Moederschap is zwaar..

Hi mama’s,

Ik vind het lastig om te typen omdat ik niet zo goed weet hoe ik het moet schrijven, maar ik heb net een eerste kindje gekregen en ze is nu 2,5 maand oud. Ik vind het ontzettend zwaar omdat ze ontzettend veel huilt. Er is ook verborgen reflux geconstateerd en we hebben nu medicatie hiervoor gekregen. Ik vind het zo zielig voor haar dat ze zoveel last heeft en dat doet me pijn. Door het vele huilen ben ik helemaal kapot. Soms zie ik kindjes die zijn zo tevreden en rustig. Mijn kindje kan niet rustig in de box liggen of even spelen. Het is wakker of het is huilen. Ik merk aan mezelf dat ik haar bijna niet meer mee durf te nemen ergens naar toe omdat ik bang ben dat ze gaat huilen. Ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet doen.. het is zo ongelooflijk zwaar en ben soms zo verdrietig. Ik weet als ik haar ergens mee naar toe neem dat het gegarandeerd huilen is. ik wil me echt niet aanstellen en probeer iedere dag weer positief te zijn maar soms breekt het echt en weet ik het echt even niet meer. Zijn er mama’s die dit misschien herkennen of tips hebben.. ik weet dat alles over gaat maar het is zo onwijs zwaar nu :(.
 
Sorry ik heb geen tips, maar wilde wel even zeggen dat ik het me super goed voor kan stellen dat het je opbreekt! Niet gek, totaal niet. Bij ons was het alleen eerste weken en toen zoog het me al leeg.
Weet trouwens niet of je al bij een osteopaat bent geweest, maar die heeft bij onze dochter echt goed geholpen.
Dus dikke knuf en je kunt het xx
 
Heel herkenbaar. Voor ons zijn de eerste 4 maanden zo geweest. 6 a 9 uur huilen per dag. Ze sliep slecht, maar het was slapen of aanhoudend huilen. Ik heb ook om andere redenen een zware kraamperiode gehad. Maar uiteindelijk bleek een KMA en mislukkende bv een rol te spelen. Ook hier goede ervaringen met osteopatie. Maar niks hielp eigenlijk echt dat grote verschil te bereiken waar we naar op zoek waren. Gelukkig werd het vanaf 4 maanden vanzelf een heel stuk makkelijker. Vanaf 6 maanden hadden we een hele vrolijke en makkelijke meid. Dit om je hoop te geven. 
Maar ik weet hoe hard je moet door buffelen. Ken de schuldgevoelens over het zwaar vinden, het idee dat je iets mist bij je kindje waardoor je het op zou kunnen lossen, het even vrij willen zijn van je kindje. Ik heb zelfs wel eens gedacht dat ik liever niet moeder had willen worden, verwarde het even met spijt. Maar het is geen verplichting om het altijd maar leuk te vinden. Je mag dit type gedachten best hebben. Het feit dat je je er zo slecht onder voelt betekent alleen maar hoeveel je juist van je kindje houdt. Je bent alleen wanhopig nu. En terecht. 
Ik durfde die eerste maanden ook niks. Een ritje met de auto, brrrr! Even wandelen, brrrrr! Even een terrasje (kon toen) brrr! Ik weet wel dat na 3,5 maand een snelle lunch lukte en dat had ik met foto en mijlpaal op mn koelkast geplakt. Zo trots was ik daarop. Ik had geen kind waarmee ik overal naartoe kon. 
Sterkte! 
 
 
Zowel onze zoon als onze dochter waren tot 4 maanden zoals jij het omschrijft. Wij zeggen nu tegen elkaar dat we beloond worden; onze zoon van 8 maanden kan je de hele dag z'n gang laten gaan en onze dochter van 2,5 jaar is ontzettend zelfstandig en lief! Er is licht aan het eind van de tunnel! Ook ik heb onze kinderen als mijn man uit werk kwam in zijn handen geduwd, omdat ik het niet meer trok. Ook ik heb huilend op de bank gezeten en tegen m'n kleintje gezegd: "Wat wil je nou? Hoe moet ik je helpen?" Maar hou vol!! Je doet het goed en kijk niet naar andere baby's! Ik zag ook die zoete baby's. Maar die mensen hebben hun eigen problemen, die je niet ziet. De baby van een kennis van mij was zo'n zoet kind, maar bleef wel 4 keer per nacht voor voeding komen tot hij 2 jaar was. En ja, soms zijn baby's zoet, slapen ze perfect en eten ze perfect. Maar dat is echt héél zeldzaam!
 
Ahhhhh arme mama! Je stelt je echt niet aan hoor, het is enorm pittig om een nieuwe mama te zijn en een newborn te hebben. Mijn zoon van nu twee jaar had het in de eerste 3,5 maand ook moeilijk. Gelukkig sliep hij 's nachts goed, maar overdag niet. Ik heb hem, op een paar gelukkige dagen na, mijn hele zwangerschapsverlof overdag in mijn armen of in de draagdoek gehad. Lekker rustig in de box liggen was er echt niet bij. Geen verborgen reflux bij ons, maar pijn in zijn nek na een bevalling met vacuumpomp, waardoor hij pijn had bij vrijwel elke beweging en als hij op zijn rug lag. Bij ons hielp op zijn buik slapen enorm, maar dat is in jullie situatie misschien niet een tip waar je iets aan hebt. Wat hier ook hielp tegen het huilen was zingen, daar werd hij rustig van. En continu in de draagdoek, dat schijnt bij kindjes met reflux ook te helpen omdat ze dan rechtop gehouden worden. Ook hoor ik, zoals gebruiker zegt, goede verhalen bij verborgen reflux over de osteopaat. Heeft ook voor ons veel goed gedaan.
En een tip voor jezelf, probeer zoveel mogelijk gebruik te maken van mensen die de zorg even van je over kunnen nemen, als je die mogelijkheid hebt. Ik ben toen onze zoon 2 maanden was bijvoorbeeld 10 dagen bij mijn ouders gaan logeren. Mijn moeder vond het heerlijk om over hem te moederen en ik kwam eindelijk een beetje aan mezelf toe. Meteen 10 dagen uit logeren gaan hoeft natuurlijk niet, maar misschien wel dagdelen iemand op laten passen? En probeer daarbij niet teveel schroom te hebben dat je diegene opzadelt met een huilende baby, echt even voor jezelf kiezen.
Verder heb je daar nu niks aan, maar wordt het met de tijd beter. Wat waarschijnlijk al veel mensen tegen je gezegd hebben, maar bij ons bleek het echt waar. Na 3,5-4 maanden, toen ik weer ging werken, ging het ineens zo veel beter! Op het kinderdagverblijf sliep hij al op de tweede dag ineens braaf in zijn bedje. Hoe doen die mensen dat toch. 
Heel veel succes en sterkte lieve mama! 
 
Heel herkenbaar. Onze kleine meid huilde ook ontzettend veel eerste paar maanden. Soms van 7 uur sochtends en tot 10 uur savonds. en toen viel ze van ellende in slaap. Dan zijn er dus mensen die zeggen: ze slaapt wel door! ??‍♀️ Het was een zware tijd waar ook veel zware gedachten door mijn hoofd zijn gegaan. Waar ik me destijds voor schaamde. Ik was trouwens hormonaal al een wrak en dan dat erbij op.. uiteindelijk is ze opgenomen geweest in het ziekenhuis voor observatie. Je denkt toch dat ze pijn heeft ofzo. Gelukkig niks lichamelijks maar wel een snel overprikkeld kind, wat daardoor niet sliep, en oververmoeid raakte. En dan zit je in een cirkel waar je niet uitkomt. 


Herkenbaar dus. Wat mij hielp is om hulp te vragen. Even oppas zodat je kan wandelen, in bad kan, slapen kan. Ik vond het moeilijk maar op een gegeven moment kon ik niet meer. Ik hoop dat je een netwerk hebt waar je hulp aan kan vragen. Heel veel sterkte. 


 
 
Lieve mamma,
De eerste periode is inderdaad heel zwaar, ik herken me in jouw verhaal in die zin, omdat mijn zoontje een erg gespannen baby was, hij kon weinig hebben en was snel van de leg. Hij zat de eerste 11 a 12 weken alleen maar op mij geplakt en dat was erg zwaar voor me. 
Wat ik deed om het draaglijker voor mijn zoontje te maken:

Dragen in de draagdoek (helpt ook voor reflux)
Om de dag een uitje (supermarkt is ook al een uitje voor zo'n kleintje), bij intense dagen zelfs 2 dagen rust erna
1 vreemde (mensen buiten eigen gezin) mag hem per dag vasthouden (geldt dus ook voor opa en oma)
Geen tv/muziek aan als de kleine beneden is, rustige muziek werd wel als activiteit gedaan eens per dag
Iedere dag zoveel mogelijk hetzelfde doen, voorspelbaarheid is veilig

Was echt heel pittig, maar dit zorgde ervoor dat mijn kleine minder gespannen was en minder huilde
Wij liepen ook bij de fysio en dat heeft hem ook veel geholpen!
 
Ik weet niet of je al een draagzak hebt maar anders zou ik deze aanschaffen. Meeste kindjes slapen hier heerlijk rustig in. Vooral met reflux is het voor je kindje fijn rechtop. Lees je wel even goed in zodat je een ergonomische draagzak koopt zodat de houding van je kindje goed is. ( bijvoorbeeld Tula) zo kun je toch ook lekker buiten stukjes wandelen. Ik heb mijn draagzak ook veel binnenshuis gebruikt, heb je toch af en toe je handen vrij
 
Terug
Bovenaan