<p style="text-align: left;">Lieve allemaal,</p><p>Hierbij mijn verhaal, vooral om even mijn hart te luchten, maar misschien hebben jullie ook tips.</p><p>Ik ben momenteel 39+4 zwanger, een spannende tijd want het kan ieder moment gebeuren! En dat mag ook wel. Tijdens de hele zwangerschap heb ik vrij weinig kwaaltjes gehad en ben ik er lekker luchtig doorheen gefietst, maar sinds een goede week ben ik een stuk vermoeider en heb ik last van rug- en darmklachten. Mijn lichaam is zich langzaam klaar aan het maken voor de bevalling en dat is te merken.</p><p style="text-align: left;">Niet gek dus dat ik nu het een en ander moet laten. Waar ik in het begin van mijn verlof nog ijverig zat te 'nestelen', ben ik nu blij wanneer ik op een dag de stofzuiger door het huis heb getrokken en het eten klaar heb gemaakt. Lekker cocoonen op de bank met een serie of een boekje en tussendoor een dutje, dat is waar ik nu behoefte aan heb. Meer moet ik ook niet willen.</p><p>Maar ja, er blijven dan toch een aantal dingen liggen die mijn man dan op moet pakken. En dat gaat moeizaam. Niet omdat hij lui is, maar omdat hij nog 10 andere dingen aan zijn hoofd heeft. Mijn man is namelijk best wel een perfectionist en legt voor alles de lat meters hoog. Op zijn werk geeft hij elke dag 300% maar lopen de projecten niet zo lekker door een paar negatievelingen in zijn team, wat hij zich enorm aantrekt. Daarnaast traint hij op hoog niveau en staat hij zo'n 3x per week in de sportschool (voorheen 5x maar hij probeert nu alvast te wennen aan een soort toekomstig paparooster). Allerlei dingen dus waar hij zich vol voor geeft en die hem niet alleen fysiek maar ook mentaal uitputten. Meerdere malen per week zit hij er een beetje doorheen en zit ik hem zowaar een peptalk te geven. Was ik hier niet de zwangere?! 
</p><p>Ik vind het moeilijk om mijn man om hulp te vragen die ik ondertussen wél echt nodig heb. Na het eten sta ik automatisch op voor de afwas omdat ik het anders zielig voor hem vind: hij heeft al zo'n zware dag gehad. Met mijn zere rug bijt ik even door de zure appel - hoort erbij. Maar sommige klusjes kan ik echt niet zelf doen. Die blijven liggen en dat frustreert me. Zo knalde er laatst een dikke duif tegen het raam waardoor er een enorme vieze vlek en vogelpoep bleef zitten precies waar het geboortebord straks komt - maar klim met mijn buik liever niet de ladder op om de ramen te zemen. Of puilt de kast uit met lege flessen, die er zowat uit donderen als ik iets moet pakken - maar vertik het om met twee loodzware tassen naar de glasbak te zeulen. Voor kleinere dingen zoals bijvoorbeeld boodschappen doen ben ik nu ondertussen eigenlijk ook te moe, maar dan denk ik: raap je even bij elkaar, dat kun je niet óók nog van hem vragen. Gezien ik hem voor die andere klusjes ook al 5x moet vragen voeg ik liever niets meer toe aan zijn to do list.</p><p>Ik ben al twee keer het gesprek aangegaan waarin ik aangeef het moeilijk te vinden hem voor dingen te vragen, en dat me dat het gevoel geeft dat ik niet op de 1e plek sta. Misschien is het een oplossing dat hij het ook allemaal wat rustiger aan doet en de focus wat meer op de situatie thuis legt? Maar dit frustreert hem alleen maar. Mijn 'kritiek' komt er naar zijn idee dan óók nog eens bij. Op het werk is het nu eenmaal druk en zijn sporten is een uitlaatklep om even stoom af te blazen. Hij is al van 5x per week naar 2-3x per week sporten gegaan, en ik moet hem wel zijn hobby/ontspanning gunnen, vindt hij. Vervolgens vraagt hij om een opsomming van alle klusjes, dan doet hij ze nu wel even als het dan allemaal zo nodig is. Maarja, het is ondertussen al 21.00, ga je iemand dan nog vragen de ramen te wassen? Als een soort van demonstratie verzamelt hij al het glas en loopt hij mokkend maar de glasbak om de hoek. Daarna vraagt hij of hij op de bank 'mag' zitten voor zijn welverdiende rust, of dat dat teveel gevraagd is. Ik word daar dan verdrietig van, en nu ligt hij in bed want die drama kan hij er niet bij hebben. Gezellig.</p><p>Ik vind het super lastig om dit aan te pakken. Ik ken mijn man zo helemaal niet, hij is normaal super lief en behulpzaam en we kunnen altijd heel goed met elkaar praten. Maar dat komt misschien omdat we tot nu toe allebei ons eigen ding deden en ik nooit afhankelijk van hem geweest ben. Daarnaast merk ik dat hij heel veel druk op zichzelf legt om straks een superpapa te zijn: nog altijd even gespierd (een zogenaamde papabuik is zijn ergste nachtmerrie) terwijl alles thuis en op het werk nog steeds onder controle is. Don't be a pussy, zegt ie dan tegen zichzelf. Tot ie dus naar de glasbak moet (haha).</p><p>Ook al weet ik zeker dat als ons dochtertje er straks is hij alles uit zijn handen laat vallen en 24/7 voor ons klaar staat, het zit me toch niet lekker. Aan de ene kant laat ik hem liever met rust om discussie te voorkomen, maarja, ik kan mezelf toch niet wegcijferen nu? Maar ook twijfel ik aan mezelf: hoe belangrijk is het dat zo'n vogelpoepvlek weggepoetst is, of het glas weg is? Er zijn ook vrouwen die dit helemaal in hun eentje moeten doen... ben ik nu zo'n zeur en zit ik onbewust het leven van mijn man zuur te maken?</p><p>Ben heel benieuwd hoe dit bij jullie gaat/gegaan is, of je misschien dingen herkent en jullie mening als objectieve personen op deze situatie. Ga ik ondertussen nog even rustig verder broeden </p><p>X</p><p> </p>
</p><p>Ik vind het moeilijk om mijn man om hulp te vragen die ik ondertussen wél echt nodig heb. Na het eten sta ik automatisch op voor de afwas omdat ik het anders zielig voor hem vind: hij heeft al zo'n zware dag gehad. Met mijn zere rug bijt ik even door de zure appel - hoort erbij. Maar sommige klusjes kan ik echt niet zelf doen. Die blijven liggen en dat frustreert me. Zo knalde er laatst een dikke duif tegen het raam waardoor er een enorme vieze vlek en vogelpoep bleef zitten precies waar het geboortebord straks komt - maar klim met mijn buik liever niet de ladder op om de ramen te zemen. Of puilt de kast uit met lege flessen, die er zowat uit donderen als ik iets moet pakken - maar vertik het om met twee loodzware tassen naar de glasbak te zeulen. Voor kleinere dingen zoals bijvoorbeeld boodschappen doen ben ik nu ondertussen eigenlijk ook te moe, maar dan denk ik: raap je even bij elkaar, dat kun je niet óók nog van hem vragen. Gezien ik hem voor die andere klusjes ook al 5x moet vragen voeg ik liever niets meer toe aan zijn to do list.</p><p>Ik ben al twee keer het gesprek aangegaan waarin ik aangeef het moeilijk te vinden hem voor dingen te vragen, en dat me dat het gevoel geeft dat ik niet op de 1e plek sta. Misschien is het een oplossing dat hij het ook allemaal wat rustiger aan doet en de focus wat meer op de situatie thuis legt? Maar dit frustreert hem alleen maar. Mijn 'kritiek' komt er naar zijn idee dan óók nog eens bij. Op het werk is het nu eenmaal druk en zijn sporten is een uitlaatklep om even stoom af te blazen. Hij is al van 5x per week naar 2-3x per week sporten gegaan, en ik moet hem wel zijn hobby/ontspanning gunnen, vindt hij. Vervolgens vraagt hij om een opsomming van alle klusjes, dan doet hij ze nu wel even als het dan allemaal zo nodig is. Maarja, het is ondertussen al 21.00, ga je iemand dan nog vragen de ramen te wassen? Als een soort van demonstratie verzamelt hij al het glas en loopt hij mokkend maar de glasbak om de hoek. Daarna vraagt hij of hij op de bank 'mag' zitten voor zijn welverdiende rust, of dat dat teveel gevraagd is. Ik word daar dan verdrietig van, en nu ligt hij in bed want die drama kan hij er niet bij hebben. Gezellig.</p><p>Ik vind het super lastig om dit aan te pakken. Ik ken mijn man zo helemaal niet, hij is normaal super lief en behulpzaam en we kunnen altijd heel goed met elkaar praten. Maar dat komt misschien omdat we tot nu toe allebei ons eigen ding deden en ik nooit afhankelijk van hem geweest ben. Daarnaast merk ik dat hij heel veel druk op zichzelf legt om straks een superpapa te zijn: nog altijd even gespierd (een zogenaamde papabuik is zijn ergste nachtmerrie) terwijl alles thuis en op het werk nog steeds onder controle is. Don't be a pussy, zegt ie dan tegen zichzelf. Tot ie dus naar de glasbak moet (haha).</p><p>Ook al weet ik zeker dat als ons dochtertje er straks is hij alles uit zijn handen laat vallen en 24/7 voor ons klaar staat, het zit me toch niet lekker. Aan de ene kant laat ik hem liever met rust om discussie te voorkomen, maarja, ik kan mezelf toch niet wegcijferen nu? Maar ook twijfel ik aan mezelf: hoe belangrijk is het dat zo'n vogelpoepvlek weggepoetst is, of het glas weg is? Er zijn ook vrouwen die dit helemaal in hun eentje moeten doen... ben ik nu zo'n zeur en zit ik onbewust het leven van mijn man zuur te maken?</p><p>Ben heel benieuwd hoe dit bij jullie gaat/gegaan is, of je misschien dingen herkent en jullie mening als objectieve personen op deze situatie. Ga ik ondertussen nog even rustig verder broeden </p><p>X</p><p> </p>