Mijn vriend wil baby niet

A

ANONYMOUS_USERNAME

<p>Hi allemaal,</p><p>Ik ben zo verdrietig en ten einde raad, en ik hoop dat er iemand is die misschien hetzelfde heeft meegemaakt en/of advies voor me heeft.</p><p>Mijn vriend en ik (allebei 27) zijn nu 3 jaar bij elkaar en wonen ook al 2 jaar samen. Dat gaat goed en we zijn gelukkig. Ik heb altijd al een grote kinderwens gehad, maar samen hebben we besloten er nog even mee te wachten omdat hij nog bezig is met een opleiding naast zijn werk en deze eerst wil afronden (studie duurt nog ongeveer een half jaar). Maar nu ben ik toch onverwachts zwanger geraakt door een gescheurd condoom, en ben nu ongeveer 6 weken. </p><p>Het kwam natuurlijk onverwachts voor ons allebei, en hebben samen veel gepraat over hoe nu verder. Hier hebben we helaas allebei een andere mening over en dat breekt me. Vriend geeft aan dat het hem paniek en angst geeft, en hij er nu nog niet klaar voor is. Hij wil dit kindje niet. Hij wil het liefst dat ik het weg laat halen, omdat hij het nu niet kan geven wat het verdient. Tegelijkertijd is hij heel lief voor me, en zegt dat hij het belangrijk vindt wat ik denk en voel. Ik wil dit kindje het liefst houden en ben van mening dat het bij ons echt wel goed terecht komt. Maar hoe kan ik dat doorzetten als hij zich er zo ongelukkig bij voelt? Ik wil samen blij kunnen zijn met dit wondertje dat ons gegeven is.</p><p>Ik heb hem gevraagd of hij denkt dat zijn gevoel nog kan veranderen, dat hij niet gewoon aan het idee moet wennen, maar hij zegt te denken van niet. Hij is er heel zeker van dat hij dit kindje niet wil.</p><p>Ergens twijfel ik of ik het weg zou laten halen, maar dan zou ik het puur voor mijn vriend doen, omdat hij er niet gelukkig mee is. Maar ik weet ook dat ik dat niet zou kunnen... Maar het kindje houden en mijn vriend zo ongelukkig zien ontneemt mij ook de kans om ervan te genieten. <br />Het alleen opvoeden is voor mij niet echt een optie. Ten eerste omdat ik hem natuurlijk niet kwijt wil, we houden van elkaar. Maar ook omdat ik nergens terecht zou kunnen als ik besluit het alleen te gaan doen. </p><p>Heeft iemand misschien in hetzelfde schuitje gezeten? Of tips en advies wat ik kan doen? De situatie maakt me zo verdrietig ?</p><p>Liefs,</p><p>Maanzusje</p>
 
Zo te lezen ga jij er enorm spijt van krijgen als je besluit voor abortus te gaan. Ik zou het dus niet doen. Daarbij schrijf je dat je vriend over een half jaar klaar is met zijn studie en dat hij dat eerst wilde afmaken voor jullie aan kinderen zouden beginnen. Wat is voor hem het verschil met nu of over een half jaar? Over een half jaar ben je nog niet bevallen als het goed is. Je vriend kan aan de situatie gaan wennen. Abortus kun je niet meer terugdraaien en daarbij zou ik het eerlijk gezegd raar vinden als jullie over een half jaar wel aan een kindje zouden beginnen. 
 
Dankjewel voor je reactie.
Dat heb ik hem inderdaad ook gevraagd, wat het verschil zou zijn tussen nu onverwachts een kindje of na zijn studie bewust een kindje. Hij zegt dat het een gevoel is, en hij het gevoel heeft er nu nog niet klaar voor te zijn. Hij wil het liefst alles altijd uitgestippeld hebben en dus ook het liefst bewust voor een kindje gaan, op een moment dat hij voelt dat hij er klaar voor is. Ik zei dat dat een keuze is, en hij dat in principe nu ook zo kan voelen. Maar hij zegt van niet...
 
Ach meid, wat een rollercoaster, als je het kindje niet weg wil laten halen wat ik goed begrijp zou ik dit ook zeker niet doen, dan krijg je er onwijs spijt van.
Ik zou vragen of je vriend meegaat naar de eerste echo en vragen en wat nou echt zijn grootste angst is.
Ik kan me voorstellen dat hij misschien bang is om geen goede papa te zijn vooral nu hij nog aan het studeren is, of dat dit zijn toekomst plannen in de war maakt of dat hij graag eerst een baan zou hebben om jullie goed te kunnen onderhouden.
Maar een baby is een mooi geschenk, en heeft naast liefde dat jullie allebei vast hebben, niet veel nodig, in de zin van je hebt niet de duurste kinderwagen, slaapkamer en, nodig, 2e hands heb je genoeg te krijgen. En allicht heb je hele lieve mensen om je heen die jullie kunnen helpen. 
Een baby wil niet zeggen dat je vriend zijn toekomst plannen over boord hoeft te gooien, alles is mogelijk als je er maar hard voor werkt en in geloofd.
Ik zou zeggen blijf praten, en probeer goed naar elkaar te luisteren en niet over elkaars gevoelens heen te walsen.
 
Dankjewel voor je lieve reactie. Je hebt ook gelijk met dat een baby niet veel (dure) dingen nodig heeft naast een hoop liefde. Dat is wat ik mijn vriend ook duidelijk probeer te maken, maar ik probeer zijn gevoelens inderdaad ook te begrijpen en te respecteren hoe moeilijk ook. We blijven inderdaad praten. Hopelijk komen we eruit ??
 
Naast dat je vriend waarschijnlijk ook een goede bedoeling heeft, hij wil het graag goed doen als vader, is het denk ik goed uberhaupt met hem stil te staan over controle en maakbaarheid icm kinderen. Dat jullie dit cadeautje krijgen wat sommigen nooit lukt, maar ook over als je daadwerkelijk samen een gezin hebt in de toekomst. Ergens ga je de planning en regie over je leven namelijk wel enigszins los moeten laten, er kan zoveel anders lopen als het gaat om kinderen dan je vantevoren zou denken, dat hij alsnog van een koude kermis thuis komt als je wel zou wachten en deze zwangerschap zou afbreken. En loslaten is ook niet het einde van de wereld. Misschien kun je samen zoeken naar wat jullie als basis hebben en al samen hebben meegemaakt, dat geeft meer vertrouwen in de toekomst dan een planning maken. Sterkte samen, hoop dat jullie eruit komen. Je zal niet de eerste zijn waarbij je als vrouw een paar stappen voorop loopt in dit proces en de man je beter kan volgen als je wat verder bent en het wat echter en meer bijzonder wordt ipv alleen maar eng. Wij hebben helaas de andere kant leren kennen van zwanger worden, namelijk hoe heftig het is als het lange tijd niet lukt of misgaat, maar ook dat was voor mij een harde les controle en planning loslaten. De basis die we als stel hadden heeft ons er sterker door gemaakt, waardoor ik nog zekerder ben van we alles aankunnen. Dat geeft me vertrouwen in de toekomst, die ik nog niet ken en minder probeer te plannen.
 
Hoi hoi, wat een nare situatie. Ik heb een soortgelijke ervaring gehad. Mijn vriend is jonger dan dat ik ben, en ik raakte ook iets sneller zwanger dan dat wij in de planning hadden. Voor mij (en nu ons allebei) echt een cadeautje. Maar voor hem op dat moment een grote shock. Zijn eerste reactie was dan ook best heel naar, en het heeft anderhalve week geduurd voordat hij een beetje blij kon zijn. Ik heb meteen aangegeven ervoor te willen gaan, daar waar hij zei dat hij wilde dat ik het weg liet halen. Wat hem heel erg heeft geholpen waren de enthousiaste reacties van zijn vrienden en ouders, en dat wij met zeven weken een echo kregen. Vanaf toen begon het bij hem te leven en nu kan hij niet wachten tot onze kleine er is. Het is natuurlijk heel persoonlijk en het had bij ons ook anders kunnen lopen, maar ik zou het kindje niet weg laten halen als jullie relatie stabiel is en hij sowieso kinderen wil. Daarnaast draag jij het bij je, en zou ik als ik jou was je gevoel volgen. Ik hoop dat jullie eruit komen samen ?
 
Weet je.. Er 100% klaar voor zijn kan ook niet.. Het is zo’n verandering in je leven, op alle fronten..
Ik ben dit jaar bevallen van mijn derde kindje en toen ik zwanger was, vroeg ik me soms af of ik het wel kan..
Het hele ouderschap, alles wat er bij komt kijken.. Het maakt je kwetsbaar en zorgt ervoor dat je altijd iemand hebt om voor te zorgen. Een grotere verantwoordelijkheid kan je niet krijgen. Maar tegelijkertijd is het, naar mijn mening, ook het mooiste wat je kan overkomen. Ik zou het wat tijd geven en er samen veel over praten. Maar dat doen jullie zo te lezen al. Vergeet niet dat jij het bij je draagt en allerlei hormonen hebt waardoor je er sowieso al anders in staat. Mannen hebben vaak wat meer tijd nodig om het tot zich door te laten dringen.
Sterkte!!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan