manipulatief gedrag moeder

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik ben nu 4,5 wk zwanger, alles is nog heel pril...
Alle adviezen van mijn moeder en schoonmoeder  slingeren al rond mijn oren... ze bedoelen het allemaal goed... dat weet ik...

Ik heb alleen zelf al jaren 'problemen' met mijn moeder, zij is heel dominant en weet mij goed te bespelen met haar  manipulatie. Tuurlijk laat ik dit zelf toe...

Ik ben vanmezelf onzeker, ga steeds sterker in mijn schoenen staan... maar ben nog lang niet waar ik moet zijn... ik weet wat ik wil, en ook heel goed wat ik niet wil.
Ben onzeker over hoe ik over kom, hoe ik eruit zie e.d.

Maar ik trek mij altijd veel aan wat mijn moeder vind, en dat weet ze...
Als mijn moeder bij mij in de buurt is, word ik al onzekerder, word onrustig, ga zelfs nagelbijten!!!??? ze heeft vroeger vaak over me heel gewalst...
We wilden het eerst voor ons zelf houden, maar wilden ons geluk ook delen met mijn ouders en mijn schoonouders...zij weten het nu 3 dagen... maar mijn moeder belt me nu elke dag, dat ik het mijn opa wel even moet vertellen, want zij vind dat hij daar recht op heeft. Ze wrijft eerst haar mening helemaal uit, en ze eindigd het gesprek met: "ja jullie moeten het ook zelf weten, maar ik zou dat wel heel erg leuk vinden".

Zo bespeeld ze mij altijd.

Ik weet niet wat ik er mee aan moet, ik heb geen zin dat zij nu nog mijn leven bepaald. Ik weet dat ik het zelf toe laat... maar ik vind het zo moeilijk om tegen haar in te gaan, vooral omdat zij altijd haar woordje klaar heeft, en ook altijd uit haar woorden komt... ik praat mezelf dan vast, kom niet uit mijn woorden, en word zelfs driftig.

Als ik tegen haar in ga, dan gooit ze het erop dat ik geen respect heb voor haar, dan word ze boos, en ze zegt dat ze teleur gesteld is, zo wind ze mij weer om haar vingertje.

Dit wil ik niet meer. Ik ben nu volwassen, nog aardig jong, maar volwassen, heb een goede baan, eigen huis, getrouwd, autootje, ben gelukkig met mijn man, en nu is er een kindje op komst.

Ik ben bang, dat ik als het kindje er over een aantal maanden is, me nog veel van haar aantrek.
Tuurlijk mag ze adviezen hebben, maar ze weet haar zin zo goed door te drijven...
en gaat met een hangend lipje naast me zitten.

Het is ons kindje, en ik wil het op onze manier doen!

 
Hoi Nens,

Wat een toestanden, hee! Ik vind wel dat je allemaal supergoed doorziet
hoe het allemaal werkt tussen jullie, wat jouw eigen aandeel is en
welke van je moeder.. Het lastige met dit soort omgangspatronen is, dat
het heel moeilijk is deze te doorbreken. Zoals je beschrijft heb je
daar ten eerste zelf de moed voor nodig (en die heb je nu omdat je het
zo zat bent!) en ten tweede moet je jezelf gaan wapenen tegen de
truukjes die je moeder gebruikt om jou in het oude patroon terug te
krijgen. Dat doet ze niet expres, zo werkt dat gewoon tussen mensen.

Bovendien moet zij meeveranderen als jij verandert, en mensen houden niet van veranderingen, tenzij het niet anders kan.

Misschien is het een goed idee om hulp te zoeken. Iemand die je steunen
kan bij deze klus en die je adviezen kan geven. Als je een goed contact
hebt met je huisarts, kun je daar vragen waar je terecht kan. Je kan
ook zelf kijken of je een maatschappelijk werker of psycholoog kunt
vinden waar je heen kan (het Algemeen Maatschappelijk Werk zit in elke
gemeente en is gratis, bij een psycholoog moet je vaak een eigen
bijdrage betalen. Soms worden er ook cursussen 'opkomen voor jezelf'
gegeven, bij maatsch. werk of in buurthuizen bijvoorbeeld. Contact met
'lotgenoten' werkt ook vaak heel stimulerend.



Ik vind het fijn voor je dat je los wilt komen van het gemanipuleerd
worden. Ik stond ook ooit voor deze klus en ik heb nu heel leuk contact
met mijn moeder. Mijn zussen zitten nog onder de plak, maar ze moeten
er zelf uit zien te komen...

Ik wens je heel veel succes!

(en misschien helpen de hormonen straks ook nog een handje, haha!)

Groetjes, Sisi.

 
Hi,

Ja daarom gingen bij mij nu mijn ogen open, ik word straks ook moeder.
Ik wil sterk zijn, er zijn voor mijn kind(eren), en dus ook sterk in mijn schoenen staan.

Ik kan wel weer een gesprek aan gaan met mijn moeder, maar dat heeft geen zin.
Ze voelt zich aangevallen, schiet gelijk in de verdeding, óf verwijt mij vanalles, dat ik niet zie wat ze wel doet,...en dan hebben we maanden 'ruzie'.
 
ik heb een paar jaar terug bij een therapeut gelopen, dat ging allemaal goed, tot dat mijn moeder aan de orde kwam, en dat ze een keer mee moest.

Toen is ze boos weggelopen. En domme ikke, koos weer voor haar...

Ik moet zelf sterker worden, en mijn moeder hier niet in betrekken... want dat levert juist dé problemen op.

Tuurlijk doet ze ook heel veel goede dingen, maar dit kan ik gewoon niet lang meer aan.

Nens
 
Hoi!

Heel herkenbaar, hoor, dit!

Dat is dus hoe je moeder jou 'terug in de mand' krijgt: Door boos op je te worden. Lastig, want je wilt haar niet kwijt.

Ik heb dat mijn moeder toen ook steeds voorgehouden: Dat ik haar niet
kwijt wil, maar dat ik ook recht heb op mijn eigen beslissingen en
fouten. Uiteindelijk accepteerde ze het, want ze wil mij ook niet
kwijt. Maar het heeft heel wat tranen gekost!



Nogmaals succes,

Groetjes, sisi.

 
Heel moeilijk, maar eigenlijk heeft je moeder ook een probleem. Als jij het niet met haar eens bent, dan voelt zij zich duidelijk afgewezen. Jij weet ondertussen al dat je het niet altijd eens hoeft te zijn met je moeder.

Oftewel haar probleem is groter dan die van jou.

Misschien makkelijker gezegd dan gedaan, maar met oefenen voor de spiegel lukt het je misschien wel.

Zeg haar dat je haar niet afwijst, maar dat het tijd wordt dat je het nu zelf allemaal ontdekt. Dat je graag de leuke dingen mbt je kindje met haar wil delen, maar dat je niet langer verantwoordelijk wil zijn voor haar onzekerheid en dus ook over bepaalde dingen anders mag denken, en ook anders mag handelen dan dat zij dat zou doen. Vertel haar dat zij dara maar eens over na moet denken.

Is natuurlijk erg moeilijk, maar je moet iets doen. Want zo doorgaan is ook niet wat je wilt.

Sterke

Miep
 
hoi,
ook al ben ik (nog) niet zwanger, je verhaal is heel herkenbaar. MIjn moeder weet me ook meteen in mineurstemming te brengen met haar woorden, en gedrag. Als ze ergens niet mee eens is   laat ze dat heel goed merken, zonder rechtstreeks te zeggen wat er mis is. Dat kan maanden duren en maakt me vaak erg van streek, Ik heb 2 jaar geleden eens heel erg uitgebarsten aan de telefoon en gezegd dat ik nou eenmaal niet kan leven zoals zij dat graag zou willen zien (alles moet altijd zoals zij denkt dat het zou moeten gaan). Ik ben bang dat als ik straks zwanger wordt, dan ook dezelfde dingen gebeuren zoals bij jou; wel die en die bellen, hoor, wel dit doen hoor, ik zou wel als ik jou was etc. etc...... grrrr.! Ik word er altijd erg gespannen van en heb er een soort extra zintuig voor om te horen of   '"er iets is"' aan de telefoon. Mijn vriend snapt dit niet altijd, maar ziet het gedrag van mijn moerder wel als vervelend. Hij kan er makkelijker over heen stappen dna mij. Ik zeg altijd: ik ben pas gaan puberen op mijn 30e (ik was extreem lief tussen mijn 13- en 20e). Sterkte ermee en prbeer je eerst te concentreren op je zwangerschap.
 
Hoi Nens,



Wat ik van je hoor is allemaal heel herkenbaar. Weer zo’n moeder die haar dochter niet los kan laten en die wil dat haar dochter precies leeft, zoals zij dat doet.



Wat ik je kan aanraden is om eerlijk te zijn tegen je moeder. Ondanks dat het heel moeilijk is. Schrijf haar om te beginnen een brief en stuur deze letterlijk op. Maak hierin duidelijk dat je haar niet wil kwetsen en dat je haar niet kwijt wil, maar dat je graag ook je eigen keuzes maakt. Ga niet met verwijten gooien, maar zeg je gevoel. Geef aan de je je eigen leven wil leiden, maar dat dit niet lukt door die omstandigheden. Door middel van deze brief op te sturen, heeft ze niet direct een tegen woord terug en kan ze je niet vast praten. Zo heb jij heel duidelijk verwoord hoe jij je voelt en dat je wilt dat ze ermee stopt. Uiteraard zal ze hier niet zo blij mee zijn, maar dat is jammer maar helaas, pech voor haar. Ze zal moeten leren wat ze “fout”doet en zal moeten accepteren dat haar dochter een eigen leven wil, waarin ze uiteraard een en ander met haar moeder wil delen, maar dit binnen haar grenzen.



Je moeder zal in eerste instantie gewoon doorgaan met haar oude leventje, maar als jij heel consequent blijft (zul je straks ook moeten als je kindje eenmaal geboren is, dus je kunt nu alvast oefenen), dan houd het vanzelf op. Het zal wel tijd kosten, maar als je moeder weer eens komt met haar goedbedoelde adviezen, dan bedank je haar gewoon voor het advies en zeg je dat je het mee zal nemen. Uiteraard kan jij dan zelf beslissen (of samen met je partner) wat je hiermee wil doen. Als ze er later nogmaals naar vraagt, wat je ermee gedaan hebt, dan zeg je (als je het bijvoorbeeld geen goed idee vond en het dus niet op haar manier gedaan hebt) dat je het overwogen hebt, maar dat je een andere manier gevonden hebt die voor jouw handiger is.



Ik hoop je een duwtje in de goede richting te hebben gegeven.



Groetjes Wendy
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan