A
Anoniem
Guest
Hoi,
Op zich valt het bij ons wel mee. Ik heb 3 goede vriendinnen (nog van middelbare school, kennen elkaar door en door) en we hebben een paar jaar geleden de "vriendendag" in het leven geroepen. Een vast weekend in de maand, wie kan die kan. En zo niet dan volgende keer. Ik zie ze dus 9-10 keer per jaar. Mijn vriend ziet zijn beste vriend iets minder vaak, maar dat ligt aan de afstand.
Wij zijn vooral teleurgesteld in een tante van mijn man. Hij heeft daar altijd een hele hechte band mee gehad, Christian is vernoemd naar haar overleden echtgenoot. Maar sinds die weer een nieuwe vriend heeft, zien en horen we haar nauwelijks. Toen ik zwanger was, hoorden wij telkens hoe speciaal dit kind voor haar ging zijn en hoe ze ook een beetje oma wilde worden (ze heeft zelf geen kinderen). Nu denken we: ja, ja, we merken hoe speciaal hij is...NOT.
Ze is sinds de bevalling 2 keer bij ons geweest. De eerste keer volstrekt onaangekondigd op de dag dat ik bevallen was. We waren net voor het eerst 3 uur alleen met ons ventje, druk bezig met de verzorging, vol hormonen (nou ja, ik dan) en doodmoe, stond ze opeens voor de deur. Want ze moest gewoon "haar kraammand" afgeven, dat moest echt op de dag van de geboorte. Goh, Karin mag jij al uit bed? Nee, nee, we blijven niet lang, oh even kijken naar het ventje.
Echt ik was witheet!! Ze had #@$$%! net als alle andere mensen gewoon een afspraak moeten maken voor een kraambezoek!! Ik wilde echt even helemaal niemand zien op dat moment. Maar goed, daarna heeft ze nooit meer gebeld en is dus officieel nooit op kraamvisite geweest. Ze is nog wel op mijn verjaardag geweest, die we heel bescheiden vierden omdat ik op dat moment ziek en geel was. We moesten via via horen dat ze ook kwam (echt, nog niet eens persoonlijk een mailtje gestuurd!). Komt ze om 21:00 uur (al het andere bezoek was al weg, omdat ik zo moe was) alsnog aankakken met een heel verhaal waarom ze zo laat was. Dan bel je toch even!!!!! Echt, ik weer pissed want ik was kapot, ik had weinig zin om iemand te vermaken. Om 23:30 kregen we haar eindelijk de deur uit en daarna wederom helemaal niets meer van haar gehoord. En nu is Christian al weer bijna 6 maanden oud...
Groetjes, Karin
Op zich valt het bij ons wel mee. Ik heb 3 goede vriendinnen (nog van middelbare school, kennen elkaar door en door) en we hebben een paar jaar geleden de "vriendendag" in het leven geroepen. Een vast weekend in de maand, wie kan die kan. En zo niet dan volgende keer. Ik zie ze dus 9-10 keer per jaar. Mijn vriend ziet zijn beste vriend iets minder vaak, maar dat ligt aan de afstand.
Wij zijn vooral teleurgesteld in een tante van mijn man. Hij heeft daar altijd een hele hechte band mee gehad, Christian is vernoemd naar haar overleden echtgenoot. Maar sinds die weer een nieuwe vriend heeft, zien en horen we haar nauwelijks. Toen ik zwanger was, hoorden wij telkens hoe speciaal dit kind voor haar ging zijn en hoe ze ook een beetje oma wilde worden (ze heeft zelf geen kinderen). Nu denken we: ja, ja, we merken hoe speciaal hij is...NOT.
Ze is sinds de bevalling 2 keer bij ons geweest. De eerste keer volstrekt onaangekondigd op de dag dat ik bevallen was. We waren net voor het eerst 3 uur alleen met ons ventje, druk bezig met de verzorging, vol hormonen (nou ja, ik dan) en doodmoe, stond ze opeens voor de deur. Want ze moest gewoon "haar kraammand" afgeven, dat moest echt op de dag van de geboorte. Goh, Karin mag jij al uit bed? Nee, nee, we blijven niet lang, oh even kijken naar het ventje.
Echt ik was witheet!! Ze had #@$$%! net als alle andere mensen gewoon een afspraak moeten maken voor een kraambezoek!! Ik wilde echt even helemaal niemand zien op dat moment. Maar goed, daarna heeft ze nooit meer gebeld en is dus officieel nooit op kraamvisite geweest. Ze is nog wel op mijn verjaardag geweest, die we heel bescheiden vierden omdat ik op dat moment ziek en geel was. We moesten via via horen dat ze ook kwam (echt, nog niet eens persoonlijk een mailtje gestuurd!). Komt ze om 21:00 uur (al het andere bezoek was al weg, omdat ik zo moe was) alsnog aankakken met een heel verhaal waarom ze zo laat was. Dan bel je toch even!!!!! Echt, ik weer pissed want ik was kapot, ik had weinig zin om iemand te vermaken. Om 23:30 kregen we haar eindelijk de deur uit en daarna wederom helemaal niets meer van haar gehoord. En nu is Christian al weer bijna 6 maanden oud...
Groetjes, Karin