Als ik je verhaal zo lees zou ik het niet weg laten halen, maar wel proberen "begrip" te hebben voor je vriend (zo te lezen heb je dat ook wel). Het is als man denk ik ook heel heftig als zoiets per ongeluk gebeurt. Je voelt je dan volgens mij heel machteloos. Hem erbij betrekken werkt denk ik het beste, maar ook hem duidelijk maken hoe jij dit ziet en dat jouw gevoel in principe niet zal veranderen.
Bij ons was het gepland en vrij snel raak, maar zelfs toen had mijn vriend in het begin een beetje moeite. Niet dat hij het niet wilde, maar hij vond het zich heel lastig voor te stellen dat het echt zou gebeuren (goed zou gaan) en als ik daarover begon kreeg ik ook regelmatig te horen dat ik niet te hard van stapel moest lopen (HOE dan, als vrouw zit het in je buik, daar ben je dan zo mee bezig). Na de eerste echo veranderde alles. En na de tweede echo kon hij ook eindelijk geloven dat het echt ging gebeuren.
Vlak na de geboorte van onze zoon ben ik zwanger geraakt, ongepland en - heel rot om te zeggen, maar - ongewenst. Voor mij was het toen vrij snel duidelijk dat ik dit niet wilde, óók niet na een halfjaar bijv wel, en ik heb het laten weghalen. We weten nu nog niet of we misschien ooit wel voor een tweede willen gaan of niet (neigen nu naar niet) en heb geen moment spijt gehad van de keuze het niet te houden. Maar als ik lees in jouw stukje dat het voor zijn gevoel over 6 mnd "pas" uit zou komen en de wens wel groot is, zou ik het nooit laten weghalen. Las laatst ergens dat men tegenwoordig moet wennen aan dingen die niet planbaar zijn doordat door anticonceptie alles zo te timen LIJKT. Maar het is niet zo dat je even kunt besluiten dat het over 6 mnd wel uit komt en dan dus ook gebeurt, zoiets kan makkelijk dan nog 6 maanden of langer duren. Onthoud dat ook!
