Zo herkenbaar! Ik ben ook bewust een thuisblijfmoeder, ons zoontje is nu 2 en ook nog nooit een dag naar de opvang geweest.
Ik ben altijd bij mijn eigen mening gebleven, mensen kijken maar wat ze ergens van vinden. Mijn zoontje was (en is) ook het liefst bij mij, omdat ik het meest voor hem zorg, zo gek is dat niet.
En jouw kindje is nog zo klein, en rond de 8 maanden had mijn zoontje ook een piek in verlatingsangst, dat hebben ze soms nu eenmaal. In mijn omgeving zeiden mensen dat ik hem "gewoon" bij anderen op schoot moest laten zitten als hij duidelijk aangaf dat hij het maar eng vond (bijvoorbeeld op een drukke verjaardag), dat hij er maar aan moest wennen. Ik vond dat zo egoïstisch! Mijn zoontje zocht mijn veiligheid en warmte, en zou dan over zijn grenzen heen moeten gaan om een volwassene blij te maken. Dus mijn antwoord was dan gewoon Nee, mensen zijn gepikeerd geweest er zijn scheve gezichten geweest en discussies, heel vervelend allemaal voor ze, maar niet mijn probleem.
Ik heb altijd naar mijn zoontje en mezelf geluisterd en de rest van de wereld doet het er maar mee!
Als jij je kindje niet naar de opvang wil hebben, hoeft dat niet... in de jaren 90, toen ik klein was, bleven bijna alle moeders thuis (tenminste, in mijn omgeving) en was de eerste opvang een PSZ als je 2,5 was, is onze generatie dan zo sociaal onhandig?
Lekker naar jezelf en je kindje luisteren ?