moeilijk om het anderen te gunnen en blij te zijn

F

FleurBo

<p>Hi allemaal, ik plaats even een berichtje om mijn verhaal te doen, maar ook omdat ik denk dat ik niet de enige bent die dit gevoel heeft en hier mee zit. Ben daarom ook erg benieuwd of er meer mensen zijn die zich hier in herkennen of dat het echt aan mij ligt.  Vanaf eind 2018 zijn bij mij mijn spreekwoordelijke eierstokken gaan klapperen. Vanaf dat moment wist ik het zeker en wilde ik een kind. Heel gek maar het was echt een soort oergevoel: ik moest zwanger worden. Mijn vriend wilde alleen nog even wachten en uiteindelijk ben ik in juli 2019 gestopt met de pil en had direct een hele regelmatige cyclus. Hij schommelt wel tussen 26 en 29 dagen, maar daar blijft het bij. Daarnaast zijn we voor we begonnen in juni al op kinderwensgesprek geweest bij een verloskundige en ook zij gaf aan dat niets in de weg stond om snel een gezonde zwangerschap te hebben. Door werkomstandigheden hebben we het twee rondes afgewacht en in September/oktober echt begonnen met proberen zwanger te worden. Meteen met ovulatietesten dus weten zeker dat het allemaal op het juiste moment is gebeurd. Nu zitten we al in ronde 6 en nog steeds geen zwangerschap te bekennen. Ondertussen is iedereen met wie ik dacht samen zwanger te worden (omdat ik wist dat ze ook wilden beginnen) zwanger en ik nog niet. Ondanks dat ik echt weet dat er vrouwen zijn die er veel langer over doen, valt dit mij echt heel erg zwaar. De tijd dat we aan het proberen zijn duurt echt al een eeuwigheid voor mijn gevoel en dat maakt me echt een ander persoon.  Iedere keer als 1 van de zwangere vrienden of kennissen langs komen, onderwerp van gesprek zijn of als ik er alleen maar aan denk voel ik een steek van jaloezie. Het voelt zelfs een beetje als falen dat zij hun naasten en omgeving wel een kind geven en dat mij (nog) niet lukt. Ik wordt er echt een heel vervelend persoon door en betrap me er zelfs soms op dat ik het anderen in mijn omgeving maar moeilijk kan gunnen. Ik vermijd het liefst al het contact met zwangere kennissen en merk dat als mijn vriend of familie het er over heeft als in ‘oh wat fijn voor ze en wat leuk blabla’ dat ik dat heel slecht kan hebben. Ik vind dit echt niet leuk aan mezelf en wil heel graag blij zijn voor anderen en ook blij zijn met de dingen die ik nu al heb, maar dit lukt me echt niet altijd. Ik ben daarom ook erg benieuwd of jullie dit herkennen en hoe jullie hier mee om gaan</p>
 
Stiekem herken ik je gevoelens wel. Uiteindelijk 2 jaar over gedaan om zwanger te mogen en na een jaar/anderhalf jaar, waren menstruaties echt drama in huis. Buitenshuis zette ik een vrolijk gezicht op, maar binnenshuis kwamen de tranen.
Vooral toen 2 vriendinnetjes in 2 tellen zwanger werden, heb ik mezelf echt moeten afzonderen. Naar hun toe was ik de leukste en bij mij konden ze al hun verhalen kwijt, maar ik legde heel bewust rond 19.00u mijn mobiel weg om app contact even te mijden. Even wat lucht creëeren voor mezelf.
Het hielp mij om app contacten te vinden met meiden in dezelfde situatie en daar mijn negatievere gevoelens mee te mogen delen. Even de kreng uithangen en inderdaad te mogen roepen dat de wereld zó ontzettend oneerlijk is. Het heeft natuurlijk niks met eerlijkheid te maken, maar zulke gevoelens kwamen allemaaaaal erbij op een gegeven moment.
Wees lief voor de ander, maar vooral voor jezelf. Je mag best aangeven dat je het soms moeilijk hebt en creëer een veilige haven waar je jezelf mag zijn.
Succes en sterkte!
 
 
Wat goed dat je je verhaal deelt en ik weet zeker dat er veel andere dames zijn die dit ook hebben of herkennen.
Ondanks dat ik het zelf niet herken, kan ik het mij super goed voorstellen en indenken hoe pijnlijk dit moet zijn. Een logisch gevolg kan dan inderdaad zijn dat je zwangeren uit de weggaat. Maar dat doet natuurlijk niets met je eigen gevoel of gedachten. 

Als ik een advies mag geven, zou ik misschien zelf nadenken om eens met iemand te praten. Een coach bijvoorbeeld of een psycholoog, zodat je op een gegeven moment voor jezelf weet hoe je er mee om kunt gaan en meer rust ervaart. 

Nogmaals, het klinkt heel logisch en ik begrijp het helemaal.. maar het is voor jezelf ook zo vermoeiend! En zoals ik het lees baal je er zelf ook van en herken je jezelf zo niet..
Verder wil ik je voor de komende tijd heel veel kracht en positiviteit sturen ? hopelijk komt jullie moment ook snel!
 
@FleurBo Je bent zeker niet alleen, want ik herken het ook wel. In september 2018 mijn mirena spiraal laten verwijderen, want ik kon niet meer tegen alle hormonen. Op dat moment wilde mijn vriend nog even wachten, maar in maart 2019 hebben wij alle bescherming de deur uit gedaan. Ik ben, net zoals jij, direct begonnen met ovulatietesten en mijn cyclus is vrij regelmatig met 28/30 dagen. 
Ondertussen zijn wij bijna een jaar verder zonder zwangerschap (wel incl. een miskraam met 5 weken). Het wachten duurt voor mijn gevoel steeds langer, de tijd kruipt voorbij. In onze directe omgeving zijn er al een stuk of vijf zwangerschapsaankondingen geweest en die steken. Ja, ik ben wel blij voor ze, maar gun het ons ook zo. Het gespreksonderwerp kinderen of zwanger worden vind ik nu ook niet zo leuk meer ten opzichte van twaalf maanden geleden. Het wordt met de maand steeds meer beladen. Mocht het in ons geval deze ronde niet lukken, dan stappen we naar de huisarts. Ik hoop natuurlijk dat dit niet hoeft. 
Ik heb geen gouden tip om met je gevoelens om te gaan, maar ik heb wel ervaren dat ik het prettig vind deze te delen met mijn vriend. Dan krop je het niet op. Wat betreft familie en vrienden, mocht het ter sprake komen en ik heb er geen zin in dan geef ik dat aan. Soms krijg je bepaalde opmerkingen naar je hoofd geslingerd die pijnlijk zijn en ook dan ben ik heel open en eerlijk. Ik geef daarin mijn grenzen wel aan hoor!
Ik hoop dat jullie niet lang meer hoeven te wachten en dat je je gevoel een plek kan geven. Neem daar ook gewoon de tijd voor!
 
Als jullie verder gezond zijn is een half jaartje proberen echt nog niet zo lang maar ik snap je punt als je graag zwanger wilt worden is elke maand er 1 teveel.
 
Bedankt voor jullie lieve reacties! Het doet me goed te horen dat het niet raar is om je soms zo te voelen. 
misschien is het inderdaad goed om als dit nog langer zo door gaat een keer met een psycholoog of zo te gaan praten. Mijn vriend wil het er soms wel over hebben, maar heel vaak vind hij het ook gewoon gedoe. Heb echt een hele lieve en gevoelige vriend, maar hij baalt misschien een kwartier als ik ongesteld ben geworden en dan is het weer door op de orde van de dag en is hij meer bezig met de werkdag dan met zwanger proberen te worden. Terwijl voor mij het werk echt gewoon bijzaak is geworden.
ik hoop op een positieve test voor ons allemaal heel snel! En hopelijk is het niet nodig om naar de huisarts te gaan zwaantje! 
 
heey  
 
hier t zelfde gevoel 
we zijn onderhand al een jaar bezig zonder resultaat 
tot aan kort was mn ciclus 27 / 28 dagen vanaf december zit ik er mee te schommelen 
eerst een ciclus van 46 dagen 
daarna 33 
t maakt me onzeker en merk ook dat t me heel erg steekt 
dus dat is zeker niet raar 
enigste tip die ik mee kan geven is om er over te praten want opkroppen is niet een optie 
 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan