Mijn vriend wil baby niet

Ik werd onverwachts zwanger toen ik en mijn vriend beide 20 waren. We waren toen 4 jaar bij elkaar. 
Ook hij vond het spannend en was nog vol met zijn studie bezig. Wel wist hij zeker dat hij dit heel erg graag vader wilden zijn van dit kleine wonder.
Nu bijna 2 jaar later zijn wij trotse ouders van ons kleine meisje, heeft hij een goed lopend startend bedrijf en zijn we zo blij dat we er voor zijn gegaan samen. 
Ik denk dat je onwijs veel spijt gaat krijgen als je voor abortus kiest. Puur omdat je er zelf gewoon niet achter staat omdat jij dit wel wilt! Vraag hem wat hij er zo eng aan vind, hoe zou hij het vinden als jullie kind er straks niet meer is? Zou hij dan (mocht je ooit nog eens zwanger worden) nooit meer over dit kindje nadenken? 
Vertel hem ook dat het niet zo vanzelfsprekend is dat je zwanger wordt en dat dit een wonder is. Vaak staat iemand hier niet bij stil. 
 
Succes❤
 
Lieve meid, ik zou het houden. Jij gaat zo een ontzettende spijt hebben als je het wel weg laat halen. Een kind kijgen is niet vanzelfsprekend, je kan het nooit meer terug draaien. 
Dat je vriend alles het liefst zou willen plannen en eerst zijn studie wilt afmaken, vind ik wat raar. Je bent dan nog niet eens bevallen. Alle tijd om er aan te wennen.
Volg je gevoel, het is het mooiste wat er is? 
 
Ik snap je vriend wel. Er wordt vaak overheen gepraat met dat mannen dat kindje in hun buik niet voelen en wat praktischer ingesteld zijn, dat ze er wel aan wennen. Maar hoe vervelend moet het zijn als het perongeluk gebeurt en je hebt hier als man geen enkele keus in dan de situatie accepteren, of je vrouw/vriendin kwijt raken? De vrouw kiest. Hem wordt de keuze ontnomen. Geef hem wat tijd om die emoties te verwerken. En accepteer het als het voor hem betekent dat hij deze relatie dan niet meer wil. Wie weet zat die kinderwens wel niet zo diep bij hem. 
Daarnaast, de focus op spullen vind ik ook vreemd. Dat is wel de minste zorg. Een baby is enorm veel werk. Je levert zeker de eerste maanden alles van jezelf in. Geen tijd of fysieke gesteldheid voor hobbies, niet eens voor je huishouden. Laat staan een startende carriere. Dat komt allemaal later wel weer wat terug, als alle stof is neergedwarreld. Maar het druk hebben dekt de lading niet helemaal. Je hele wezen verandert en dat brengt veel emoties en stress met zich mee. Ik heb zelf op het randje van een post natale depressie gehangen tot 4 maanden na bevallen. Het kan veel makkelijker gaan, maar ook veel erger. Ben je daar klaar voor als je het kind misschien niet eens wil? Je hebt sowieso een vangnet nodig van meer dan jouw vriend alleen.
Dat gezegd hebbende. Ik heb er ook heel lang over gedaan om zwanger te worden en ben stikjaloers op mensen die door een oepsje zwanger worden. Het is zo'n wonder. Dat het nu makkelijk ging, wil niet zeggen dat het over 1 a 2 jaar weer makkelijk gaat. En ook dit is een leven dat gestart is. Zoals jij klinkt ben je je daar al best wel aan gaan hechten. Het weg laten halen of je vriend kwijt zijn is voor jou ook een kaa uuu tttt keuze. Welke liefde is sterker?
Misschien kunnen jullie eens praten met familie of goede vrienden die al kinderen hebben? Zonder over de angsten van je vriend heen te praten, kijken of ze weg te nemen zijn. Plannen kun je het niet, maar je kan wel al nadenken over verschillende situaties en oplossingen bedenken. Misschien zijn er ook wel instanties waar je terecht kunt om dit allemaal door te spreken. Of een relatietherapeut ofzo. Ik zou geen abortus doen voor alles gedaan is om beiden aan boord te krijgen. Bedenk je ook wat voor relatie je over houdt als je voor je gevoel gedwongen wordt je baby weg te laten halen. 
 
 
Oei, wat een rotsituatie. Wat naar voor je ? Als jullie beiden een kinderwens hebben, vind ik dit een prachtig cadeau. Geen zorgen over lukt het wel/niet, gewoon in het diepe springen en gaan! Natuurlijk is hij nu in paniek, jij waarschijnlijk ook. Geef het even een paar weken om het te laten landen.
Het laten weghalen is niet per se zonder risico. Bovendien draag je/jullie het je leven lang met je mee. Dat moet je vriend zich ook goed realiseren, het is niet een situatie die zomaar voorbij gaat mochten jullie voor abortus kiezen. Het is absoluut ook geen makkelijke route.
Je bevindt je maar zelden in de ideale situatie. Straks ga je wachten op een beter moment dat nooit komt. 
Blijf praten met elkaar, geef elkaar de ruimte. Ik vind het een goed idee om met een therapeut hierover te praten mochten jullie er samen niet uit komen.
 
Dank jullie wel voor jullie lieve en fijne reacties! Dat waardeer ik echt heel erg, en ik heb er ook veel aan. 
Ik leef mee met degene die zeggen dat het voor hen niet zo vanzelfsprekend is (geweest) een kindje te krijgen, ik kan me voorstellen hoe moeilijk dat is en hoe 'klein' mijn situatie dan eigenlijk moet voorstellen. 
Bedankt voor alle tips en adviezen, en vooral jullie steun. Dat doet me goed ❤️ Ik denk dat ik mijn vriend inderdaad even de tijd moet geven te wennen aan het idee, dat het pas later kan landen bij hem, en dat we veel moeten blijven praten (samen, maar inderdaad misschien ook met familie/vrienden/therapeut) zodat zijn angsten ook gehoord worden en hopelijk gaan liggen. Hopelijk gaat het goed komen. 
Liefs,
Maanzusje
 
Op basis van je verhaal zou ik het ook zeker niet weg laten halen!  En ik sluit me aan bij de reacties van gebruikerSN hierboven over de maakbaarheid en de controledrang van je vriend. Ik ben mijn man pas later tegengekomen (op mijn 33e) en we besloten eigenlijk meteen dat we kinderen wilden. Toen moment daar was dat ik jubelend met de pil stopte en aantelde: miskraam 1. Een maand later kwam miskraam 2. Er ging een wereld open: ineens hoorden we hoe vaak mensen om ons heen worstelden met zwanger worden. Dat miskramen er bij horen, maar dat niemand er echt over praat. Inmiddels 15+3 weken zwanger en ook hier was de timing belabberd: na de miskramen heb ik net een carrièreswitch gemaakt met veel lager salaris en het plan om door te groeien kan even in de kast.. en mijn man revalideert onverwachts van een ongeval, dus zit in ziektewet (met bijbehorende lage inkomsten). We maken ons allebei zorgen, maar weten ook dat ergens goed komt. Linksom of rechtsom.  Kortom: Het leven is niet maakbaar. Prijs jezelf onwijs gelukkig dat je je kinderwens mag laten uitkomen. Probeer niet teveel vanuit je angst te bedenken wat je mogelijkheden zijn, maar echt vanuit mogelijkheden. Betrek je familie, vrienden, iedereen erbij die je kan steunen. Maak een keuze vanuit je ♥ hart en je optimisme!  Sterkte! 
 
Hallo Maanzusje,
Ten eerste wat een lastige situatie voor jou en je vriend. Het is en blijft uiteindelijk jouw beslissing, en als je vriend van je houdt dan accepteerd hij dat. Maar als het niet gepland was en de condoom is gescheurd waarom hebben jullie geen morning-afterpil gehaald? 


ik ben nu ook ongepland zwanger geworden voor ons niet het 1e kindje maar dit wordt de 3e. We waren nog op het punt van discussie en mijn man kwam er juist beetje achter dat hij het niet zou willen om diverse redenen, niet genoeg slaapkamers, studie kosten in de toekomst etc. Ik zit zelf ook nog midden in een studie. toch bleek ik onverwacht zwanger te zijn. Hij was heel stellig en gaf aan t niet te willen, waardoor ik puur door hem ben gaan twijfelen. Daarna heb ik dagen niet geslapen mijzelf suf gegoogled waar ik een verhaal tegen kwam van een vrouw die dus wel naar haar man heeft geluisterd. En wat heeft ze, spijt als een grote. Ik had mezelf niet kunnen voorstellen ooit voor zo'n beslissing te moeten staan, maar heb vooral naar mijn gevoel geluisterd want uiteindelijk beslis jij en jij zal met je keuze moeten gaan leven. Mijn keuze is desondanks alle tegens dat ik het hou en mijn man moet t maar accepteren.  Eerst had hij dagen last van mijn keuze, maar nu begint hij er meer aan t wennen en heeft het opeens over de autostoeltjes en kraamzorg? zo snel kan het gaan. 


succes met het maken van je beslissing! 
 
Hallo Maanzusje,
Ten eerste wat een lastige situatie voor jou en je vriend. Het is en blijft uiteindelijk jouw beslissing, en als je vriend van je houdt dan accepteerd hij dat. Maar als het niet gepland was en de condoom is gescheurd waarom hebben jullie geen morning-afterpil gehaald? 


ik ben nu ook ongepland zwanger geworden voor ons niet het 1e kindje maar dit wordt de 3e. We waren nog op het punt van discussie en mijn man kwam er juist beetje achter dat hij het niet zou willen om diverse redenen, niet genoeg slaapkamers, studie kosten in de toekomst etc. Ik zit zelf ook nog midden in een studie. toch bleek ik onverwacht zwanger te zijn. Hij was heel stellig en gaf aan t niet te willen, waardoor ik puur door hem ben gaan twijfelen. Daarna heb ik dagen niet geslapen mijzelf suf gegoogled waar ik een verhaal tegen kwam van een vrouw die dus wel naar haar man heeft geluisterd. En wat heeft ze, spijt als een grote. Ik had mezelf niet kunnen voorstellen ooit voor zo'n beslissing te moeten staan, maar heb vooral naar mijn gevoel geluisterd want uiteindelijk beslis jij en jij zal met je keuze moeten gaan leven. Mijn keuze is desondanks alle tegens dat ik het hou en mijn man moet t maar accepteren.  Eerst had hij dagen last van mijn keuze, maar nu begint hij er meer aan t wennen en heeft het opeens over de autostoeltjes en kraamzorg? zo snel kan het gaan. 


succes met het maken van je beslissing! 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan