<p>Als ik vroeger nadacht over de toekomst wilde ik een mooi huis met een mooie tuin, trouwen en kinderen.</p><p>Nu ben ik op een punt in mijn relatie dat ik toe ben aan een volgende stap. 3 jaar geleden kochten we ons eerste huis en hebben dit verbouwd naar ons eigen thuis. Maar ik ben wel een dat punt gekomen dat ik over een jaartje heel graag wil stoppen met de pil. Een half jaar geleden ben ik hier over begonnen en toen kreeg ik het antwoord; "ik wil nu nog geen kinderen". Nee zei ik, ik ook niet maar over anderhalf 2 jaar zou ik dit wel graag willen. </p><p>Nu hebben we de afgelopen 3 weken vakantie gehad en hebben we het er en paar keer over gehad. Sinds 3 maanden hebben we een hond, ook om te kijken hoe het is om voor "iets" te zorgen. Klinkt een beetje gek misschien maar hoeveel liefde je al in korte tijd voor zo'n beestje gaat voelen is uniek. </p><p>Ik ben het gesprek begonnen en hij kon mijn geen antwoord geven op de vraag of hij kinderen wilde. Na lang praten zei die; " ik denk dat ik bindingsangst heb". Het is namelijk zo dat hij ook niet met mij wil trouwen niet omdat hij niet van mij houdt maar hij vind het jammer van het geld. Het was al een grote stap om een hond te nemen die +/- 12 jaar wordt. </p><p>Nu heb ik hem een ultimatum gesteld en wil ik een antwoord als ik klaar ben met mijn interne opleiding en dat is over anderhalf jaar. Maar ik trek dat niet ik loop nu anderhalve week rond met deze gedachte. En de gedachte dat ik hier anderhalf jaar op moet wachten maakt me ziek, ik heb veel buikpijn en voel me niet lekker. </p><p>Het is niet dat wij niet van elkaar houden want dat doen we wel. En we hebben het ook erg fijn samen. Maar als hij geen kinderen wil dan wil ik denk ik niet samen zijn met hem... We zijn 8 jaar samen en hebben iets heel moois opgebouwd maar de gedachte dat dit over is maakt me ook ziek.. ik zit in zo'n twee strijd met mijzelf.. ik weet niet wat ik moet. </p>
Mijn vriend heeft geen kinderwens
- Onderwerp starter Gebruiker10160631
- Startdatum
Zijn jullie de eersten in jullie vriendengroep die dan aan kinderen willen beginnen? Dat kan soms ook verlammend werken, omdat hij geen idee heeft hoe het zal gaan of hoe zijn vrienden dat doen.. Hoe lastig ook, geef hem wat tijd om aan het idee te wennen. Maar cijfer je eigen behoefte niet weg. Moeilijk! Heel veel succes.
Als ik je bericht lees dan had ik dit ongeveer kunnen schrijven (minus de hond maar met een kat ;-)). Mijn ex-vriend zag ook tegen dit soort grote beslissingen enorm op. Hierdoor heb ik gedurende 3/4 jaar mijn wensen altijd naar de achtergrond geschoven. We hadden uiteindelijk een relatie van 7,5 jaar. Op een dag stond ik op en had ik er genoeg van. Ik wilde niet meer afwachten en heb er toen vrij resoluut een punt achter gezet. Redelijk rap daarna heb ik mijn huidige vriend ontmoet (en dan was zeker geen rebound, als je verliefd wordt is dat niet te stoppen) en na 1,5 jaar hebben wij besloten voor een kindje te gaan. Nu kan onze zoon elk moment geboren worden.
Je moet hier wel aan toe zijn en ik merkte dat mijn liefde voor mijn ex-vriend af begon te nemen toen hij grote beslissingen bleef uitstellen. Hij dacht voornamelijk aan zichzelf en zag altijd beren op de weg. Dat is echt niet meer uit te houden. Ik heb er dus uiteindelijk zo'n 3,5 jaar over gedaan om tot mijn beslissing te komen. Achteraf had ik het eerder moeten doen maar goed, het leven loopt zoals het loopt. En uiteraard waren er op een gegeven moment ook andere factoren die mee begonnen te spelen.
Dit is overigens verder geen advies, meer een verhaal van iemand waarbij het niet goed is afgelopen. Het heeft uiteindelijk met jouw gevoel te maken. Geef hem in ieder geval de tijd om er over na te denken en inderdaad, ga een keer met een kleintje van bekenden iets leuks doen. Kijk hoe hij hier mee omgaat (mijn ex-vriend was dan bijvoorbeeld ook niet echt heel enthousiast). Maar vergeet je eigen wensen in het leven niet, want echt dat is zo zonde.
Je moet hier wel aan toe zijn en ik merkte dat mijn liefde voor mijn ex-vriend af begon te nemen toen hij grote beslissingen bleef uitstellen. Hij dacht voornamelijk aan zichzelf en zag altijd beren op de weg. Dat is echt niet meer uit te houden. Ik heb er dus uiteindelijk zo'n 3,5 jaar over gedaan om tot mijn beslissing te komen. Achteraf had ik het eerder moeten doen maar goed, het leven loopt zoals het loopt. En uiteraard waren er op een gegeven moment ook andere factoren die mee begonnen te spelen.
Dit is overigens verder geen advies, meer een verhaal van iemand waarbij het niet goed is afgelopen. Het heeft uiteindelijk met jouw gevoel te maken. Geef hem in ieder geval de tijd om er over na te denken en inderdaad, ga een keer met een kleintje van bekenden iets leuks doen. Kijk hoe hij hier mee omgaat (mijn ex-vriend was dan bijvoorbeeld ook niet echt heel enthousiast). Maar vergeet je eigen wensen in het leven niet, want echt dat is zo zonde.
Ik herken dit ook en ook wij zijn met een hond begonnen toevallig een jaar geleden nu ruim. Mn vriend heeft altijd gezegd op de vraag of hij kinderen wilde, ik sta er 50/50 in, maar nu nog niet. Ik stond hetzelfde erin en we waren nog jong genoeg om te wachten.
Op een gegeven moment begon mijn kinderwens echt steeds groter te worden en ik maakte er wel eens grapjes over. Ik hou bvb niet van schelpdieren en hij is er gek op, maar maakt het nooit voor zichzelf. Ik zei dat hij dat later leuk met z'n zoon/dochter kan gaan bereiden. En we hebben een paar keer gebrainstormd over, wat zou jij nou een mooie naam vinden? Ik heb ook een paar keer benoemd hoe mooi ik het zou vinden om een klein mensje op de wereld te zetten, dat een combinatie van ons samen is. Echt van hem en mij samen.
Door de tijd heen is hij een beetje gewend geraakt aan het idee en zei hij dat het hem eigenlijk niet uitmaakt of we nu of over drie jaar aan kinderen beginnen. Uiteindelijk had ik nog voor drie maanden anticonceptie liggen en heb ik die opgemaakt, daarna ben ik gestopt. Ik denk dat het voor mannen minder tot de verbeelding spreekt, zoals mijn vriend ook zegt, ik heb geen kinderen nodig om gelukkig te zijn, want ik ben al gelukkig. Overigens zei hij dat ook met de hond en hij wil nu nooit meer een leven zonder hond
Op een gegeven moment begon mijn kinderwens echt steeds groter te worden en ik maakte er wel eens grapjes over. Ik hou bvb niet van schelpdieren en hij is er gek op, maar maakt het nooit voor zichzelf. Ik zei dat hij dat later leuk met z'n zoon/dochter kan gaan bereiden. En we hebben een paar keer gebrainstormd over, wat zou jij nou een mooie naam vinden? Ik heb ook een paar keer benoemd hoe mooi ik het zou vinden om een klein mensje op de wereld te zetten, dat een combinatie van ons samen is. Echt van hem en mij samen.
Door de tijd heen is hij een beetje gewend geraakt aan het idee en zei hij dat het hem eigenlijk niet uitmaakt of we nu of over drie jaar aan kinderen beginnen. Uiteindelijk had ik nog voor drie maanden anticonceptie liggen en heb ik die opgemaakt, daarna ben ik gestopt. Ik denk dat het voor mannen minder tot de verbeelding spreekt, zoals mijn vriend ook zegt, ik heb geen kinderen nodig om gelukkig te zijn, want ik ben al gelukkig. Overigens zei hij dat ook met de hond en hij wil nu nooit meer een leven zonder hond
Hoi meis,
Wat vervelend dat je met dit gevoel rondloopt, het blijft altijd lastig als de een niet wil. Ik zou nog niet denken aan uit elkaar gaan. Mijn partner wilde in het begin van de relatie geen kinderen en nu na 5 jaar, sinds een week zijn we begonnen met ronde 1. Je kan mijn verhaal ook lezen op dit forum vriend heeft dubbele signalen voor kindjes.
Wat mijn vriend heeft overgehaald is dat hij zag dat ik echt met hem een gezinnetje wil en niet om het kindje krijgen zelf. Kan je hem uitleggen dat jouw klokje tikt en je niet weet of je 1,5 jaar gaat volhouden? Dat zijn bindingsangst misschien in de tussentijd kan worden opgelost, waar komt het vandaan. Misschien kan je deze tijd pakken om de laatste stukjes op te lossen, wie weet valt het dan voor hem wel mee.
Probeer ook begrip naar hem te tonen en geef het even een paar weken rust en vraag er dan nog eens naar. Komt vast goed?
Wat vervelend dat je met dit gevoel rondloopt, het blijft altijd lastig als de een niet wil. Ik zou nog niet denken aan uit elkaar gaan. Mijn partner wilde in het begin van de relatie geen kinderen en nu na 5 jaar, sinds een week zijn we begonnen met ronde 1. Je kan mijn verhaal ook lezen op dit forum vriend heeft dubbele signalen voor kindjes.
Wat mijn vriend heeft overgehaald is dat hij zag dat ik echt met hem een gezinnetje wil en niet om het kindje krijgen zelf. Kan je hem uitleggen dat jouw klokje tikt en je niet weet of je 1,5 jaar gaat volhouden? Dat zijn bindingsangst misschien in de tussentijd kan worden opgelost, waar komt het vandaan. Misschien kan je deze tijd pakken om de laatste stukjes op te lossen, wie weet valt het dan voor hem wel mee.
Probeer ook begrip naar hem te tonen en geef het even een paar weken rust en vraag er dan nog eens naar. Komt vast goed?
Hoe oud zijn jullie eigenlijk?
zijn 27 en hij is 32