[quote quote=10224089]Hoi! Ik ben ook 28 en inmiddels bijna 38 weken zwanger van mijn eerste kindje. Ik herken mezelf wel in veel van jouw verhaal. Na een vrij lange tijd soort van zoekende te zijn geweest (eerst welke studie nou echt het beste bij mij paste, en vooral daarna: wat wil ik ermee? niks was leuk / goed / interessant genoeg), heb ik uiteindelijk ruim twee jaar geleden mijn draai gevonden bij een leuk bedrijf en een leuke functie. Ook ik heb altijd de lat vrij hoog voor mezelf gelegd, ik wilde eerst wel alles voor elkaar hebben voor ik aan kinderen zou beginnen – en dan bedoelde ik wel een aantal jaar werkervaring, groeimogelijkheden, een leuke relatie & mooi huis. Maar inderdaad, op een gegeven moment begon mijn kinderwens toch ook wel te knagen. Mijn vriend is redelijk wat ouder dan ik en het leek mij ook heel leuk om wel kinderen te krijgen vóór hij 45 was. Hij was eigenlijk degene die vorig jaar begon over stoppen met anticonceptie. Ik had er ook wel over nagedacht, maar het was allemaal zo “wat als ..” in mijn hoofd dat het dus totaal niet concreet was. Toen heb ik het er met hem veel over gehad, en heel goed bij mezelf gekeken waar precies mijn twijfel nou in zat. Want eerlijk: als je twijfel eigenlijk alleen is dat het ‘hoort’ om langer te wachten en eerst je carrière ‘op orde’ te hebben, is de kans groot dat je daar voor je gevoel nooit zal komen. Uiteindelijk kwam ik erachter dat dit voor mij inderdaad gold en dat, als ik puur naar mijn eigen gevoel luisterde, ik eigenlijk er best wel klaar voor was. We hebben toen dus besloten ervoor te gaan. Het was heel snel raak, waar wij allebei ook wel nog aan moesten wennen (we hadden allebei verwacht dat het wel een paar maanden langer zou duren). Ik had voor mezelf een groeiplan voor dit jaar op carrièregebied en ik heb dat gewoon een jaartje opgeschoven – naar 2020 dus. Verder woonden wij nog niet samen (dat vonden we nooit zo nodig), maar dit doen we inmiddels wel. En ik kan je zeggen dat ik totaal geen spijt heb van mijn keuze en ontzettend veel zin heb in dat de kleine er is. Het is niet per se zo dat carrière maken altijd vóór het krijgen van kinderen zou moeten – waarom zou je niet ná het krijgen van een kind nog kunnen groeien? Dit merk ik ook in de reacties die ik kreeg op mijn werk. En ik merk juist dat ik, op een bepaalde manier, een stuk rustiger geworden ben door deze zwangerschap. Wil niet zeggen dat ‘zwanger zijn’ en ‘moeder worden’ mijn roeping is (moet er niet aan denken om huismoeder te zijn, respect voor vrouwen die dit wel kunnen!), maar ik voel me wel meer alsof ik weet welke kant ik op ga ofzo (weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven). En daarnaast: mocht je bang zijn je eigen ruiten in te gooien door ‘jong’, of beter gezegd vroeg in je carrière, zwanger te worden: dat is niet zo hoor. Werkgevers weten, hoe seksistisch dit ook klinkt, dat een kinderwens en zwangerschap altijd mogelijk onderdeel zijn van het leven van een vrouw. Dus vroeg of laat zit het er, bij de meeste vrouwen althans, wel aan te komen. Heel verhaal…. maar mijn advies zou dus zijn: kijk bij jezelf waar je gevoel van er nog niet klaar voor zijn precies vandaan komt. Is dit alleen vanwege een bepaald plaatje dat je je voorhoudt, maar zou je het eigenlijk graag willen? Bedenk dan of dat plaatje ooit zo ver gaat zijn dat je er wél klaar voor bent. Is er iets heel concreets dat je nog wil doen / bereiken voor je aan kinderen begint (een mooie reis, een bepaalde opleiding of cursus oid): probeer dat dan concreter te maken en zo de twijfels bij jezelf weg te nemen. Succes!![/quote]
Wat een helder en nuttig advies, dankjewel. Had jij heel mensen in je omgeving die al kinderen hadden/hebben? En heb je het gevoel dat je genoeg gereisd had bijvoorbeeld? Ik heb inderdaad dat ik nog wel een paar mooie reizen wil maken.
Waar het gevoel vandaan komt is inderdaad het plaatje dat ik mezelf voor houd. Ergens vind ik dan toch dat als ik hoogopgeleide vrouw eerst carriere moet maken, omdat dat de norm is. Maar het klopt natuurlijk wat je zegt dat je ook gewoon nog carriere kan maken nadat je kids hebt gekregen.
Wat een helder en nuttig advies, dankjewel. Had jij heel mensen in je omgeving die al kinderen hadden/hebben? En heb je het gevoel dat je genoeg gereisd had bijvoorbeeld? Ik heb inderdaad dat ik nog wel een paar mooie reizen wil maken.
Waar het gevoel vandaan komt is inderdaad het plaatje dat ik mezelf voor houd. Ergens vind ik dan toch dat als ik hoogopgeleide vrouw eerst carriere moet maken, omdat dat de norm is. Maar het klopt natuurlijk wat je zegt dat je ook gewoon nog carriere kan maken nadat je kids hebt gekregen.
En wij vinden het belangrijk dat onze kinderen straks jonge ouders hebben, die alles met ze mee kunnen doen en nog allerlei mogelijkheden hebben. Je weet niet hoe lang het duurt om zwanger te worden, wie weet duurt het nog een jaar? En dan? Dan heb je het al die tijd uitgesteld... Jullie moeten kijken naar wat voor jullie belangrijk is, alle voors en tegens tegen elkaar afwegen en kijken waar mogelijkheden liggen ipv waar koeien op de weg staan. Dat heeft ons geholpen om er realistisch tegenaan te kijken en de kans te durven nemen.