Man met burn out. Ik trek het niet meer!!!

Als ik dit lees breekt mijn hart bijna... Ik heb zelf ook veel problemen gehad in mijn verleden, waardoor ik me op een gegeven moment van mijn vriend ging vervreemden. Hij heeft toen gezegd: je gaat nu naar de huisarts voor een verwijzing naar een prycholoog, of ik ga bij je weg!
Dat ik het zover heb laten komen, daar schaam ik me meer voor dan voor het feit dat ik uiteindelijk bij een psycholoog mijn verhaal heb kunnen doen!
Het laatste schaam ik me eigenlijk helemaal niet meer voor en ik kan het iedereen aanraden!

Klinkt misschien hard, maar misschien moet je je man een ultimatum stellen, of naar de huisarts, of uit elkaar! En als je hem dan naar de huisarts krijgt, ga dan mee!
Ik weet uit eigen ervaring dat als je alleen bij zo'n man of vrouw zit, je al gauw dingen gaat verbloemen, dingen die jij wel ziet en hij als niet zo erg beschouwt!
Kop op meid, doe wat jou het beste lijkt, maar blijf er niet te lang mee door lopen, dan ga je zelf ook kapot!!!

toitoitoi
 
Hoi
Wat heb ik met je te doen zeg, lastig hoor dit. Maar als hij geen hulp wil dan zou ik hulp voor jezelf zoeken. Ga zelf naar je huisarts, maak een dubbele afspraak waarin je je verhaal kan doen. Hij kan jouw helpen. Want jij wil wel hulp. Je heb hulp nodig bij hoe je hiermee om moet gaan, het stellen van je eigen grenzen ook i.vm. de gezondheid van jezelf en van je kindje.
En ook al hou je veel van hem misschien moet je toch even afstand van hem nemen, soms is houden van ook los laten. Dit doe je dan puur voor je kind, want stel dat er nu wat met jouw of je kindje gebeurd hierdoor, dat vergeef je hem nooit meer. Met loslaten bedoel ik niet hem in de steek laten, maar duidelijk maken dat je er voor hem ben maar dat je zijn problemen en daaruitopvolgend gedrag maar tot een bepaalde hoogte accepteert. En misschien moet hij dan maar even bij een vriend gaan wonen ofzo.

Mijn man heeft ook een burn-out gehad vorig jaar en ik vond het ook zo moeilijk. Ik moest oppassen er zelf niet depressief van te worden. Dus zorg goed voor jezelf, net als wat een anders net al schreef hij is een volwassen man die voor zichzelf kan zorgen maar jouw kindje kan dat niet. En ik ben ervan overtuigd dat je kindje meekrijgt wat dit met jou doet.

Succes
Martine
 
hoi

ik denk dat het belangrijkste is dat jij je goed voelt anders kun je hem niet helpen, ook al is het moeilijk het zou goed zijn als je tijd voor JOU vrijmaakt zodat je daarna weer helemaal er voor hem kan zijn. Je moet ergens kunnen opladen!
Dat wil ik je als eerste meegeven, zorg eerst voor jezelf en de baby.

Een collega van mij is aan het omhoog krabbelen uit een burn out. Ik weet dat zij het erg belastend vond dat iedereen alles maar voor haar regelde, dat ze maar hulp moest zoeken en dat ze dit en dat. Een vriendin heeft haar op een dag geconfronteerd door te zeggen:
Ik leg je niks op, ik wil alleen maar weten wat jij wil! Wat wil jij nu eigenlijk, wil jij zo doorgaan. Als jij geen hulp wil prima....maar ik ga dan verder met leven.
Dat heeft haar toen doen beseffen dat ze wel hulp moest regelen en dat heeft haar geholpen, ze is er nog niet helemaal maar ze krabbelt al wel omhoog. Maar ze zegt ook, ik moest het zelf willen!

Een burn out is vreselijk voor iedereen, voor hem maar ook voor jou, en natuurlijk ook voor je kindje die alles meevoelt.
Ik wens je heel veel sterkte, en als je inderdaad hulp voor jezelf vraagt krijg je natuurlijk ook mee hoe jij met de situatie om moet gaan en daar is hij ook weer mee geholpen.
Ik hoop echt dat je wat rust voor jezelf en je kindje kunt vinden al is het alleen maar door je hard hier te kunnen   luchten

GA GENIETEN echt niet alleen voor jezelf maar ook voor je man!
 
Hoi,

Mijn man heeft dit ook gehad ongeveer 2 jaar na de geboorte van onze zoon. Ik deed steeds meer alleen in huis en hij ontvluchte het "echte leven" door steeds meer in de kroeg te zitten bij vreemde mensen en zich onverantwoordelijk te gedragen. ja iedereen gaat er anders mee om. Hij vond het bijvoorbeeld erg makkelijk mij overal de schuld van te geven.
Wou ook geen hulp, hij was toch niet gek. Maarja liep constant met pijn in zijn hoofd, was letterlijk ziek. Kreeg op de vreemdste plekken ontsekingen in zijn lichaam, omdat zijn weerstand zo laag werd door de stress.
Uiteindelijk heb ik hem eruit gegooid, want hij verwaarloosde mij en onze zoon en trok het gewoon niet meer. Ik kon niet meer tot hem doordringen, want ik stond te dichtbij. ze zeggen weleens, vreemde ogen dwingen, Nou dat was is zijn geval zeker waar.
Meerdere mensen hebben tegen hem gezegd, dat hij hulp moet zoeken omdat hij zo zijn hele leven aan het verzieken was. Maarja een ander de schuld geven is makkelijker dan jezelf in de spiegel aankijken en kijken wat er mis is.
Doordat hij werd geconfronteerd door een "geest"uit het verleden(oude vriend) werd hij wakker en is naar een psycholoog gegaan en wat daar allemaal uitkwam, jaren van opgekropt   verdriet, terleurstellingen en wat denk je? Wij kwamen er niet eens in voor. Hij geeft altijd heel veel aan anderen, staat altijd voor iedereen klaar  en krijgt bijna niks terug en heeft nu geleerd nee te zeggen zonder de angst dat mensen boos op hem worden.
Jou man heeft iemand nodig bij wie hij zijn ei kwijt kan en heeft echt hulp nodig en jij staat te dichtbij. Succes ermee

Evelien mv Dylan
 
Hoi hoi,

Wat ik nu ga zeggen klinkt misschien heel bot maar ik schrijf het alleen maar op omdat ik het beste met jullie voor heb.

Jouw man heeft in dit opzicht niets te willen. Hij MOET naar een psycholoog. Ik vind het ook raar dat zijn werkgever daar niet op staat. Hij moet alles aanpakken om zijn herstel op de rit te krijgen. Hij kan dit gewoon niet zelf oplossen en hij moet professionele hulp zoeken.

Dat hij gek wordt van alle adviezen vanuit zijn omgeving is begrijpelijk. Alleen werkt hij het zelf in de hand door geen stappen te ondernemen. Als hij zelf naar oplossingen zoekt, zal zijn omgeving daar ook vrede mee hebben.

Vanuit jouw kant zou ik hem niet teveel adviezen geven maar ik zou hem de volgende vraag stellen: " Kun je je voorstellen dat ik zo ook aan deze situatie onderdoor ga?" Op die manier dwing je hem na te denken over zijn eigen gedrag. Dit bereik je door een vraag te beginnen met " Kun je je voorstellen dat....."

Als jij zelf hulp wilt zoeken, moet je dat zeker doen. Het geeft jou misschien ook beter inzicht in de hele situatie.

Heel veel succes en hou je ons op de hoogte?

Groetjes,
Maike
 
Poeh, meid, ontzettend heftig... Een burnout is al veel, maar dan ook als je zwanger bent, heel erg zwaar lijkt me dat...
Er zijn al een hoop goede adviezen gegeven, maar ik wil even mijn eigen ervaringen delen. Ik heb namelijk zelf een burnout gehad en herken al die negatieve gevoelens. Ook ik wilde niets anders dan bed liggen en de wereld buitensluiten. Het idee om boodschappen te moeten doen (ik moest toch eten, he...) was genoeg om een vreselijke huilbui te krijgen. Ik had geen enkele weerbaarheid, alles in het leven was me teveel... Hoewel het me nu belachelijk in de oren klinkt, weet ik dat ik het soms niet eens kon opbrengen om me te douchen en aan te kleden. Ik zat echt heel diep in de put. Ik vond het zo erg om me zo te voelen en een deel van mij wist dat het echt niet normaal was, dus ik ben vrij snel zelf hulp gaan zoeken (huisarts, bedrijfsarts en psychotherapeut).

Burnout is een resultaat van (meestal vele jaren) niet in (psychisch) evenwicht zijn. En het herstel daarvan is langzaam en (emotioneel) pijnlijk. Je wilt niet weten hoeveel hartezeer en tranen het mij heeft gekost. Bezoekjes aan therapeut waren erg confronterend en meestal ook pijnlijk, maar na een paar sessies merkte ik toch al wat verbetering. Verder heb ik 2 maanden (van bedrijfsarts) niet eens aan werken mogen denken en daarna langzaam opbouwen. In de tussentijd moest ik proberen iedere dag minstens een uur naar buiten te gaan, het liefst bewegen/sporten. En dingen waar ik nog een beetje plezier aan beleefde, meteen doen, doen, doen!

Het heeft me 6 maanden gekost om weer helemaal beter te worden en ik heb in tussentijd mijn leven (vrij drastisch) veranderd (totaal andere baan, parttime werken en meer afstand van mijn moeder), om de kern van de problemen op te lossen. In tussen ben ik erg blij dat me dit overkomen is, want ik ben nu veel meer mezelf en heb belangrijke lessen geleerd over wie ik ben, over nee zeggen en keuzes maken...

De kern van mijn verhaal, als ik het zelf had kunnen oplossen zonder hulp, dan had ik dat al wel gedaan voordat het zo uit de hand liep! Je man heeft dus echt hulp nodig, en heel hard ook zo te horen! Maar als hij dat niet wil inzien (als ik het zo hoor dan loopt hij weg van zijn problemen, heeft hij al iets ondernomen om beter te worden?? Om uberhaupt er achter te komen waarom hij zo is afgegleden??), dan moet je toch proberen voor jezelf te kiezen. Je kunt niets voor hem doen behalve steun geven, de rest zal hij toch echt, hoe pijnlijk misschien ook, zelf moeten oplossen. Laat je niet meezuigen in zijn negatieve spiraal en zorg goed voor jezelf. En wees niet bang om je gevoelens te uiten, hij is een volwassen man. Wees zo nodig hard en eerlijk. Hoe stelt hij zich straks voor dat het gaat met een baby erbij? Hoe stelt hij zich uberhaupt de toekomst voor? Wat is zijn plan van aanpak?

Heel veel sterkte meid. Bedenk dat je hem niet kunt veranderen, je kunt alleen veranderen hoe je er zelf mee omgaat (een hele belangrijke les die ik heb geleerd).
 
Hoi Meiden,
Allereerst heel erg bedankt voor alle tips en lieve woorden. Inmiddels loopt mijn man bij een therapeut en is hij minder gaan werken. We hebben een paar goede gesprekken gehad waarin we allebei goed ons zegje hebben kunnen doen zonder opgeheven en stemmen verwijten. Hij schrok heel erg van wat het allemaal met mij deed. Kennelijk ben ik nooit duidelijk geweest over mijn gevoelens. Dat klopt ook wel want ik heb me alleen bezig gehouden met hem, zijn belangen en gevoelens. Dat was op een gegeven moment zodaig ongezond geworden dat ik mezelf ging wegcijferen. Ik dacht altijd hij is degene die het zwaar heeft. Met mij gaat het wel. Ondertussen was ik zelf ook er aan onderdoor aan het gaan. We hebben een vakantie gepland en we hebben duidelijke afspraken gemaakt. We gaan ervoor zorgen dat we leren van deze situatie en het een positieve uitkomst laten hebben op onze relatie. Hij gaat zijn best doen en ik ook. Ik hoop dat het ons gaat lukken ons leventje terug te krijgen zoals het altijd is geweest en dat we snel beiden kunnen gaan genieten van ons kleine wondertje.
Bedankt voor jullie luisterend oor. Ik heb er echt heel veel aan gehad. Ik breng over een tijdje wel weer opnieuw rapport uit. Voor nu gaan we bouwen aan onze relatie en genieten van elkaar en het mooie weer.
Liefs Naima

PS: Hansje, bedankt voor je oprechte reacties. Erg lief!!
 
hoi Naima,

Ik ben blij te lezen dat jullie op de goede weg zijn!
En al is de weg misschien nog lang, de eerste stappen zijn gezet en dat maakt een wereld van verschil!
Sterkte ermee en probeer samen te genieten!

Sas
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan