Mag ik even???

A

Anoniem

Guest
Hoi dames,

Ik moet gewoon even van me afschrijven!!
Zoals de meeste van jullie weten, zal Lyanne geen broertje of zusje krijgen ivm de risico's die er voor mij aanzitten bij een 2e zwangerschap.

Maar de laatste tijd heb ik het er ontzettend moeilijk mee!!! Afgelopen week in Centerparks liepen best veel zwangere vrouwen en 2 weken terug vertelde mijn vriendin dat ze zwanger is van haar 2e kindje (nog heel pril). Ik ben zo blij voor haar!! Maar het doet mij ook best wel pijn. Ik zou ook zo graag een 2e willen!! Niet alleen voor ons, maar zeker voor Lyanne.

Het is gewoon echt klote dat ik er zelf niet voor kan kiezen!!! Gelukkig loop ik ook bij een psycholoog, voor de buitenwereld probeer ik me zo groot mogelijk te houden, want ze begrijpen er toch niets van. Mijn man kan er ook zo lekker lomp op reageren!! Klein voorbeeldje: Zaterdag naar de Prenatal geweest,allemaal dikke buiken en in de auto kwamen de tranen. "Zit je nu weer te huilen"! Ik zit nu ook weer te huilen, ik voel me gewoon echt klote!!

Daarom wil en kan ik Lyanne ook niet naar een oppas brengen, zelfs niet naar opa en oma. Daarom wil ik thuiswerk zoeken, ik wil niets van haar missen.

Toch wil ik alle nieuwe aanstaande mama's een super-zwangerschap toewensen!! Geniet van de mooie momenten!!!!

Groetjes, Marieke mv Lyanne
 
Wat goed van je dat je het hier van je kan schrijven en ik ga je niet vertellen dat ik weet hoe je je voelt want dat weet ik niet. Ik wil je alleen vanuit hier een dikke knuffel geven en hopelijk voel je je snel een beetje beter.

En lekker genieten van je dochtertje.

Liefs sandra en een dikke kus van Nick en Tess
 
Dank je!! Ik geniet juist mega veel van Lyanne, het verdriet komt juist het meeste naar boven als ze op bed ligt.

Dan is het zo stil in huis!!
 
Hallo Marieke,

Wat een rotsituatie voor jou. Natuurlijk superblij met Lyanne, maar te weten dat ze definitief enigst kind blijft is niet makkelijk.
Ik heb zelf ook met mijn gezondheid te kampen gehad en daardoor heeft het 4 jaar geduurd dat ik zwanger werd. Ik heb van elk moment genoten omdat het voor mij ook helemaal niet zeker was of het ooit wel weer mogelijk zou zijn om zwanger te worden. Gelukkig ziet het er wat dat betreft voor mij positief uit, maar ik ben nog niet zover dat ik/wij concrete plannen hebben.
Gevolg daarvan (en van zijn ontzettend slechte start) is wel dat ik extreem beschermend ben tov Julian en ook hij is nog  maar 1 x  alleen  met een oppas geweest. Ik vind het zo moeilijk om hem los(ser) te laten! Diep in mijn hart weet ik wel dat het wel goed zou zijn...maar ik ben gewoon nog niet zover. Ik wil ook niks van hem missen. Ik zit er alle dagen met mijn neus bovenop en nog vind ik het allemaal veel te snel gaan. Stel dat ik hem ook nog de helft van de tijd weg zou moeten brengen? Ik word niet goed als ik daar aan denk!

Maar even terug naar Lyanne. Zij blijft dus alleen. Ik ben zelf ook engist kind en waar ik mijn ouders ontzettend dankbaar voor ben is dat de deur altijd open stond voor vriendjes en vriendinnetjes. Tuurlijk is dat anders dan broers of zussen, maar ik heb me nooit alleen hoeven voelen. Misschien kan deze gedachte je een beetje troosten.
Ik wens je veel sterkte. Het is toch een soort van rouwproces waar je door heen gaat.

Liefs,
Daisy
 
hoi

ik herken wel iets in je verhaal..
Ik wilde altijd heel graag een derde. Ik zat op een gegeven moment helemaal slecht in mijn velletje omdat ik die wens maar niet uit kon laten komen.
De omgeving snapte dit niet. Je hebt toch twee kinderen wees er blij mee.
Daar gaat het gewoon niet om. Je hebt een gevoel...en dat gevoel is zo sterk....
dat doet heel veel met je.

Ik heb de mazzel dat mijn  kleine mannetje  na 4 jaar toch is geboren.
Maar voor jou ligt dit dus anders.
Ik begrijp je verdriet dus. Ik denk dat het een soort rouwproces is waar je doorheen moet. Dat zal niet makkelijk gaan, zeker met alle confrontaties van zwangere om je heen. Neem er de tijd voor...praat erover....en logisch dat je verdriet hebt hoor!
Degene die het niet begrijpt...begrijpt er zelf niets van.
liefs pas

 
Hoi Marieke,

Ik weet wel wat je bedoelt.Wij zouden Tess ook heel graag een broertje of zusje willen geven,maar wij durven een nieuwe zwangerschap ook niet aan.Ik gun alle Mama die weer zwanger zijn natuurlijk het beste en alle gezondheid toe,maar ik zou het ook wel willen.Maar ach zolang ons Tess gelukkig en gezond is,kan ik er wel mee leven hoor.
Geniet maar lekker van Lyanne en je heb groot gelijk dat je ieder moment van de dag bij haar wil zijn.Ik voel het ook zo....en mannen zien toch alles net weer anders dan vrouwen...dan heb je gelukkig ons meiden hier op het forum nog.Nou meid,ik hoop dat je verdriet weer een beetje zakt.

Liefs Kitty en Tess.
 

Het lijkt me inderdaad erg moeilijk om daar me om te gaan.
Van een kant heb je een mooie gezonde dochter en van de andere kant wil je nog zo graag een tweede kindje. Schuldgevoel doordat het lijkt alsof je niet tevreden bent.. Maar dat is natuurlijk de grootste onzin!

Goed dat je er hulp bij hebt, het zal ook niet altijd meevallen. Vooral als je er op gaat letten zie je overal bolle buiken en wordt je alleen nog maar meer geconfronteerd met het feit dat er voor jullie  geen 2e zwangerschap meer zal komen. Het lijkt me ook heel erg moeilijk. Heel begrijpelijk dat je nu ook niets van je mooie meisje wilt missen en geniet er maar lekker van. Er zijn namelijk ook mensen die geeneens een kindje hebben of kunnen krijgen en die niet elke dag van zón mooie kinderlach kunnen  genieten. Maar dit zijn woorden waar je nu niets aan hebt.. Maar het is wel de waarheid..

Hoe dan ook zul je dit een plekje moeten geven en heeft het wat tijd nodig. Neem ook die tijd!! Je man is niet echt tactisch merk ik, misschien dat je hem nog eens kunt duidelijk maken hoe erg je hier mee zit. Wat er door je heen gaat als je een zwangere vrouw ziet. Hoe je je dan voelt.. verdrietig.. kwaad.. gefrustreerd.. etc..
Misschien voelt het bij jou wel als een stukje vrouwelijkheid wat is "weggenomen". Geef hem eens een voorbeeld van iets wat bij hem zijn mannelijkheid zou aantasten en hoe hij zich dan daarbij zou voelen,.. ik noem ook maar wat..

Meid, het is zeker niet vreemd dat deze mama gevoelens je parten spelen en huil lekker als je dat zo voelt opkomen. Ga het vooral niet opkroppen omdat je man er niet zo goed mee om kan gaan.

Je mag me uiteraard altijd mailen mocht je even je "ei" kwijt willen..

Dikke kus!

Esmé en kleine Kay




postvoorkay@hotmail.com

 
tuurlijk mag je even. Hopelijk kan je het op een gegeven moment allemaal een plekje geven. Het is toch moeilijk als je geen keuze hebt.

Sterkte! Annemieke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan