Ik zou nu ook even die 1,5 week compleet onafhankelijk doen naar hem. Hij moet mee ‘willen’ niet ‘moeten’. Niet steeds bellen, niet vragen hoe hij zich voelt. Niks. Laat hem zien dat je hem de ruimte geeft en tegelijkertijd geef je zo aan dat je zijn steun en aandacht verwacht maar niet eist. Dus zijn slachtoffer rol onder geen beding accepteren he! Dat hij eens even volwassen word en anders opzouten! Mocht hij dan bijdraaien: mooi meegenomen. Zo niet: die keus had je toch al gemaakt 