Net zwanger, en baan opzeggen?

F

Fienmnb

Hi mede-mama’s,

Ik ben nu 5 weken zwanger van mijn eerste kind. Heel vroeg en spannend dus. Nu ben ik al een lange tijd ongelukkig op werk en het word alleen maar erger. Ik heb er heel veel stress van en voel me echt depressief. Vorige week heb ik mij ook ziek gemeld. Elke dag is er echt een teveel daar.
Ik twijfel zo erg of ik ontslag moet nemen, zonder dat ik iets nieuws heb.... Financieel gezien heb ik een kleine buffer om 2 maanden door te komen en ik heb een partner maar van zijn salaris kunnen we niet helemaal rondkomen en al helemaal niet met een baby onderweg!

Zijn hier zwangere vrouwen of mamas die dezelfde ervaring hebben gehad? Wat hebben jullie gedaan?
Ik voel me een beetje gek om te solliciteren terwijl ik zwanger ben, want als ik een nieuwe baan heb dan moet ik dat wel gauw zeggen denk ik.
Zijn hier vrouwen die terwijl ze zwanger waren een nieuwe baan hadden gevonden?

Ik ben werkzaam als account manager maar heb ook kleine ondernemingen gehad en veel verschillende dingen gedaan. Dus qua werkervaring zit ik best breed en is het niet heel lastig om iets nieuws te krijgen.

Ik moet dit echt even van me af schrijven en hoop hier lotgenoten te kunnen vinden :)
 
Ik zou gaan solliciteren en tot die tijd je huidige baan nog even aanhouden. Heb hier zelf geen ervaring mee.
Maar mijn huidige werkgever heeft wel een collega aangenomen die op dat moment zwanger was.
 
Zelf geen ervaring mee maar ik ben wel begonnen met een nieuwe baan toen ik na een lange aanloop op het punt stond te gaan beginnen met ivf/icsi. Dit heb ik toen op het moment van het laatste gesprek wel verteld en ze reageerde toen heel erg goed hierop. Ik was toen ook gelijk de eerste poging zwanger maar moest helaas de zwangerschap met 18 weken beëindigen omdat onze dochter niet levensvatbaar bleek te zijn. Ik heb het ook best wel moeilijk gehad met een schuldgevoel naar mijn nieuwe werkgever. Ik ben nu gelukkig weer gedeeltelijk aan het werk en kijk weer met goede moed naar de toekomst om het opnieuw te proberen, want ja de wens is er niet minder om geworden.
Ik heb overigens wel een vriendin die met een dikke buik heeft moeten solliciteren. Dat vond zij toen ook erg lastig, maar je moet het eigenlijk ook zo zien. Als ze daar niet omheen kunnen kijken en de potentie van degene die voorzich zit kunnen zien wil je daar dan eigenlijk wel werken? Of werk je liever bij een organisatie die echt achter hun mensen staat en de dingen van het leven voor lief erbij neemt?
 
Hai!

Ik heb anderhalf haar geleden een burnout gehad, en daardoor 1.5 jaar uit de running geweest. Ik herken je gevoel helemaal, ik kon niet meer met mijn werkgever. Toen ik uit de burnout herstelde, kwam onze kinderwens des te sterker naar voren. We zijn er gewoon voor gegaan.

Ik raakte in januari zwanger, terwijl ik vanaf december volop aan het solliciteren ben gegaan. Uiteindelijk was ik in een aantal sollicitatieprocedures betrokken toen we erachter kwamen, en vond ik het heel erg spannend! Hoewel ik nog maar 5 weken zwanger was toen ik een tweede sollicitatiegesprek had voor een functie die ik ontzettend graag wilde hebben, ben ik er eerlijk over geweest.

Ze hebben me alsnog aangenomen, en dat voelde echt geweldig. Ik ben half maart gestart, dus ik was de 12 weken net voorbij toen ik begon. Omdat ze wisten waar ze aan begonnen toen ze me aannamen, kunnen we nu heel open en rustig bekijken hoe we dit jaar indelen, wat er wel en niet kan i.vm. mijn verlof.

Ik denk dat je het moet treffen wat betreft een nieuwe werkgever. Ik heb het toen verteld omdat ik er open over wilde zijn, en simpelweg ook gewoon had begrepen als ze er niet voor hadden gekozen. Zo nuchter wilde ik blijven. En ook, als ik werkelijk de meest geschikte kandidaat ben, kiezen ze me alsnog. En zo niet, heeft de organisatie niet de waarden die ik zou willen in een werkgever.

Ik zou niet mijn baan opzeggen. Je denkt nu dat dst je rust gaat geven, maar ik denk dat dat je heel snel een hele nieuwe soort druk oplevert waar je niet op zit te wachten. Meld je des noods ziek inderdaad.

En ga gewoon solliciteren meid! Je hebt niet zoveel te verliezen, slechter dan dit wordt het niet. Dus als je niet wordt aangenomen is er niks veranderd, en zo wel: hoe tof zou dat zijn!

En mocht dat niet lukken, zit je tijd dan uit. En nogmaals lukt het niet, meld je ziek. Ik ging aftellen tot mijn verlof (indien het niet zou lukken)

Vervelende situatie hoor, ik hoop dat het je lukt wat rust te vinden!
 
Ik lees jouw verhaal en dat is exact wat ik gedaan heb bijna 2 jaar geleden. Toen ik kwam opzeggen hadden we elkaar een hand gegeven en mocht ik meteen naar huis (zij zagen ook wel in dat dit niet langer door kon gaan zo, en zagen misschien een langere periode ziektewet voor zich ?). 5-6 weken zwanger en evengoed de stap genomen. Had verwacht dat niemand me zou aannemen nu ik zwanger was. Uiteindelijk had ik mezelf eerst een week complete rust gegeven (liep tegen een burn out aan, zat huilend achter de pc en idd ziekmelden etc.) en daarna eens bedenken wat ik zou willen en het was vervolgens meteen bij de eerste sollicitatie raak. Heb uiteindelijk denk ik 6 weken thuis gezeten (in de zomer met mooi weer dus was weer helemaal tot rust gekomen en de ‘vermoeiendste’ weken uit m’n zwangerschap lekker thuis met mezelf kunnen doorbrengen). En toen begonnen op m’n nieuwe baan en daar werk ik nu al ruim 1,5 jaar!
Ik had meteen tijdens de sollicitatie gezegd dat ik zwanger was, werd leuk op gereageerd. Ik had later die week de eerste echo dus ze wisten het daar eerder dan wie dan ook. We wisten dus al dat ik na ongeveer 5 mnd werken met verlof zou gaan. Aangezien het toen ook weer zomer was en ik bij een bouwbedrijf op kantoor werk (4 weken bouwvak) had ik uiteindelijk 5 mnd en 1 week verlof, ik was langer weg dan ik er gewerkt had ?
Geen moment spijt van gehad! Nog steeds niet.
Stress is slecht voor de baby en voor jezelf. Denk altijd aan je eigen geluk ? succes!
(Ik zou het doen ?)
 
Bedankt voor je reactie, en wat erg dat je je kindje hebt moeten verliezen :(
Fijn om te horen dat je vriendin hetzelfde heeft gedaan dat geeft me moed
 
[quote quote=10450157]Ik lees jouw verhaal en dat is exact wat ik gedaan heb bijna 2 jaar geleden. Toen ik kwam opzeggen hadden we elkaar een hand gegeven en mocht ik meteen naar huis (zij zagen ook wel in dat dit niet langer door kon gaan zo, en zagen misschien een langere periode ziektewet voor zich ?). 5-6 weken zwanger en evengoed de stap genomen. Had verwacht dat niemand me zou aannemen nu ik zwanger was. Uiteindelijk had ik mezelf eerst een week complete rust gegeven (liep tegen een burn out aan, zat huilend achter de pc en idd ziekmelden etc.) en daarna eens bedenken wat ik zou willen en het was vervolgens meteen bij de eerste sollicitatie raak. Heb uiteindelijk denk ik 6 weken thuis gezeten (in de zomer met mooi weer dus was weer helemaal tot rust gekomen en de ‘vermoeiendste’ weken uit m’n zwangerschap lekker thuis met mezelf kunnen doorbrengen). En toen begonnen op m’n nieuwe baan en daar werk ik nu al ruim 1,5 jaar!
Ik had meteen tijdens de sollicitatie gezegd dat ik zwanger was, werd leuk op gereageerd. Ik had later die week de eerste echo dus ze wisten het daar eerder dan wie dan ook. We wisten dus al dat ik na ongeveer 5 mnd werken met verlof zou gaan. Aangezien het toen ook weer zomer was en ik bij een bouwbedrijf op kantoor werk (4 weken bouwvak) had ik uiteindelijk 5 mnd en 1 week verlof, ik was langer weg dan ik er gewerkt had ?
Geen moment spijt van gehad! Nog steeds niet.
Stress is slecht voor de baby en voor jezelf. Denk altijd aan je eigen geluk ? succes!
(Ik zou het doen ?)[/quote]Zo fijn om te horen dat je hetzelfde hebt meegemaakt!! Heel erg bedankt voor je reactie? Dit geeft mij echt hoop. Toevallig had ik ook van de week bij een bouwbedrijf gesolliciteerd :) Fingers crossed..
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan