<p>Ik snij dit onderwerp aan omdat ik er maar bar-weinig over lees... dat de verandering in je leven die het krijgen van een baby met zich meebrengt dusdanig impact heeft, dat je dusdanig je eigen leventje en de vrijheden die je daar in had, hebt moeten inleveren omwille van het kind... dat je je dit bij het zwanger worden en de zwangerschap niet genoeg hebt beseft en er na de geboorte achter komt... en dan spijt hebt.<br /><br />Waarschijnlijk is dit iets wat niet vaak besproken wordt, omdat het gewoon "not done" is, maar ik merk toch dat die gedachten regelmatig door mijn hoofd spookt... en ik kan me niet voorstellen dat ik daarin de enige ben. <br /><br />Ik ben zwanger van de eerste, nu bijna 22 weken. We zijn bijna 14 maanden bezig geweest om zwanger te worden, dus de keuze om aan kids te beginnen was welliswaar bewust maar echt weten waar je voor kiest weet je nooit. Ik heb niet altijd al een kinderwens gehad maar toen ik eenmaal de liefde van mijn leven had ontmoet en we een hele goede, stabiele situatie hadden gecreëerd en we financieel onafhankelijk waren leek het ons een mooie volgende stap en fase in het leven. We maakten nog een lange, verre reis samen en genoten maximaal! Iets wat ik eigenlijk het liefst morgen nog een keer doe...<br /><br />Omdat mijn menstruatie tijdens het "proberen" erg wisselde en de klachten ook per maand afweken, werden we al snel doorverwezen naar een gynaecoloog in het ziekenhuis en kwamen we in aanmerking voor IUI (kunstmatige inseminatie) Op de valreep van de eerste behandeling bleek ik toch op natuurlijke wijze zwanger te zijn geworden dus dat traject hoefde we uiteindelijk niet in te gaan, maar in je hoofd stel je jezelf in op een zware periode met veel ziekenhuisbezoekjes en mentale/emotionele uitdagingen. Die omschakeling van "zet je schrap" naar "je bent zwanger" kon ik maar moeilijk maken. Je ging van "overlevingsmodus" naar "je mag genieten!" <br /><br />Ik weet inmiddels dat ik heel blij ben als ik bij een echo hoor dat alles goed gaat met het kind is en ik ben ook heel blij (en opgelucht 
) dat het een jongetje wordt, want dat was stiekem toch een beetje mijn voorkeur. Toen ik in het begin wat bloedverlies had (innestelingsbloed) was ik direct in paniek en bang dat ik het kind zou kwijtraken... dus het is absoluut gewenst en welkom. Maar het is de onwetendheid over waar ik precies voor heb gekozen en het niet weten wat voor impact het gaat hebben, wat me doet twijfelen.</p><p>Ik merk gedurende de zwangerschap nu wel steeds meer dat ik anders met bepaalde dingen om moet gaan. Ik kan niet meer de hele dag liggen bakken in de zon, want dat trekt mijn lijf niet meer. Ik moet er ineens 's nachts uit omdat ik moet plassen, wat ik echt uitstel tot ik er buikpijn van heb. Mijn buik groeit al flink en krijg al moeite om mijn veters te strikken. Om nog maar niet te beginnen over het bijhouden van de bikinilijn... want die kan ik al bijna niet meer zien!! Eerlijk is eerlijk... dit is allemaal best hinderlijk! Ik zou het bijna vervelend willen noemen en denk op zulke momenten wel eens... "pfff ok, haal die baby nu maar even uit mijn buik, dan kan ik gewoon mijn ding doen..." en ik schrik daar toch wel van, dat ik er zo over kan denken. <br /><br />Deze "beperkingen" zijn weliswaar tijdelijk, maar doen mij wel beseffen dat er nog een hele hoop "beperkingen" zullen volgen in de zin van vrijheid en een hele dag ongestoord een boek lezen in de zon... een nacht doorslapen, morgen een verre reis boeken... etc! Hoe weet ik zeker dat de term "je krijgt er zoveel voor terug" ook op mij van toepassing zal zijn? Wat als mijn "me-time" me zoveel waard is dat ik spijt krijg van het krijgen van een kind? ... there, I said it... wat als ik spijt krijg? <br /><br />Ik ben benieuwd of er meer zwangere vrouwen zijn die wel eens met deze gedachte worstelen en hoe zij daar mee omgaan. Maak je het bespreekbaar in je omgeving of ben je bang voor de reacties? <br /><br /><br /><br /><br /></p>
) dat het een jongetje wordt, want dat was stiekem toch een beetje mijn voorkeur. Toen ik in het begin wat bloedverlies had (innestelingsbloed) was ik direct in paniek en bang dat ik het kind zou kwijtraken... dus het is absoluut gewenst en welkom. Maar het is de onwetendheid over waar ik precies voor heb gekozen en het niet weten wat voor impact het gaat hebben, wat me doet twijfelen.</p><p>Ik merk gedurende de zwangerschap nu wel steeds meer dat ik anders met bepaalde dingen om moet gaan. Ik kan niet meer de hele dag liggen bakken in de zon, want dat trekt mijn lijf niet meer. Ik moet er ineens 's nachts uit omdat ik moet plassen, wat ik echt uitstel tot ik er buikpijn van heb. Mijn buik groeit al flink en krijg al moeite om mijn veters te strikken. Om nog maar niet te beginnen over het bijhouden van de bikinilijn... want die kan ik al bijna niet meer zien!! Eerlijk is eerlijk... dit is allemaal best hinderlijk! Ik zou het bijna vervelend willen noemen en denk op zulke momenten wel eens... "pfff ok, haal die baby nu maar even uit mijn buik, dan kan ik gewoon mijn ding doen..." en ik schrik daar toch wel van, dat ik er zo over kan denken. <br /><br />Deze "beperkingen" zijn weliswaar tijdelijk, maar doen mij wel beseffen dat er nog een hele hoop "beperkingen" zullen volgen in de zin van vrijheid en een hele dag ongestoord een boek lezen in de zon... een nacht doorslapen, morgen een verre reis boeken... etc! Hoe weet ik zeker dat de term "je krijgt er zoveel voor terug" ook op mij van toepassing zal zijn? Wat als mijn "me-time" me zoveel waard is dat ik spijt krijg van het krijgen van een kind? ... there, I said it... wat als ik spijt krijg? <br /><br />Ik ben benieuwd of er meer zwangere vrouwen zijn die wel eens met deze gedachte worstelen en hoe zij daar mee omgaan. Maak je het bespreekbaar in je omgeving of ben je bang voor de reacties? <br /><br /><br /><br /><br /></p>