Niet iedereen staat er achter, maar wij nemen een kindje

Mag ik vragen waarom je moeder er zo tegen is? Is het puur je leeftijd (het "je bent nog zo jong, je moet er nu lekker van genieten"-argument) of is er een achterliggende gedachte (weet ik veel, ze vind zichzelf te jong moeder geworden en wil jou voor haar fouten behoeden of ze vind je relatie niet stabiel genoeg of iets in die strekking). Misschien kan je dan in een gesprek die reden achterhalen en daar over praten. Haar in ieder geval duidelijk maken dat het jóu en júllie beslissing is, maar dat was volgens mij al wel duidelijk.
Ik verwacht dat je moeder uiteindelijk wel bijdraait en ervan kan genieten.
Succes!
Esk
 
Zoiets als Esk had ik ook bedacht. Hangt ervan af hoeveel ruimte jij nog hebt om rustig naar je moeder te luisteren en misschien nog kwetsende dingen te horen. Zo lang je de vraag "waarom" nog kunt stellen is het van haar een standpunt waar nog iets achter zit (belang).

Hoe goed jullie er ook over hebben nagedacht. Je weet pas wat het opvoeden van een kind inhoudt als het er al is. Misschien denkt zij consequenties te zien waar zij van denkt dat jij ze niet kent.

Verder zal zij het ook een plek moeten geven. Voor haar ben je nog "maar" 20. Misschien is ze wel bang het goede contact te verliezen of wat dan ook.

Geef haar wat ruimte en ga vooral jezelf niet bewijzen. Hard proberen - ben ik bang - werkt juist averechts.

Natuurlijk is het jammer dat ze zo reageerde, maar het is ook wel een belangrijk bericht dat voor haar wellicht uit de lucht kwam vallen. Ik weet niet hoe ik zelf zou reageren.

Ik ben zelf in verwachting van de derde. De eerste kreeg ik bijna 3 jaar terug toen ik nog net 30 was. Ik besef dat dat een heel ander uitgangspunt is. Die leeftijd heeft voordelen en nadelen. Als ik mijn partner eerder tegen het lijf was gelopen en me daarbij goed had gevoeld (en ook hij) waren er zeker eerder kinderen gekomen. Toen ik net 29 was vroeg mijn huisarts heel direct of ik nog kinderen wenste en dat het dan verstandig was niet te lang te wachten. Ik moest er wel om lachen, omdat het ook goed bedoeld was, maar je zou het ook negatief kunnen opvatten.

Wat betreft het "nemen" van een kindje. Mij was dat ook opgevallen. Het staat namelijk zo in de titel / het onderwerp. Duidelijk is dat je er anders tegenaan kijkt.

Ik wens je vooral een fijne tijd toe en een goed contact met je familie. Het is fijn als je ook op hen kunt steunen. Ik weet niet of je dat al eens hebt gezegd, maar misschien moet je het toch eens hardop melden dat hun mening belangrijk voor je is. Hoewel je hun niet altijd zal volgen, houd je er wel rekening mee.

Ik bedenk voor mezelf steeds vaker hoe het is als ik later zelf in die positie zit en dat zal vast wel eens slikken zijn.

Na een lang verhaal:
Groeten,
Tamar
 
hoi tessa,

ik herken je verhaal een beetje.. wij hadden niet verteld dat we wouden proberen. .. nou is mijn vriend 36 en ik 23..dus mijn ouders hadden zowiezo al moeite met het feit dat ik met hem samenwoon..

in januari was ik zwanger. een week nadat we het wisten is het jammer genoeg mis gegaan.. ik heb toen mijn moeder gebeld (we wonen een aardig eind bij elkaar vandaan) en in eerste instantie was ze heel lief en bezorgd.. maar naarmate het jaar verder ging zei ze steeds vaker dat ze het er niet mee eens is. ze wil ook (ze zegt t niet perse.. ma wel onbewust zeg ma) dat ik bij hem weg ga.. en kinderen met hem krijgen vind ze ook verschrikkelijk.

ik kan met mijn moeder niet echt een gesprek hier over voeren(om een aantal redenen), dus ik heb voor mezelf besloten dat ik gewoon normaal met dr omga en een aantal dingen voor mezelf hou.. als er ooit toch een kleine komt zie ik dan wel hoe ze reageert..k hoop dat ze dan bijdraait..

ik snap dat het niet makkelijk is om die keuze te maken, ik had ook liever goed contact met mijn moeder gehad hierover.. k kan nu dus niet met mijn zorgen enz. naar haar toe. gelukkig heb ik een schoonmoeder waar ik goed mee overweg kan en kan ik daar mijn verhaal redelijk kwijt.. en ook natuurlijk hier op het forum..

ik hoop dat je moeder nog bijdraait.. misschien is het voor haar ook nog erg wennen (mijn kleine meisje word groot)

liefs shari
 
Beste Tamar,

Mooi verhaal, dank daarvoor. Mijn vader zei ookal dat er mogelijk een andere kleinere reden bij zit, maar toen ik daar met moeder over sprak, zei zij dat dat 'maar heel weinig woog'... dus...
Zij vindt het vooral een probleem dat ik jong ben en nog zoveel kan, en dat de relatie tussen mij en mijn vriend nog 'te jong' is.

Wat betreft het hard proberen. Dat heb ik inmiddels al opgegeven. Mijn moeder is heel hard in haar opmerkingen (in alle opzichten, ook tegen vreemde mensen) en dat kan inderdaad ook heel hard aankomen. Ik laat haar nu, wat dat onderwerp betreft, met rust. Ze weet, dat als ze er nog over wil praten, dat dat mag bij mij, maar zij moet erover beginnen.

Gelukkig zijn we dus al een tijdje voorbij de vraag waarom. We waren meer beland bij het punt, wat wil je nog dat ik doe/zeg? Daar zijn we vast gelopen, gezien mijn vriend en ik toch gaan proberen een kindje te krijgen en zij wilde dat ik het min. een half jaar uit ging stellen. Wat overigens ook wel grappig is, want over 3maanden is het een half jaar geleden dat ik stopte met de pil, en de kans is er natuurlijk dat ik dan nog niet zwanger ben. Iets wat ik ma ook wilde vertellen, maar zij dacht dat ik zo snel zwanger zou worden, dat kan je toch nooit weten!?!?

Mij ma zei zelf ook, zij zag het niet zo aankomen, ze dacht ik dat nog lang niet wilde. Ik heb gezegd dat ik haar begrijp, dat ik misschien later ook wel zou schrikken als mijn dochter van 20 zegt dat ze kinderen wil. Maar er zijn meerdere factoren dan constant die nadruk op mijn leeftijd. Mijn vriend is bijvoorbeeld bijna 29...

Natuurlijk zal mijn moeder het uiteindelijk accepteren. Alleen is het soms lastig dat ze zo fel reageert.

Leuk dat je zelf in verwachting bent van de derde alweer! Geniet ervan!

Gelukkig kon ik altijd al goed met me ouders overweg, dus uiteindelijk zal dit de band alleen maar sterker maken, denk ik.

Maar toch bedankt!

Groet,
Tessa
 
Beste Shari,

Ook jij, mooi verhaal, bedankt!

Ik heb ook een leuke schoonmoeder waar ik met mijn zorgen terecht kan. Zij is erg blij voor ons, maar dat vindt mijn moeder weer moeilijk ... tis lastig inderdaad.

Ik heb altijd al gezegd, leeftijd maakt niet uit, speelt geen rol..... Vind ik persoonlijk. Het gaat ook om je persoonlijkheid enzo.

Ik kan wel goed met mijn moeder overweg, maar heb nu ook besloten inderdaad dat ik toch het een en ander voor me zal houden. Al zal dat moeilijk zijn, tis ook voor mijn gevoelens beter.

Ze draait wel weer bij, maar mocht ik zwanger worden, vertel ik het haar pas na 3maanden, dan zal ze het beter accepteren denk ik.

Succes shari, met je moeder. gelukkig hebben we ook nog dit forum, dat we hier nog wat kwijt kunnen.

Groet, tes
 
Nog even een korte reactie op Tamar die dit typte:

quote:
"Wat betreft het "nemen" van een kindje. Mij was dat ook opgevallen. Het staat namelijk zo in de titel / het onderwerp. Duidelijk is dat je er anders tegenaan kijkt."

Dat is precies de reden waarom ik er in eerste instantie niet op gereageerd heb. Het staat er inderdaad wat knullig, maar uit de context had ik ook begrepen dat het zo niet bedoeld was. Ik kan namelijk zelf ook redelijk fel reageren als ik dat zie (wij zijn in juli 2007 gestopt met de pil en ik begin deze maand aan mijn 1e IVF behandeling, dus "nemen" geeft wat irritatie bij mij).

Dat wilde ik nog even kwijt. O ja, en het feit dat je moeder toch over "dat hele kleine dingetje" niet wilde praten, doet mij vermoeden dat het misschien niet zo'n klein dingetje is. Maar nogmaals, uit je reacties blijkt dat je er goed over nagedacht hebt, ook over de situatie met je ouders en ik denk dat er meer niet aan te doen is. Ik heb zelf ook een goede band met mijn moeder en vind het zelf ook vervelend als mijn moeder het niet eens is met mij. Maar ja, ik kan mijn leven alleen maar zelf leiden en dus niet altijd rekening houden met haar... dat is soms best moeilijk, maar dat hoort nou eenmaal bij volwassen zijn...

O ja, dat verhaal van Tamar en de leeftijd waarop zij haar 1e kreeg is mij ook bekend. Er zijn wel 's mensen die gevraagd hebben waarom ik 'nog' geen kinderen heb en als ik dan zeg dat we beginnen aan IVF dan zeggen ze soms ook dat we misschien "eerder" hadden moeten beginnen. Tja, dat is een beetje lastig als je elkaar 4 jaar geleden pas bent tegengekomen. Inmiddels zijn 2 van die 4 jaar al besteed aan onze kinderwens... ik wordt in januari 33, mijn man al in november. Als het aan ons had gelegen, dan hadden we al minstens een kindje gehad, maar dat is nu eenmaal niet zo.

Goed, ook heel verhaal ;-). Ik hoop oprecht dat je moeder snel bijdraait en dat ze gaat genieten van haar toekomstige kleinkind.

Groejtes, Esk
 
Hoi Esk,

Sorry daarvoor, het was niet mijn bedoeling om je te 'irriteren' . Het is geen goede woordkeus geweest, ik was ook eigenlijk meer bezig met de inhoud dan de titel.

Inderdaad, de band met mijn moeder wordt er dus uiteindelijk alleen maar beter van. Althans, dat hoop ik dan maar.

Ik kan er niet heel veel meer aan doen, maar wilde graag jullie reacties en advies horen. Hier heb ik dan ook heel veel aan gehad.

Esk, ik hoop dat de IVF aan slaat en ik vind (zoals ookal aangegeven) leeftijd helemaal niet boeit, te jong of te oud bestaat in mijn woordenboek.

Ik ben juist blij voor je wat dat betreft, je krijgt tenminste een kindje met degene waar je dat ook echt mee wil. Mocht je eerder begonnen zijn vanwege je leeftijd, was dat misschien uiteindelijk alleen maar erger uitgepakt(omdat je met de verkeerde vent misschien was) dan dat je nu met de ware aan IVF moet. .

Succes. Groet, tes
 
Sorry je 'titel' daar kan ik niet zo goed tegen maar dat zul je ongetwijfeld niet zo bedoelt hebben. Je neemt je geen kinderen, die wil je en krijg je hopenlijk. Maar dat ter zeide als jullie denken dat je er klaar voor bent ga ervoor en laat je niet leiden door wat een ander zegt!!! Vervelend hoor die reacties.. Sterkte

Groetjes Wendy
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan