Ik zat net te lezen hoe de mannen de zwangerschap en zo vonden. Moest even wat tranen wegvegen.
Heb al eerder gemeld dat ik waarschijnlijk een postnatale depressie had. Dat blijkt nu een gewone depressie te zijn. Maar het ergste is toch wel......mijn man is deze week definitief vertrokken en ik heb het niet zien aankomen!!
Hij wil helemaal niets meer proberen, want hij ziet het niet meer zitten. Volgens hem is het een opeenstapeling van dingen, die er voor hebben gezorgd dat het houden van weg is. Ik voel me zo bedrogen.......een paar weken geleden nog de vakantie besproken, de hypotheek verhoogd, een andere auto gekocht voor mij en dan nu zeggen dat je helemaal niets meer wil proberen. Dat snáp ik gewoon niet en ik krijg ook geen duidelijke antwoorden.
Ik voel me zo verdrietig en zie er helemaal geen gat meer in. Hoe moet ik nu verder???
Het enige wat mij duidelijk wordt, is dat het toch ook met de kleine te maken heeft. Hij was niet gepland, maar ik dacht echt dat mijn man toch tijdens de zwangerschap "blij" was. Nu blijkt dus van niet. Als ik echt van hem had gehouden, had ik ook abortus als optie moeten geven en niet alleen accepteren of vertrekken. Maar abortus was/is voor mij geen optie, dus dan kan ik dat toch ook niet voorstellen?!?!
Al met al heeft meneer nu de rust die hij wilde en zit ik met de zooi!! Ik moet maar accepteren dat het over is en dan gaan nadenken over alle gevolgen. Het huis verkopen, waar ga ik wonen, hoe ga ik dat financieel allemaal rooien? Het is op dit moment gewoon te veel voor me.......
Ik zou willen dat ik ook eens een leuk topic kon plaatsen, maar op dit moment zit dat er voor mij nog niet in, sorry!!
Wendy
Heb al eerder gemeld dat ik waarschijnlijk een postnatale depressie had. Dat blijkt nu een gewone depressie te zijn. Maar het ergste is toch wel......mijn man is deze week definitief vertrokken en ik heb het niet zien aankomen!!
Hij wil helemaal niets meer proberen, want hij ziet het niet meer zitten. Volgens hem is het een opeenstapeling van dingen, die er voor hebben gezorgd dat het houden van weg is. Ik voel me zo bedrogen.......een paar weken geleden nog de vakantie besproken, de hypotheek verhoogd, een andere auto gekocht voor mij en dan nu zeggen dat je helemaal niets meer wil proberen. Dat snáp ik gewoon niet en ik krijg ook geen duidelijke antwoorden.
Ik voel me zo verdrietig en zie er helemaal geen gat meer in. Hoe moet ik nu verder???
Het enige wat mij duidelijk wordt, is dat het toch ook met de kleine te maken heeft. Hij was niet gepland, maar ik dacht echt dat mijn man toch tijdens de zwangerschap "blij" was. Nu blijkt dus van niet. Als ik echt van hem had gehouden, had ik ook abortus als optie moeten geven en niet alleen accepteren of vertrekken. Maar abortus was/is voor mij geen optie, dus dan kan ik dat toch ook niet voorstellen?!?!
Al met al heeft meneer nu de rust die hij wilde en zit ik met de zooi!! Ik moet maar accepteren dat het over is en dan gaan nadenken over alle gevolgen. Het huis verkopen, waar ga ik wonen, hoe ga ik dat financieel allemaal rooien? Het is op dit moment gewoon te veel voor me.......
Ik zou willen dat ik ook eens een leuk topic kon plaatsen, maar op dit moment zit dat er voor mij nog niet in, sorry!!
Wendy