Hey ik ben 30 en we krijgen nu bewust onze 1e. Manlief ken ik inmiddels al bijna 14 jaar. Hij wou er juist eerder mee beginnen dan ik. hij wou er met zijn 25e al eentje hebben hij is nu bijna 34 dus dat heb ik lekker lang kunnen rekken..haha. Ik wou eerst nog een hoop dingen doen en had ook niet het gevoel dat ik kinderen wou. Tot je op een gegeven moment denkt....ik heb alles wat ik wil, een eigen huis, al 10 jaar een vaste baan en mijn beestenboel (2 honden, 4 konijnen en 4 paardjes) en nu doe ik eigelijk ook niet alle dingen die ik graag nog zou willen doen omdat ik mijn beestenboel niet zomaar uit handen kan geven. de dingen die nog op mijn lijstje staan kan ik ook als de kleine er is. Dus dan begint het toch te kriebelen en als je ziet hoe leuk de kleintjes van mijn zus (2 en 4 jr) het vinden bij de paarden en hoe graag ze helpen met voeren en poep opruimen met hun kruiwagentje in een overal met laarsjes en het "paardrijden" dan kan je alleen maar hopen dat deze kleine dat ook kan waarderen. Zo een heel verhaal maar dan heb je ook mijn motivatie..haha