiele werkplek is nu een houvast die heel prettig is om te hebben en ik weet dat mijn vakgebied nog erg gewild is, dus mocht ik straks toch weer meer uitdaging zoeken, kan dat altijd nog. Je bent tenslotte niet de enige met een jong kind.
Succes in ieder geval!
Ik heb juist lang carrière gemaakt doordat het even duurde voor ik de juiste partner vond waar ik een gezin mee wilde stichten. Ik heb het super naar mijn zin in mijn baan, ga ook voor vier dagen terug straks en heb het idee alles er wel uit gehaald te hebben. Maar... zwanger worden ging hier niet vanzelf. Op mijn 35e ben ik gestopt met de pil en vorige maand (inmiddels 38) bevallen van een dochtertje. Super blij dat het ons gegund is natuurlijk, maar ik was graag voor mijn 35e moeder geweest (ook al had ik een zwangerschap en bevalling volgens het boekje). Ik merk dat we bij voorlichtingen, het consultatiebureau etc de oudsten zijn en daar heeft met name mijn vriend het wel eens moeilijk mee. Nu worden we allebei standaard een jaar of vijf jonger geschat, maar toch. Aan de andere kant heb ik wel het idee dat ik door mijn levenservaring wel een relaxter moeder ben dan dat ik tien jaar geleden geweest zou zijn, maar of dat echt zo is weet ik natuurlijk niet.
Mijn advies zou dus zijn dat je zeker nog even kunt wachten, maar schuif het niet te veel jaren voor je uit, je weet nooit hoe lang het duurt voordat het lukt en of dat het vanzelf zal gaan.
Mijn advies zou dus zijn dat je zeker nog even kunt wachten, maar schuif het niet te veel jaren voor je uit, je weet nooit hoe lang het duurt voordat het lukt en of dat het vanzelf zal gaan.
Ik ben 24 en heb een zoon van bijna 8mnd. Ook WO opgeleid. Hier juist bewust vroeg gekozen, (ook 6jr samen, getrouwd en sinds 3jr een koopwoning) om als de kinderen (we hopen op een volgende haha) wat groter zijn weer aan het werk te gaan. Ik werk nu 16u (op HBO ipv WO niveau) in de week namelijk.
Daarnaast ga ik nog minimaal 1 master doen nu, zo werk ik wel aan mijn carriere maar zonder dat ik echt werk.
Zelf vind ik studie (WO dan) en kinderen een geweldige combinatie haha. Weinig aanwezigheidsplicht, studeren in de slaapjes, als ze ziek zijn kan je thuis blijven... Nouja dat dus
Ik heb zelf echt geen spijt van onze keuze. Maar ben inderdaad de enige in mijn 'vriendengroep' met een kind. De rest is echt nog veel aan het feesten, heeft uberhaupt geen vaste relatie en/of een studieschuld waar je u tegen zegt..
Daarnaast ga ik nog minimaal 1 master doen nu, zo werk ik wel aan mijn carriere maar zonder dat ik echt werk.
Zelf vind ik studie (WO dan) en kinderen een geweldige combinatie haha. Weinig aanwezigheidsplicht, studeren in de slaapjes, als ze ziek zijn kan je thuis blijven... Nouja dat dus
Ik heb zelf echt geen spijt van onze keuze. Maar ben inderdaad de enige in mijn 'vriendengroep' met een kind. De rest is echt nog veel aan het feesten, heeft uberhaupt geen vaste relatie en/of een studieschuld waar je u tegen zegt..
Hoi!
Ik ben ook 28 en inmiddels bijna 38 weken zwanger van mijn eerste kindje. Ik herken mezelf wel in veel van jouw verhaal. Na een vrij lange tijd soort van zoekende te zijn geweest (eerst welke studie nou echt het beste bij mij paste, en vooral daarna: wat wil ik ermee? niks was leuk / goed / interessant genoeg), heb ik uiteindelijk ruim twee jaar geleden mijn draai gevonden bij een leuk bedrijf en een leuke functie. Ook ik heb altijd de lat vrij hoog voor mezelf gelegd, ik wilde eerst wel alles voor elkaar hebben voor ik aan kinderen zou beginnen - en dan bedoelde ik wel een aantal jaar werkervaring, groeimogelijkheden, een leuke relatie & mooi huis. Maar inderdaad, op een gegeven moment begon mijn kinderwens toch ook wel te knagen. Mijn vriend is redelijk wat ouder dan ik en het leek mij ook heel leuk om wel kinderen te krijgen vóór hij 45 was. Hij was eigenlijk degene die vorig jaar begon over stoppen met anticonceptie. Ik had er ook wel over nagedacht, maar het was allemaal zo "wat als .." in mijn hoofd dat het dus totaal niet concreet was. Toen heb ik het er met hem veel over gehad, en heel goed bij mezelf gekeken waar precies mijn twijfel nou in zat. Want eerlijk: als je twijfel eigenlijk alleen is dat het 'hoort' om langer te wachten en eerst je carrière 'op orde' te hebben, is de kans groot dat je daar voor je gevoel nooit zal komen. Uiteindelijk kwam ik erachter dat dit voor mij inderdaad gold en dat, als ik puur naar mijn eigen gevoel luisterde, ik eigenlijk er best wel klaar voor was. We hebben toen dus besloten ervoor te gaan.
Het was heel snel raak, waar wij allebei ook wel nog aan moesten wennen (we hadden allebei verwacht dat het wel een paar maanden langer zou duren). Ik had voor mezelf een groeiplan voor dit jaar op carrièregebied en ik heb dat gewoon een jaartje opgeschoven - naar 2020 dus. Verder woonden wij nog niet samen (dat vonden we nooit zo nodig), maar dit doen we inmiddels wel. En ik kan je zeggen dat ik totaal geen spijt heb van mijn keuze en ontzettend veel zin heb in dat de kleine er is. Het is niet per se zo dat carrière maken altijd vóór het krijgen van kinderen zou moeten - waarom zou je niet ná het krijgen van een kind nog kunnen groeien? Dit merk ik ook in de reacties die ik kreeg op mijn werk. En ik merk juist dat ik, op een bepaalde manier, een stuk rustiger geworden ben door deze zwangerschap. Wil niet zeggen dat 'zwanger zijn' en 'moeder worden' mijn roeping is (moet er niet aan denken om huismoeder te zijn, respect voor vrouwen die dit wel kunnen!), maar ik voel me wel meer alsof ik weet welke kant ik op ga ofzo (weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven). En daarnaast: mocht je bang zijn je eigen ruiten in te gooien door 'jong', of beter gezegd vroeg in je carrière, zwanger te worden: dat is niet zo hoor. Werkgevers weten, hoe seksistisch dit ook klinkt, dat een kinderwens en zwangerschap altijd mogelijk onderdeel zijn van het leven van een vrouw. Dus vroeg of laat zit het er, bij de meeste vrouwen althans, wel aan te komen.
Heel verhaal.... maar mijn advies zou dus zijn: kijk bij jezelf waar je gevoel van er nog niet klaar voor zijn precies vandaan komt. Is dit alleen vanwege een bepaald plaatje dat je je voorhoudt, maar zou je het eigenlijk graag willen? Bedenk dan of dat plaatje ooit zo ver gaat zijn dat je er wél klaar voor bent. Is er iets heel concreets dat je nog wil doen / bereiken voor je aan kinderen begint (een mooie reis, een bepaalde opleiding of cursus oid): probeer dat dan concreter te maken en zo de twijfels bij jezelf weg te nemen.
Succes!!
Ik ben ook 28 en inmiddels bijna 38 weken zwanger van mijn eerste kindje. Ik herken mezelf wel in veel van jouw verhaal. Na een vrij lange tijd soort van zoekende te zijn geweest (eerst welke studie nou echt het beste bij mij paste, en vooral daarna: wat wil ik ermee? niks was leuk / goed / interessant genoeg), heb ik uiteindelijk ruim twee jaar geleden mijn draai gevonden bij een leuk bedrijf en een leuke functie. Ook ik heb altijd de lat vrij hoog voor mezelf gelegd, ik wilde eerst wel alles voor elkaar hebben voor ik aan kinderen zou beginnen - en dan bedoelde ik wel een aantal jaar werkervaring, groeimogelijkheden, een leuke relatie & mooi huis. Maar inderdaad, op een gegeven moment begon mijn kinderwens toch ook wel te knagen. Mijn vriend is redelijk wat ouder dan ik en het leek mij ook heel leuk om wel kinderen te krijgen vóór hij 45 was. Hij was eigenlijk degene die vorig jaar begon over stoppen met anticonceptie. Ik had er ook wel over nagedacht, maar het was allemaal zo "wat als .." in mijn hoofd dat het dus totaal niet concreet was. Toen heb ik het er met hem veel over gehad, en heel goed bij mezelf gekeken waar precies mijn twijfel nou in zat. Want eerlijk: als je twijfel eigenlijk alleen is dat het 'hoort' om langer te wachten en eerst je carrière 'op orde' te hebben, is de kans groot dat je daar voor je gevoel nooit zal komen. Uiteindelijk kwam ik erachter dat dit voor mij inderdaad gold en dat, als ik puur naar mijn eigen gevoel luisterde, ik eigenlijk er best wel klaar voor was. We hebben toen dus besloten ervoor te gaan.
Het was heel snel raak, waar wij allebei ook wel nog aan moesten wennen (we hadden allebei verwacht dat het wel een paar maanden langer zou duren). Ik had voor mezelf een groeiplan voor dit jaar op carrièregebied en ik heb dat gewoon een jaartje opgeschoven - naar 2020 dus. Verder woonden wij nog niet samen (dat vonden we nooit zo nodig), maar dit doen we inmiddels wel. En ik kan je zeggen dat ik totaal geen spijt heb van mijn keuze en ontzettend veel zin heb in dat de kleine er is. Het is niet per se zo dat carrière maken altijd vóór het krijgen van kinderen zou moeten - waarom zou je niet ná het krijgen van een kind nog kunnen groeien? Dit merk ik ook in de reacties die ik kreeg op mijn werk. En ik merk juist dat ik, op een bepaalde manier, een stuk rustiger geworden ben door deze zwangerschap. Wil niet zeggen dat 'zwanger zijn' en 'moeder worden' mijn roeping is (moet er niet aan denken om huismoeder te zijn, respect voor vrouwen die dit wel kunnen!), maar ik voel me wel meer alsof ik weet welke kant ik op ga ofzo (weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven). En daarnaast: mocht je bang zijn je eigen ruiten in te gooien door 'jong', of beter gezegd vroeg in je carrière, zwanger te worden: dat is niet zo hoor. Werkgevers weten, hoe seksistisch dit ook klinkt, dat een kinderwens en zwangerschap altijd mogelijk onderdeel zijn van het leven van een vrouw. Dus vroeg of laat zit het er, bij de meeste vrouwen althans, wel aan te komen.
Heel verhaal.... maar mijn advies zou dus zijn: kijk bij jezelf waar je gevoel van er nog niet klaar voor zijn precies vandaan komt. Is dit alleen vanwege een bepaald plaatje dat je je voorhoudt, maar zou je het eigenlijk graag willen? Bedenk dan of dat plaatje ooit zo ver gaat zijn dat je er wél klaar voor bent. Is er iets heel concreets dat je nog wil doen / bereiken voor je aan kinderen begint (een mooie reis, een bepaalde opleiding of cursus oid): probeer dat dan concreter te maken en zo de twijfels bij jezelf weg te nemen.
Succes!!
[quote quote=10224057]Ik heb soortgelijke twijfels gehad, vooral tussen blijven zitten waar ik zat (5 jaar inmiddels op dezelfde plek, hbo-opgeleid) of doorgroeien naar een ander bedrijf en weer de onzekerheid ingaan van tijdelijke contracten en of ouderschap wel geaccepteerd zou worden… Nu had ik stabiliteit en een fijne groep collegas maar niet heel uitdagend werk meer na 5 jaar. Vond ik heel lastig! Uiteindelijk gekozen om te blijven zitten waar ik zat, en het heeft nog 1,5 jaar geduurd tot ik zwanger raakte… een heftige tijd en elke keer weer de twijfel om te solliciteren, met de weet dat ik waarschijnlijk genaaid zou zijn als ik in een proefperiode zwanger raakte… Het blijft allemaal een gok, je weet niet zeker hoe je werk gaat reageren en ook niet hoe lang het uberhaupt gaat duren. Inmiddels ben ik 30 jaar en nu 34 weken zwanger van een tweeling. Mijn stabiele werkplek is nu een houvast die heel prettig is om te hebben en ik weet dat mijn vakgebied nog erg gewild is, dus mocht ik straks toch weer meer uitdaging zoeken, kan dat altijd nog. Je bent tenslotte niet de enige met een jong kind. Succes in ieder geval![/quote]
Wel fijn dat je er zoveel vetrouwen in hebt. Ik zit dus helaas in een wat meer competitief vakgebied en durf niet direct te zeggen dat er 'werk zat' is voor mij. Moet zeggen dat het voor mij een makkelijkere keus was gewacht als dat wel zo was
Wel fijn dat je er zoveel vetrouwen in hebt. Ik zit dus helaas in een wat meer competitief vakgebied en durf niet direct te zeggen dat er 'werk zat' is voor mij. Moet zeggen dat het voor mij een makkelijkere keus was gewacht als dat wel zo was
[quote quote=10224074]Ik heb juist lang carrière gemaakt doordat het even duurde voor ik de juiste partner vond waar ik een gezin mee wilde stichten. Ik heb het super naar mijn zin in mijn baan, ga ook voor vier dagen terug straks en heb het idee alles er wel uit gehaald te hebben. Maar… zwanger worden ging hier niet vanzelf. Op mijn 35e ben ik gestopt met de pil en vorige maand (inmiddels 38) bevallen van een dochtertje. Super blij dat het ons gegund is natuurlijk, maar ik was graag voor mijn 35e moeder geweest (ook al had ik een zwangerschap en bevalling volgens het boekje). Ik merk dat we bij voorlichtingen, het consultatiebureau etc de oudsten zijn en daar heeft met name mijn vriend het wel eens moeilijk mee. Nu worden we allebei standaard een jaar of vijf jonger geschat, maar toch. Aan de andere kant heb ik wel het idee dat ik door mijn levenservaring wel een relaxter moeder ben dan dat ik tien jaar geleden geweest zou zijn, maar of dat echt zo is weet ik natuurlijk niet. Mijn advies zou dus zijn dat je zeker nog even kunt wachten, maar schuif het niet te veel jaren voor je uit, je weet nooit hoe lang het duurt voordat het lukt en of dat het vanzelf zal gaan.[/quote]
Gefeliciteerd met je dochter! Dat hoor ik inderdaad wel vaker, dat oudere moeders relaxtere moeders zijn en meer van hun kids genieten. Op welke leeftijd zou je je dochter idealiter gekregen hebben als je erop terug kijkt?
Gefeliciteerd met je dochter! Dat hoor ik inderdaad wel vaker, dat oudere moeders relaxtere moeders zijn en meer van hun kids genieten. Op welke leeftijd zou je je dochter idealiter gekregen hebben als je erop terug kijkt?
[quote quote=10224074]Ik heb juist lang carrière gemaakt doordat het even duurde voor ik de juiste partner vond waar ik een gezin mee wilde stichten. Ik heb het super naar mijn zin in mijn baan, ga ook voor vier dagen terug straks en heb het idee alles er wel uit gehaald te hebben. Maar… zwanger worden ging hier niet vanzelf. Op mijn 35e ben ik gestopt met de pil en vorige maand (inmiddels 38) bevallen van een dochtertje. Super blij dat het ons gegund is natuurlijk, maar ik was graag voor mijn 35e moeder geweest (ook al had ik een zwangerschap en bevalling volgens het boekje). Ik merk dat we bij voorlichtingen, het consultatiebureau etc de oudsten zijn en daar heeft met name mijn vriend het wel eens moeilijk mee. Nu worden we allebei standaard een jaar of vijf jonger geschat, maar toch. Aan de andere kant heb ik wel het idee dat ik door mijn levenservaring wel een relaxter moeder ben dan dat ik tien jaar geleden geweest zou zijn, maar of dat echt zo is weet ik natuurlijk niet. Mijn advies zou dus zijn dat je zeker nog even kunt wachten, maar schuif het niet te veel jaren voor je uit, je weet nooit hoe lang het duurt voordat het lukt en of dat het vanzelf zal gaan.[/quote]
Gefeliciteerd met je dochter! Dat hoor ik inderdaad wel vaker, dat oudere moeders relaxtere moeders zijn en meer van hun kids genieten. Op welke leeftijd zou je je dochter idealiter gekregen hebben als je erop terug kijkt?
Gefeliciteerd met je dochter! Dat hoor ik inderdaad wel vaker, dat oudere moeders relaxtere moeders zijn en meer van hun kids genieten. Op welke leeftijd zou je je dochter idealiter gekregen hebben als je erop terug kijkt?