Leuke/bijzondere/grappige bevallingsverhalen

Onze oudste kwam zeer spontaan met exact 37weken, ik was er nog helemaal niet klaar voor. Ook nog geen luiers in huis gehaald.
Anyways de bevalling ging eigenlijk vrij vlot, na 4uur had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. Helaas moest ik meneer nog het hoekje om persen, niet zo makkelijk. Het gevoel dat het echt milimeter voor milimeter ging. Na een uur persen was ik het zo beu dat ik de verloskundige heb gevraagd of ze hem niet weer even helemaal naar binnen kon drukken zodat hij nog een paar dagen langer in mijn buik konden blijven :)
Volgens mijn man heb ik de verloskundige in het ziekenhuis ook nog een prachtige tik met mijn knie tegen haar kaak gegeven tijdens het persen en moet het haar behoorlijk pijn hebben gedaan, oops. Maar 2jaar later stond ze weer aan mijn bed bij de bevalling, en ze herinnerde zich zowaar aan mij. Waardoor ik het verhaal van de knie-stoot langzaam ben gaan geloven :D
 
Ik ben ingeleid met 40 weken en de kleine grote man is uiteindelijk met 40+4 geboren. Ik kan dus wel zeggen dat hij niet zo veel haast had om te komen. Achteraf heb ik het er wel moeilijk mee gehad dat het na een lange bevalling een keizersnede is geworden maar op het moment zelf was ik heel rustig en alleen maar blij dat ik hem eindelijk in mijn armen kon houden. Dat moment dat je je kindje voor het eerst ziet en meteen weet: jij hoort bij mij. Ik had hem maar heel kort gezien voordat de kinderarts hem mee nam maar als ik hem daarna tussen 1000 baby's had moeten aanwijzen had ik hem er zo uitgepikt. ?
 
Op een zondagochtend (Ik was 37+0) kwamen mijn schoonouders langs. De week ervoor hadden we een grote Amerikaan gekocht (4 uur rijden bij ons vandaan!), we gingen met zijn allen een rondje rijden. Tijdens de rit voelde ik me niet zo lekker, continu "ongesteldheidskrampen" in mijn onderbuik. VK gebeld, zij dacht aan blaasontsteking, zelf dacht ik aan voorweeen. Al liggend op de schoot van mijn schoonmoeder, reden we "even langs het ZH", dan wisten ze alvast waar ze naartoe moesten rijden. 
Uiteindelijk toch maar naar huis, want ik voelde me echt niet zo lekker. Eenmaal thuis (zo rond 13.00/13.30) ben ik naar bed gegaan en mijn schoonouders weg. De pijn werd steeds heftiger, maar nog steeds zonder pauzes, een continue kramp. Om 14.30 weer de VK gebeld, zij was er om 14.45 en zei gelijk " meid, je bent hartstikke aan het bevallen!" En ik had dus al 6 a 7 cm ontsluiting. Ik zat midden in een weeënstorm en naar het ZH gaan had geen zin meer. Om 15.30 had ik al volledige ontsluiting en om 16.04 is ons prachtige zoontje geboren
 
Ik had een hele leuke arts, met zwarte krulletjes. En ook een hele knappe anesthesist. Toen de laatste de deur open deed spuugte ik net mijn ziekenhuismaaltijd op de vloer voor zijn voeten. Hij had nog nooit zo'n warm welkom gehad haha. Ik zat al 3 uur in een weeënstorm en stilzitten voor de ruggenprik was lastig, dus die leuke anesthesist was er een tijdje om te wachten tot er een minuutje of wat ruimte tussen de weeën zat, en was enorm kalm en rustig en probeerde mij gerust te stellen. Daar had ik echt veel aan! Helaas werkte de ruggenprik maar voor de helft van mijn lichaam en kreeg ik er morfine bij voor de andere helft. In combinatie met de 3 nachten ervoor waarin ik niet geslapen had was ik de rest van de bevalling behoorlijk wazig haha. Ik had mijn artsen McDreamy en McSteamy genoemd. Iedere keer als de gynaecoloog (McDreamy) binnenkwam vroeg ik of McSteamy nog terug zou komen ? 
Uiteindelijk zwakte de weeënstorm af en kreeg ik normale weeën gelukkig. Ik had een manier gevonden om te zitten op mijn knieën waardoor de ruggenprik wel goed zakte en ik dus geen pijn meer had, en geen morfine meer nodig had. Daarna was het enorm gezellig met mijn man op het kamertje. We hebben gelachen om de hele nacht en alle opmerkingen die ik had gemaakt. We fantaseerden hoe ze eruit zou zien en hoe de rest van ons leven zou worden na die dag. Het was gewoon leuk. Ik kijk daar echt met plezier op terug! Ondanks dat het een spoedkeizersnede werd hoop ik dat ik het nog een keer mag mee maken!
 
[quote quote=10344351]Ik had een hele leuke arts, met zwarte krulletjes. En ook een hele knappe anesthesist. Toen de laatste de deur open deed spuugte ik net mijn ziekenhuismaaltijd op de vloer voor zijn voeten. Hij had nog nooit zo’n warm welkom gehad haha. Ik zat al 3 uur in een weeënstorm en stilzitten voor de ruggenprik was lastig, dus die leuke anesthesist was er een tijdje om te wachten tot er een minuutje of wat ruimte tussen de weeën zat, en was enorm kalm en rustig en probeerde mij gerust te stellen. Daar had ik echt veel aan! Helaas werkte de ruggenprik maar voor de helft van mijn lichaam en kreeg ik er morfine bij voor de andere helft. In combinatie met de 3 nachten ervoor waarin ik niet geslapen had was ik de rest van de bevalling behoorlijk wazig haha. Ik had mijn artsen McDreamy en McSteamy genoemd. Iedere keer als de gynaecoloog (McDreamy) binnenkwam vroeg ik of McSteamy nog terug zou komen ? Uiteindelijk zwakte de weeënstorm af en kreeg ik normale weeën gelukkig. Ik had een manier gevonden om te zitten op mijn knieën waardoor de ruggenprik wel goed zakte en ik dus geen pijn meer had, en geen morfine meer nodig had. Daarna was het enorm gezellig met mijn man op het kamertje. We hebben gelachen om de hele nacht en alle opmerkingen die ik had gemaakt. We fantaseerden hoe ze eruit zou zien en hoe de rest van ons leven zou worden na die dag. Het was gewoon leuk. Ik kijk daar echt met plezier op terug! Ondanks dat het een spoedkeizersnede werd hoop ik dat ik het nog een keer mag mee maken![/quote]
McDreamy en McSteamy! I love it ?
 
Ik ben in het ziekenhuis ingeleid op 40 weken, maar mijn baarmoeder wilde niet luisteren dus moesten we rond 11u weer naar huis... Van een verslagen gevoel gesproken. Toch was er een silver lining: mijn man had een enorme griep te pakken en kon zo thuis nog een nacht goed slapen. Of dat dachten we toch. 
Toen ik die avond in de zetel zat verloor ik mijn slijmprop. Omdat ik geen idee had wat er gebeurde, stond ik in het midden van de living met mijn kamerjas helemaal open een poging te doen om 'onderaan' te kijken wat er aan de hand was. Net toen kwam de toekomstige peter van onze zoon even langs om te kijken hoe het was: mooi zicht dus! 
Ik had groep-B streptokokken en in België moet je dan wanneer je water breekt meteen naar het ziekenhuis om antibiotica te krijgen. We reden dus om 20u weer richting ziekenhuis. Daar zagen ze dat mijn vliezen nog intact waren en we dus weer huiswaarts moesten. Veel later dan gepland konden we ons bed in voor hopelijk de laatste rustige nacht. Ik had toch voor alle zekerheid al maar een handdoek onder mij gelegd. 
Om 3u in de nacht brak mijn water en begonnen de weeën heel zachtjes. Nog even gedoucht en dan (wéér) naar het ziekenhuis. Ik op een ziekenhuisbed aan de antibiotica en mijn man enorm ziek op de uitklapzetel. 
Net voor de middag werd onze zoon geboren :) Hoewel dit voor het coronatijdperk was, moest mijn man toch maar meteen een mondmasker dragen :)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan