kindje vergeten

Ik heb niet alle reacties gelezen,
dus weet niet of ik een "dubbel antwoord" plaats..
Maar ik vind het gewoon belachelijk!!!
Je vergeet je eigen kind toch niet!?!?!
Ik bedoel,
het kan natuurlijk gebeuren, maar het lijkt mij dat je na een uur weleens bedenkt hoe het met kindlief is. En dan erachter komt dat je deze niet bij de oppas of dergelijke gebracht hent.
Zulke mensen vind ik geen ouders, SORRY!!
 
hi,
er uit halen nee dat vergeet je volgens mij niet!

maar er in zetten daar twijfel ik wel over!!
als ik rij kijk ik vaak even om of ik onze dochter wel IN de auto gezet hebt
(ze is bijna 1 jr)

ze is heel rustig in de auto en onze zoon van bijna 4 jaar heeft altijd gemekkerd in de auto, en nu nog steeds moet ik veel handelingen verrichten voor hij zit!

maar vreselijk!
ik denk dat ze gewoon van hun kind af wilde
het kan toch niet!!!!
 
hallo,

ik denk ook niet dat je zo je kind kunt vergeten. Ik kijk altijd door de raampjes van de auto of ik niet iets vergeten ben. maar wat ik ook niet snap is dat de oppas niets van zich laat horen, of  hoef je in nederland/ belgie  niet de oppas te bellen om door te geven dat je kind vandaag niet komt. ik weet dat niet omdat ik opppas aan  huis heb.  
 
Hoi
ik vind het verschrikkelijk wat er is gebeurd en hoop echt dat het mij nooit gebeurd.  
Al vrij snel dat dit gebeuren stond er bij ons in de krant een heel stuk  over "vergeten" in de ruimste zin van het woord. Volgens de prof. hoogleraar is het heel menselijk dat men vergeet en ook  komt het vaker voor  dat kinderen worden vergeten. Alleen wij horen er nauwlijks wat van omdat het niet zovaak voorkomt dat het zo dramatisch afloopt.  
Ik heb het stuk 2 keer gelezen en ik kan me hier ook wel in vinden.
Voor de moeder in kwestie vind ik het verschrikkelijk. Je kunt je niet voorstellen  hoe het voelt om zo je kind af te geven.
Ik vind het dan ook erg ver gaan om te schrijven  dat ze van "het kind af zou willen" zoals iemand hier eerder schreef.        
 
Ik kan me niet voorstellen dat je je kind vergeet als je gaat werken???
Ik ben zelf herstellende van een depressie en gebruik ook medicijnen, maar ik ben echt nog nooit mijn kinderen vergeten.
Ik snap echt niet hoe ziets kan???
Vond het echt verschrikkelijk te horen.
De vrouwen zijn gewoon wezen werken, dus zover heen kunnen ze toch niet zijn?
 
Ik lees veel reacties: zoiets kan toch niet als moeder en ik zou het me ook niet kunnen voorstellen, maar toch is het gebeurd bij een schijnbaar normale moeder.

Ik heb me trouwens wel ooit schuldig gemaakt aan een poging tot overwerken. Ik zei tegen mijn collega om iets voor vijf (ik was net vijf maanden moeder) dat ik het stuk wel in een uur af zo krijgen en van plan was er voor te gaan en het vandaag nog te versturen. Toen zij ze: moet jij je dochter niet van de creche afhalen? Oh ja. Is dat hetzelfde? Het voelt niet zo, maar misschien is dat het wel.

Mijn gedacht ging al snel naar de moeder. Hoe leef je verder met de gedacht dat je je eigen kind hebt vermoord. Dat die mogelijk uren heeft gehuild terwijl je waarschijnlijk slecht op enkele honderde meters afstand was. Hoe reageert je partner. Die is natuurlijk boos, vol verdriet. Is die relatie gedoomd te mislukken omdat hij zijn vrouw niet kan vergeven en de steun te geven die ook zij nodig heeft. Kan zij zichzelf ooit vergeven. Ze moet toch de draad oppakken voor haar andere twee kinderen, maar hoe?
 
ik heb alle reacties gelezen en ik schrik echt van sommige reacties. Natuurlijk is het echt verschrikkelijk wat er gebeurd is en je kunt je misschien niet voorstellen dat het je overkomt, maar vaak snappen mensen passen een situatie als ze het zelf meegemaakt hebben. Ik heb het niet meegemaakt, maar de moeder heeft bij mijn man en mij op school gezeten en vrienden van ons kennen haar ook en het is echt een superlieve sociale moeder die echt nooit had gewild dat dit zou gebeuren. Ik las hier een reactie van iemand die schreef dat ze het wel van haar kind af wilde. Dat vind ik echt een verschrikkelijke reactie want die moeder is er echt erg aan toe, dit is het ergste wat een moeder kan overkomen. En ze zal het zichzelf waarschijnlijk nooit vergeven.
Toen ze met haar auto bij haar werk aan kwam rijden kwamen er gelijk collega's op haar af met vragen over werken enzo en ze werd daar gelijk door opgeslorpt. Dat praat het natuurlijk niet goed. Maar ik wil alleen maar zeggen dat het een doodnormale lieve moeder is die iets verschrikkelijks overkomen is en echt geen raar iemand ofzo.
Jammer als mensen zo hard oordelen.
Ik kan het gewoon niet van me afzetten omdat ik het zo erg vind voor dat lieve kindje en de broertjes/zusjes en de ouders en alle familie!
Groetjes
petra
 

Toen onze oudste net geboren was, en ik één van de eerste keren met mijn moeder en haar ging wandelen, hebben we haar bijna in een winkel laten staan. We liepen ombeurten achter de kinderwagen, dus toen we hadden afgerekend en naar de deur liepen, hadden we allebei het idee dat de ander met de kinderwagen liep. Bij de deur kwamen we erachter dat we allebei zonder kinderwagen liepen !  

Mijn meiden zijn ook al wat ouder nu en die houden me wel aan de praat als we in de auto zitten. Zijn geen seconde stil met zijn tweetjes op de achterbank.
Ben ook wel verbaasd over sommige reacties, en vind het fijn om via Petra het verhaal van de moeder te lezen.

Werk zelf in een ziekenhuis, en verbaas me wel vaker over wat kinderen overkomt door onoplettendheid van ouders. Maar besef me ook dat ik zelf ook wel eens even iets niet merk.   Als ik me even omdraai, staat mijn jongste ook zo buiten als ze hiertoe kans ziet.   En heb mijn kinderen ook wel eens bovenaan de trap teruggevonden, even vergeten de kamerdeur dicht te doen....

Kan de moeder alleen maar heel veel sterkte toewensen.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan