manipulatief gedrag moeder

Hoi Nens,

Vind het lastig hoor allemaal, kan alleen maar zeggen dat je heel duidelijk moet zijn en blijven tegen je moeder... En als je er geen zin in hebt verschuil jeje maar even lekker achter je zwanger zijn ;-) Let je wel goed op jezelf en op je kindje spaningen zijn niet goed voor je en zeker niet voor je kindje op dit moment.

Dikke knuffel,

As Tridje
 
Hoi Nens,

Ik zal je vertellen dat ik je helemaal begrijp, ik ben 37, heb twee kids van 13 en 11 en zwanger van de derde.

Mijn ma deed precies hetzelfde en ik heb pas vorig jaar eens met haar om tafel gezeten en zoiets gezegd van : Mam, ik hou van je maar soms vind ik jou adviesen niet welkom want daar vraag ik niet om, ik ben volwassen en je bent en blijft mijn moeder maar ik ben geen klein kind meer.

Want als ik op visite was met mijn kids bij haar dan nam zij "wel even" de opvoeding over! Want dat gaat bij jou ook gebeuren!

En weet je ze bedoeld t echt goed, ze bemoedert je nu helemaal, maar je mag dat best tegen haar zeggen en dan wordt ze maar boos!
Ze zal je niet verlaten, je niet onterfen enz.

Maar soms moeten (o) ma's even teruggeroepen worden!

Het werkt echt! Succes!
 
Hi Nens,
Wat je schrijft is ook voor mij heel herkenbaar. Ik ben 28 en het heeft mij bijna 3 jaar gekost om de relatie met mijn ouders te veranderen. Iets dat al 25 jaar een patroon is, verander je niet zo snel. Ik heb zelf hulp gehad van een psychologe. Ze heeft mij geholpen om beter mijn grenzen te bewaken en hoe te handelen als mensen (lees: mijn ouders) daar overheen gaan.
Resultaat: ik heb nu een relatie met mijn ouders die voor iedereen (dus ook hun) beter is. Zij zien mij als gelijkwaardig en laten mij mijn eigen weg gaan, en als ze zich (old habits die hard) toch weer eens  opdringen en zich gaan bemoeien met zaken waar ze zich niet mee moeten bemoeien, dan houd ik ze emotioneel op afstand, ik laat me er niet meer door van de wijs brengen, ben niet meer onzeker, boos, gefrustreerd etc.
En als bonus heb ik ook veel aan wat ik geleerd heb in andere situaties. Ik ben heel blij dat het me is gelukt om te veranderen wat in mijn ogen onmogelijk was, maar ik denk niet dat het me zonder hulp was gelukt.
Ik hoop dus maar dat je echt de stap zet om naar je huisarts te gaan en dat die je doorverwijst naar iemand die jou hierbij een beetje kan helpen.
Veel succes,
Laura
 
Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met een moeilijk 'moeder-dochte-verhouding'! Ik herken echt enorm veel in jullie verhalen.

Een maand of vijf geleden ontdekte ik opeens waar het probleem lag tussen mij en mijn moeder en ik besloot om hiervoor professionele hulp te gaan zoeken. Ik moest leren om met mijn moeder om te gaan en om mij niet meer te laten kwetsen. Ik wilde de therapie nog even uitstellen omdat ik binnenkort ging trouwen, maar toen gebeurde er opeens heel veel in m'n leven: M'n vader biechtte op dat hij al jaren homosexuele gevoelens had, m'n ouders gingen heel vervelend uit elkaar, de bom barstte op m'n werk en ik werd overspannen, m'n moeder werd depressief en ondertussen kwam de trouwdag steeds dichterbij.....
Kortom, tijd om acuut hulp te zoeken. En wat heb ik daar veel aan gehad!

Het is keihard werken, maar ik merk dat de adviezen van de psycholoog echt werken. Het kost nu nog veel energie, maar ik merk dat ik mij sommige dingen steeds meer eigen maak. Ik heb al twee maanden geen ruzie meer met mijn moeder gehad! Niet dat ik het uit de weg ga, nee, ik geef mijn moeder geen ruimte om een discussie aan te gaan over bepaalde onderwerpen. Ik merk dat deze nieuwe omgangsvorm ons beiden goed doet. Mijn moeder heeft trouwens geen flauw idee dat ik om haar in therapie ben. Waarom zou ik het haar ook vertellen? Wat heeft zij er aan? Zij trekt het zich allemaal toch heel persoonlijk aan, waarom zou ik haar onnodig kwetsen?

Het huwelijk was voor mij een ommekeer in het leven. Nu werd het definitief. Ik nam letterlijk afscheid van mijn ouders en ging met mijn man verder. Deze zwangerschap bewijst dat nog maar eens extra. Het is nu ons leven. Daar is geen ruimte meer voor mijn moeder. Ja, aan de zijlijn. Zij mag vanaf de zijlijn toekijken hoe wij ons leven leven. Natuurlijk mag ze adviezen geven, maar wat ik daar mee doe is mijn zaak. Ik hoef mij niet te verdedigen als ik het anders doe dan mijn moeder. Het is mijn leven.

Heel veel succes allemaal.
 
Hoi allemaal,
Pfff, ik denken dat ik een van de enige  ben die zo'n gecompliceerde relatie heeft met haar moeder. Toch blijkt hieruit dat dit niet het geval is. Stom eigenlijk hè, dat moeders altijd zo hun mening moeten OPDRINGEN. Aaargh, daar word je toch gek van. Mijn moeder drijft mij ooit tot waanzin, en maakt mij ooit zo kwaad dat ik bijna kook, letterlijk dan, ik word dan zo kwaad dat ik het liefst heel mijn huis wat aan wil doen, ik ben eigenlijk helemaal niet agressief, maar sinds ik zwanger ben kan ik wel al veel minder hebben, en dan ook nog zo'n moeder.
Zo wil zij koste wat kost dat ik in het ziekenhuis beval, want stel dat er iets verkeerd gaat zou ik me dat nooit vergeven. Soms wil ik haar hoofd vastpakken en die heel hard ergens tegenaan gooien, maar volgens mij helpt dit ook niet. Natuurlijk doe ik dit niet hoor, maar als ik zo boos word wil ik dat wel. Ach na m'n bevalling zal het wel beter gaan, anders is ze gewoon veel minder welkom in mijn huis, het scheelt ook dat niet alleen ik er strontziek van word, maar mijn man ook.
Dames, succes ermee. X
 
Gesteund door al jullie verhalen heb ik mijn moeder vandaag eens goed de waarheid gezegd. Ze gaf voor de zoveelste keer die dag aan dat ik vooral voorzichtig/rustig aan moest doen en toen heb ik haar toch wel even gezegd dat ik haar bezorgdheid zeer waardeer maar dat ik het Spaans benauwd krijg van haar bemoeizucht. Ik ben verdorie zwanger, niet gehandicapt!
Mijn moeder vond dit zeker niet leuk, maar ik ben gauw met mijn zus ergens anders over gaan praten, zodat we de discussie niet voort konden zetten en ik dus het laatste woord had. Ben benieuwd of zij zich nu iets minder met mij bemoeid....
 
Ik reageer even op het bericht hierboven:
------------------------
Gesteund door al jullie verhalen heb ik mijn moeder vandaag eens goed de waarheid gezegd. Ze gaf voor de zoveelste keer die dag aan dat ik vooral voorzichtig/rustig aan moest doen en toen heb ik haar toch wel even gezegd dat ik haar bezorgdheid zeer waardeer maar dat ik het Spaans benauwd krijg van haar bemoeizucht. Ik ben verdorie zwanger, niet gehandicapt!
Mijn moeder vond dit zeker niet leuk, maar ik ben gauw met mijn zus ergens anders over gaan praten, zodat we de discussie niet voort konden zetten en ik dus het laatste woord had. Ben benieuwd of zij zich nu iets minder met mij bemoeid....
--------------------------------------------
Ontzettend goed van je, dat je dat gezegd hebt tegen je moeder!!! Je mag er vanuit gaan dat ze het nogmaals zal "proberen". Ze zal zelf ook moeten inzien, dat ze je lost moet laten. Ik zou zeggen wacht dat moment af en reageerd dan weer hetzelfde. Geeft inderdaad eerst aan dat je haar bezorgdheid zeker waardeerd, maar dat je zelf keuzes moet maken ....
 
Bedankt voor jullie lieve adviezen.
Ik schrik er wel van dat ik niet de 'enige' ben, en dat eigenlijk heel veel vrouwen er last van hebben.

Ben blij dat ik dit stukje toch geplaatst heb op dit forum. Want, dacht in de eerste plaats past dit onderwerp hier wel?

Heel erg bedankt meiden!
Ik ga volgende wk langs de huisarts, en hou jullie op de hoogte! Beloofd.
Liefs
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan