Hoi allemaal,
Na bijna 2 jaar te hebben meegelezen op allerlei fora, heb ik een paar minuten geleden hier een account aangemaakt. Ik merk dat de behoefte om van me af te schrijven steeds groter wordt, naarmate de onzekerheid toeneemt.
Ik ben Suus, 28 jaar, en 3 jaar getrouwd met mijn man.
Een paar jaar geleden is mijn jongere broer onverwachts overleden. Het verdriet en gemis is nog steeds groot. Zijn overlijden heeft ook mijn kinderwens alleen maar sterker gemaakt. In september 2020 ben ik gestopt met de pil, en sinds december 2020 gaan we voor ons eerste kindje. Vol goede moed; een kindje zou zo welkom zijn, zo geliefd.
Helaas tot op heden nog zonder succes. Na een jaar bij de gynaecoloog geweest, en inmiddels veel onderzoeken gehad. Goed nieuws: mijn cyclus is helemaal in orde. Minder goed nieuws: de zaadkwaliteit van mijn man schommelt nogal. Er leek vooruitgang in te zitten aan het begin van dit jaar. In juli werd ons verteld dat de keuze aan ons is; met deze zaadkwaliteit zouden we zwanger kunnen worden, maar ook starten met IUI was een optie. We hebben ervoor gekozen om te starten met IUI, in de hoop de natuur een handje te helpen.
Met een beetje zenuwen, maar vooral veel goede hoop kwamen we afgelopen maandag in het ziekenhuis voor de inseminatie. Helaas maakte de goede hoop plaats voor onzekerheid, toen de gynaecoloog ons vertelde dat de kwaliteit van het zaad van mijn man weer vele malen slechter was dan een paar weken geleden (van een vcm van boven de 100 naar een vcm onder de 1)... een oorzaak kunnen we niet achterhalen, we hebben een gezonde levensstijl en hij heeft geen koorts gehad o.i.d.
De gynaecoloog vertelde ons toen dat de kwaliteit dusdanig slecht was, dat we al na 1 of 2 IUI's IVF of ICSI moeten overwegen. Dit hadden we niet zien aankomen. Ik merk dat het me veel energie kost om steeds tussen hoop en wanhoop te leven.
Gisteren en vandaag (dag 4 en 5 na inseminatie) heb ik wat roze afscheiding gehad. Hoewel mijn verstand zegt dat ik niet te veel hoop moet hebben deze ronde, zeker gezien de zeer matige zaadkwaliteit van mijn man deze maand, geeft dit toch weer wat hoop omdat het eventueel om een innestelingsbloeding zou kunnen gaan....
Ik merk dat ik het lastig vindt om er met mijn omgeving over te praten. Hopelijk kan ik hier wat aansluiting vinden bij mensen die vergelijkbare dingen meemaken. Het voelt in elk geval al heel fijn om dit op te schrijven. Een dikke knuffel voor iedereen voor wie zwanger worden ook niet vanzelfsprekend is! Liefs, Suus.
Na bijna 2 jaar te hebben meegelezen op allerlei fora, heb ik een paar minuten geleden hier een account aangemaakt. Ik merk dat de behoefte om van me af te schrijven steeds groter wordt, naarmate de onzekerheid toeneemt.
Ik ben Suus, 28 jaar, en 3 jaar getrouwd met mijn man.
Een paar jaar geleden is mijn jongere broer onverwachts overleden. Het verdriet en gemis is nog steeds groot. Zijn overlijden heeft ook mijn kinderwens alleen maar sterker gemaakt. In september 2020 ben ik gestopt met de pil, en sinds december 2020 gaan we voor ons eerste kindje. Vol goede moed; een kindje zou zo welkom zijn, zo geliefd.
Helaas tot op heden nog zonder succes. Na een jaar bij de gynaecoloog geweest, en inmiddels veel onderzoeken gehad. Goed nieuws: mijn cyclus is helemaal in orde. Minder goed nieuws: de zaadkwaliteit van mijn man schommelt nogal. Er leek vooruitgang in te zitten aan het begin van dit jaar. In juli werd ons verteld dat de keuze aan ons is; met deze zaadkwaliteit zouden we zwanger kunnen worden, maar ook starten met IUI was een optie. We hebben ervoor gekozen om te starten met IUI, in de hoop de natuur een handje te helpen.
Met een beetje zenuwen, maar vooral veel goede hoop kwamen we afgelopen maandag in het ziekenhuis voor de inseminatie. Helaas maakte de goede hoop plaats voor onzekerheid, toen de gynaecoloog ons vertelde dat de kwaliteit van het zaad van mijn man weer vele malen slechter was dan een paar weken geleden (van een vcm van boven de 100 naar een vcm onder de 1)... een oorzaak kunnen we niet achterhalen, we hebben een gezonde levensstijl en hij heeft geen koorts gehad o.i.d.
De gynaecoloog vertelde ons toen dat de kwaliteit dusdanig slecht was, dat we al na 1 of 2 IUI's IVF of ICSI moeten overwegen. Dit hadden we niet zien aankomen. Ik merk dat het me veel energie kost om steeds tussen hoop en wanhoop te leven.
Gisteren en vandaag (dag 4 en 5 na inseminatie) heb ik wat roze afscheiding gehad. Hoewel mijn verstand zegt dat ik niet te veel hoop moet hebben deze ronde, zeker gezien de zeer matige zaadkwaliteit van mijn man deze maand, geeft dit toch weer wat hoop omdat het eventueel om een innestelingsbloeding zou kunnen gaan....
Ik merk dat ik het lastig vindt om er met mijn omgeving over te praten. Hopelijk kan ik hier wat aansluiting vinden bij mensen die vergelijkbare dingen meemaken. Het voelt in elk geval al heel fijn om dit op te schrijven. Een dikke knuffel voor iedereen voor wie zwanger worden ook niet vanzelfsprekend is! Liefs, Suus.