Even off topic: ik vind de reactie van sommigen hier wel heel hard en enigszins onbegrijpelijk. Hoe kun je nou zeggen dat het in die zin een 'nieuw begin' is dat het verleden er niet meer toe doet? Realiseer je je dan niet dat je op die manier twee kinderen hun vader 'ontneemt'? Het gaat hier niet om twee volwassenen die al heel bewust hun eigen keuzes kunnen maken (ook al denken ze misschien van wel), het zijn pubers die ook een vader nodig hebben. Als je een relatie hebt met iemand die al kinderen heeft, horen die kinderen er gewoon net zo goed bij als het kind dat geboren wordt.
On topic: ik weet natuurlijk niet wat er precies speelt in jullie situatie en zit ook niet in een zelfde situatie, kan me zeker voorstellen dat het heel lastig kan zijn. Wel zou ik persoonlijk altijd proberen de kinderen van je vriend er zo goed mogelijk bij te betrekken. Zoals al vaker gezegd, het zijn pubers en pubers hebben nou eenmaal (nog) moeite met het uiten van emoties. Als je terug denkt aan je eigen puberteit herinner je je dat misschien nog wel (ik in ieder geval wel). Ik ben zelf kind van een vader met een ander gezin vóór mij. Ik was dus 'dat zusje' dat zomaar ineens in de puberteit van mijn broer en zus geboren werd. Ik was daar natuurlijk niet bewust bij, maar mijn broer en zus stonden wel op het geboortekaartje (heb het net even bekeken
). Ik weet van hen dat zij het er wel moeilijk mee gehad hebben dat hun papa een nieuw gezin begon, ook al waren hun ouders echt al jaren gescheiden. Dat had tijd nodig, en wat ik me herinner uit mijn jeugd waren ze ook echt niet altijd even vaak over de vloer. De deur heeft alleen, voor zover ik dat kan beoordelen, bij mijn ouders wel altijd open voor hen gestaan, voor als ze eraan toe waren. Toen we verhuisden waren er ook genoeg slaapkamers dat zij eens konden logeren, en mijn vader ging regelmatig met mijn broer kamperen omdat ze dat zijn hele jeugd altijd deden. Dat heeft geresulteerd in vier kinderen (ik heb nog een zusje van allebei mijn ouders) die allevier een hele leuke en goede band hebben met elkaar en graag bij onze ouders over de vloer komen. Ik heb mijn hele jeugd erg op gekeken tegen mijn broer en kon bij mijn zus terecht toen ik in de puberteit het moeilijker met mezelf had.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is: het is een kleine moeite ze op het geboortekaartje te zetten, maar het zou kwetsend kunnen zijn het niet te doen. Ik hoop dat het bij jullie uiteindelijk zo uitpakt als bij ons, nu lijkt het nog alleen een beslissing voor jullie alleen maar het zou uiteindelijk voor jullie kind ook heel leuk zijn een band te kunnen opbouwen met zijn/haar broers/zussen!
