Ik ben voor het eerst moeder geworden en moet eerlijk zeggen dat ik echt ontzettend worstel met de kraamtijd en alle onzekerheid.
Ik heb niet perse een fijne zwangerschap gehad met veel klachten die langdurig aanhielden. Vervolgens is de bevalling vrij traumatisch geweest maar gelukkig is wel alles goed gekomen. Ik heb dit nog niet kunnen verwerken en je moet meteen de zorg op je nemen van de kleine.
Ondanks de kraamhulp in het begin merk ik dat ik super onzeker ben in alles wat ik doe, of ik het wel goed genoeg doe.
Het voeden; voed ik vaak genoeg? Mag ik na 1 week al maar 1x nachtvoeding geven? (Kraamhulp zei dat ik het kon proberen om 6 uur in de nacht ertussen te laten, ze is alweer over haar geboortegewicht heen na 6 dagen) Etc...
Het troosten, of ik wel herken wat er aan de hand is, wil ze drinken, heeft ze krampjes, moet ze boeren etc..
Wat moet ik doen als ze gewoon onrustig is, niet wilt slapen..
Heb ik genoeg huid op huid contact. Mijn partner heeft dit bijvoorbeeld ook nog niet veel gehad, op de borst liggen bij hem lukt niet zo goed, alsof ze juist onrustig wordt ipv rustig.
Ik ben heel streng voor mezelf, dat ik constant op alles moet letten en niet de rust kan nemen die ik nodig heb. Door bijvoorbeeld te kunnen slapen als de baby ook slaapt. Ook al zegt mijn partner dat dat prima kan, en hij ook oplet en veel dingen overneemt, lukt het niet voor mezelf om rust te nemen.
Ik ben bang dat mijn neerslachtigheid, stress en in bepaalde mate verdriet van hoe alles is verlopen invloed heeft op het vormen van de band met mijn kindje. Ik ben uiteraard super blij met haar en het is niet zo dat ik het niet had gewild, maar het is soms zo overweldigend om voor haar te zorgen dat het soms toch als 'te veel' voelt. En dan voel ik me schuldig naar haar toe alsof zij te veel is, terwijl we natuurlijk wel heel bewust voor dit kindje hebben gekozen.
Ik ben zo dood vermoeid en nu al mentaal op door alles toestanden dat laatst ook pas de realisatie kwam dat ik niet alleen de zware bevalling moet verwerken maar eigenlijk de gehele periode vanaf de zwangerschap. Het doet me veel dat ik eigenlijk al maanden op mijn tandvlees loop terwijl nu het zwaarste onderdeel pas is gestart en dát nu precies te veel is, lijkt het.
Herkennen anderen dit? Hoe gaan jullie ermee om? Hebben jullie tips om door deze tijd te komen?
Ik heb niet perse een fijne zwangerschap gehad met veel klachten die langdurig aanhielden. Vervolgens is de bevalling vrij traumatisch geweest maar gelukkig is wel alles goed gekomen. Ik heb dit nog niet kunnen verwerken en je moet meteen de zorg op je nemen van de kleine.
Ondanks de kraamhulp in het begin merk ik dat ik super onzeker ben in alles wat ik doe, of ik het wel goed genoeg doe.
Het voeden; voed ik vaak genoeg? Mag ik na 1 week al maar 1x nachtvoeding geven? (Kraamhulp zei dat ik het kon proberen om 6 uur in de nacht ertussen te laten, ze is alweer over haar geboortegewicht heen na 6 dagen) Etc...
Het troosten, of ik wel herken wat er aan de hand is, wil ze drinken, heeft ze krampjes, moet ze boeren etc..
Wat moet ik doen als ze gewoon onrustig is, niet wilt slapen..
Heb ik genoeg huid op huid contact. Mijn partner heeft dit bijvoorbeeld ook nog niet veel gehad, op de borst liggen bij hem lukt niet zo goed, alsof ze juist onrustig wordt ipv rustig.
Ik ben heel streng voor mezelf, dat ik constant op alles moet letten en niet de rust kan nemen die ik nodig heb. Door bijvoorbeeld te kunnen slapen als de baby ook slaapt. Ook al zegt mijn partner dat dat prima kan, en hij ook oplet en veel dingen overneemt, lukt het niet voor mezelf om rust te nemen.
Ik ben bang dat mijn neerslachtigheid, stress en in bepaalde mate verdriet van hoe alles is verlopen invloed heeft op het vormen van de band met mijn kindje. Ik ben uiteraard super blij met haar en het is niet zo dat ik het niet had gewild, maar het is soms zo overweldigend om voor haar te zorgen dat het soms toch als 'te veel' voelt. En dan voel ik me schuldig naar haar toe alsof zij te veel is, terwijl we natuurlijk wel heel bewust voor dit kindje hebben gekozen.
Ik ben zo dood vermoeid en nu al mentaal op door alles toestanden dat laatst ook pas de realisatie kwam dat ik niet alleen de zware bevalling moet verwerken maar eigenlijk de gehele periode vanaf de zwangerschap. Het doet me veel dat ik eigenlijk al maanden op mijn tandvlees loop terwijl nu het zwaarste onderdeel pas is gestart en dát nu precies te veel is, lijkt het.
Herkennen anderen dit? Hoe gaan jullie ermee om? Hebben jullie tips om door deze tijd te komen?