<p>Na een dikke vijf weken, reilt en zeilt het redelijk bij ons thuis.</p><p>Het enige waar ik nog gestrest van raak is als ik met mijn dochter heerlijk ga wandelen. Als ik thuis kom krijg ik standaard na enkele minuten een brulconcert van haar. Ik plan de wandeling al rond haar voeding, zodat ik direct na thuiskomst dit kan geven. Dit is de enige manier waarop ik haar weer rustig krijg. Ik ben prima in staat haar even te laten huilen. Dat moet kunnen. Als ze richting ‘over de top’ gaat, bereik ik ook mijn grens. Het lastige is, dat ze dit heel snel bereikt, waardoor ik nauwelijk de tijd krijg om voor de voeding voor mijzelf te zorgen terwijl haar fles warm wordt. Mijn fysio heeft aangeraden om mijn verstand even op nul te zetten, omdat ik het f’yiek nodig heb om eerst voor mijzelf te zorgen, zodat ik daarna al mijn aandacht op haar kan richten. Toch blijf ik dat laten huilen erg moeilijk vinden. Al is dit voor een minuut of 5. Zeker nu ze sinds een paar dagen ook echt tranen produceer. Een speen biedt de nodige troost, alleen kan ze deze nog niet zelfstandig vasthouden. Dat werk eventjes, totdat ze hem weer uitgooit. </p><p>Hoe gaan jullie hiermee om?</p>