Hoi Meiden,
Ik heb echt wat raad en steun nodig. Ik ben nu 25 weken zwanger. Mijn man heeft al een paar maanden een ernstige burn out. Hij kan nergens van genieten en heeft nergens meer zin in. Als ik vraag om ergens een keer heen te gaan ziet hij dat als enorme balast en voelt zich schuldig omdat hij zich zo voelt. En je weet wat er gebeurt als koppige mannen zich schuldig voelen. Hij probeert zijn schuldgevoel te overschaduwen door boos te doen en geagiteerd te reageren op alles. De eerste paar weken heb ik heel erg mijn best gedaan om er voor hem te zijn maar ik merk nu dat mijn gedult aan het opraken is en dat mijn zwangerschap aan me voorbijgaat zonder dat ik ervan kan genieten. Met hem praten werkt ook niet want hij biedt alleen maar zijn exuses aan en zegt dat hij er niets aan kan doen. Hoe kan ik nou genieten als ik weet dat hij het op dit moment niet kan. Ik voel dat het lichamelijk ook zijn tol begint te eisen. Ik heb meer last van bandenpijn en hartkloppingen. Ik heb enorm veel stres doordat hij een burn out heeft. Tegelijkertijd voel ik me schuldig omdat ik heel veel van mijn man (mijn grote liefde) hou en er voor hem wil zijn. Maar ik trek het gewoon niet meer. Ik trek het niet meer om alleen maar negatieve verhalen te horen en alleen maar ellende te horen terwijl we zoveel hebben om dankbaar voor te zijn. Als hij niet aan het werk is is hij aan het slapen. Soms een hele dag en dan word hij nog sjagarijnig wakker ook!! Ik heb geen ervaring met een burn out dus ik weet echt niet hoe je je dan voelt. Maar als ik naar hem kijk is het echt geen pretje.
Met het mooie weer zit ik op de bank omdat ik niet weg wil als hij op bed ligt. Ik voel me bezwaard leuke dingen te ondernemen zonder hem en wel te genieten van mijn zwangerschap. Tegelijkertijd heb ik ook nog te maken met mijn lichaam die helemaal aan het veranderen is en met mijn eigen zwangerschapsperikelen en stemmingswisselingen. We hebben zoveel ruzie de laatset tijd. Ik ga hier echt aan onderdoor. Herkent iemand dit? Wie heeft er tips. Please.
Liefs van een bezorgde zwangere muts.
Ik heb echt wat raad en steun nodig. Ik ben nu 25 weken zwanger. Mijn man heeft al een paar maanden een ernstige burn out. Hij kan nergens van genieten en heeft nergens meer zin in. Als ik vraag om ergens een keer heen te gaan ziet hij dat als enorme balast en voelt zich schuldig omdat hij zich zo voelt. En je weet wat er gebeurt als koppige mannen zich schuldig voelen. Hij probeert zijn schuldgevoel te overschaduwen door boos te doen en geagiteerd te reageren op alles. De eerste paar weken heb ik heel erg mijn best gedaan om er voor hem te zijn maar ik merk nu dat mijn gedult aan het opraken is en dat mijn zwangerschap aan me voorbijgaat zonder dat ik ervan kan genieten. Met hem praten werkt ook niet want hij biedt alleen maar zijn exuses aan en zegt dat hij er niets aan kan doen. Hoe kan ik nou genieten als ik weet dat hij het op dit moment niet kan. Ik voel dat het lichamelijk ook zijn tol begint te eisen. Ik heb meer last van bandenpijn en hartkloppingen. Ik heb enorm veel stres doordat hij een burn out heeft. Tegelijkertijd voel ik me schuldig omdat ik heel veel van mijn man (mijn grote liefde) hou en er voor hem wil zijn. Maar ik trek het gewoon niet meer. Ik trek het niet meer om alleen maar negatieve verhalen te horen en alleen maar ellende te horen terwijl we zoveel hebben om dankbaar voor te zijn. Als hij niet aan het werk is is hij aan het slapen. Soms een hele dag en dan word hij nog sjagarijnig wakker ook!! Ik heb geen ervaring met een burn out dus ik weet echt niet hoe je je dan voelt. Maar als ik naar hem kijk is het echt geen pretje.
Met het mooie weer zit ik op de bank omdat ik niet weg wil als hij op bed ligt. Ik voel me bezwaard leuke dingen te ondernemen zonder hem en wel te genieten van mijn zwangerschap. Tegelijkertijd heb ik ook nog te maken met mijn lichaam die helemaal aan het veranderen is en met mijn eigen zwangerschapsperikelen en stemmingswisselingen. We hebben zoveel ruzie de laatset tijd. Ik ga hier echt aan onderdoor. Herkent iemand dit? Wie heeft er tips. Please.
Liefs van een bezorgde zwangere muts.
) kunnen waanzinnig koppig zijn, maar ik denk dat je man zich wel realiseert dat de weg waar hij zich nu op bevindt ook niet een oplossing is, hij loopt met zijn ziel onder zijn arm heb ik het idee als ik je verhaal zo lees.