moeilijk om het anderen te gunnen en blij te zijn

Wat mij erg helpt, is er over praten. En mij blijven realiseren dat de meeste stellen er een jaar over doen om zwanger te raken. Het is dus heel normaal dat jij na 6 rondes nog geen resultaat hebt. Ik vind de opmerking 'laat t los' echt achterlijk, maar wat ik wil zeggen is maak je niet ongerust! Het gaat je lukken!
En ergens over praten, klagen, of bitchen is heel gezond! Als dat niet lukt bij je partner, zoek dan iemand anders op. Ik heb een clubje vriendinnen, waar ik soms mijn hart kan luchten. Dit forum helpt ook!
 
 
Heel herkenbaar. Ik ga nu de 19e ronde in, waarvan de 2e met hulp van het ziekenhuis. Ik kan ook eigenlijk niet echt blij reageren als anderen zwanger zijn, maar ik probeer het wel echt. Als er dan weer een zwangerschapsaankondiging was, begon ik thuis vaak te huilen. Een aantal zwangeren weten wel dat ik er moeite mee heb. Sommigen begrijpen het, anderen niet. In mijn omgeving is iedereen redelijk snel zwanger geraakt en degene die niet zwanger zijn hebben voorlopig nog lang geen kinderwens. Dat voelt soms echt eenzaam omdat ik het idee heb dat niemand begrijpt hoe het voelt.
Ik moet zeggen dat ik de maanden nu juist wel sneller vind gaan dan aan het begin. Ik leef nu ook meer van menstruatie tot eisprong tot menstruatie. Wat me vroeger nog wel eens hielp was de gedachte "elke maand dat het nu niet lukt ben ik wel dichterbij een maand dat het wel lukt". 


Met een psycholoog praten is misschien geen gek idee. Ik belandde na mijn miskraam in een depressie en kwam toen toevallig terecht bij een psycholoog die ook op de fertiliteitsafdeling in het ziekenhuis werkte.
 
Helaas erg herkenbaar. Wij zijn inmiddels ruim 1,5 jaar bezig en al een jaar in de medische molen. Inmiddels al 2x een icsi gehad, die zeker de laatste keer echt fout afliep waardoor ik met inwendige bloedingen 2 dagen in het ziekenhuis heb gelegen.
Het besef bij mij komt nu, ga ik door totaal ik er zelf aan onderdoor ga of niet. Hoeveel risico's ben ik nog bereid om te lopen. En dat maakt mij erg verdrietig, want wil het net zoals iedereen zo graag!
Maar mij helpt het erg om met vrienden en familie er over te praten. Ik hoop binnenkort ook bij de psycholoog terecht te kunnen, maar dat is nu nog afwachten totdat de wachtlijst het toe laat om mij er tussen te plaatsen. 
 
Als je eenmaal in het ziekenhuis loopt duurt het wachten gevoelsmatig niet zo lang. Kon je dan al na een half jaar naar het ziekenhuis? Wat was daarvan de reden als ik vragen mag?
 
Wij konden vanwege onze leeftijd relatief snel terecht. Maar ondanks de medische molen gaat het echt niet sneller voor mijn gevoel. Nogmaals, we lopen inmiddels al een jaar bij de fertiliteitsarts. 
De punctie zelf ging fout. Waarschijnlijk is er toen een bloedvat inwendig geraakt wat langere tijd duurde voordat die gestopt was met bloedden. De punctie was zelf al erg pijnlijk, maar na een halve dag werd de pijn steeds meer ondanks pijnstillers. Dus in de nacht toch contact opgenomen met de afdeling en na bloedonderzoek en echo bleek er dus een inwendige bloeding te zijn. Dus ik moest blijven ter observatie, gelukkig werden mijn bloedwaardes de volgende ochtend stabiel. Een tp is uiteindelijk zelfs niet eens geworden omdat de eitjes die ze gevonden hadden de icsi niet overleefd hebben. Dus alle drama was zelfs voor niks.
Ik wil ook gewoon blij kunnen zijn voor mijn vrienden en kennissen als het hun is gelukt, maar wij willen het ook gewoon graag en dan komt inmiddels regelmatig een oneerlijk gevoel om de hoek kijken. 
 
Vanaf welke leeftijd mag je na 6 maanden al naar de huisarts? Volgens mij had ik namelijk ook na 6 maanden al mogen gaan. Voor mijn gevoel gaat het nu wel sneller omdat ik er nu bij geholpen wordt. Maar ik zit nog helemaal aan het begin misschien dat ik er na 1 jaar ook niet meer zo over denk want ik zie het ook niet voor me dat ik nog 1 jaar moet wachten 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan