niet meer gelukkig !!!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik weet niet ofhet mt de hormonen heeft te maken of dat het gewoon echt de waarheid is maar ik ben niet meer gelukkig !!!
Wel gelukkig met mijn zoon maar niet gelukkig met het verdere leven!
Op 1 of andere manier kan ik niet meer van mijn man houden
Ik erger me aan alles wat hij doet (of juist niet doet)
Het liefst zou ik nu mijn koffers pakken en weggaan
Maar ik wil mijn zoontje niet missen
En ik heb nog eens het "probleem" dat ik nu 38 weken zwanger ben van de 2de
Ik doe de hele dag niets anders dan huilen ....
Ik heb hier niemand waar ik naar toe kan gaan!
En ook echt niemand !!!
We zijn hier gaan wonen omdat de huizenprijzen hier gunstig waren
Maar sinds we hier wonen ben ik diep ongelukkig
Iedereen riep maar dat het met de hormonen te maken had en dat accepteerde ik maar!!
Maar vandaag lijkt wel of het keerpunt is toegeslagen
Ik wil denk ik scheiden en helemaal alleen zijn met mijn kinderen
Ik ben die vastigheid zo zat..
Het is net of ik nu al 2 kinderen heb in plaats van 3
En deze zwangerschap is al niet zo prettig en dan moet je rust houden maar dan moet je alles aan je man vragen ..
Terwijl er zelf bij hem niets uit zijn handen komt
Ik baal er zo van dat ik alles zelf doe
En dan ben ik ook nog zo dat ik niet ga klagen achteraf maar me onzettend groot hou
Terwijl de tranen van binnen over mijn hart stoomt
De reden dat ik iedere dag opsta is voor mijn zoontje en voor mijn aankomende dochter
Maar ik voel niets meer voor mijn man
EN ik ben pas anderhalf jaar getrouwd

Als ik nu niet zwanger was geweest dan had ik mijn spullen gepakt en die van de kleine en was ik vertrokken
maar het is niet eerlijk om hem zijn zoon te ontnemen
Mijn zoon heeft recht op zijn vader

Echt ik weet me geen raad meer !!!
Nu weet ik dat ik last heb van depressies maar ze zijn nu zo erg !!!
En weet je het liefs pak ik een fles alcohol en drink me helemaal suf !!
Maar dat zal ik nooit doen met de kleine in mijn buik !!!

Ik zit er zo door heen
Ik weet niet waar ik aan moet kloppen of wat ik moet doen

 
He Lieverd,

Ik zit hier met tranen in mijn ogen te lezen hoe rot je je voelt.... Ik denk dat het wel door je zwangerschap komt! Ik heb het zelf ook heel erg gehad en zal het nu weer krijgen. Heel snel last van depressieve gevoelens en die hormonen heb ik ook zo'n last van.
En praat met je man en vertel dat je er helemaal doorheen zit. Door die hormonen wordt elk klein dingetje vergroot.
En wat rot dat je je zo klote voelt waar je woont... Is er geen mogelijkheid dat je over een jaar naar een ander huis gaat kijken?

Hele dikke knuffel Maris
 
Hey lieverd,

Wat ontzettend klote zeg dat je je zo voelt. Ik denk zelf ook dat je hormonen ontzettend mee spelen. Dat wil je nu niet horen natuurlijk want dat zegt waarschijnlijk iedereen al. Misschie is er ook echt wel meer aan de hand en wil je echt niet meer met je man verder maar ik denk dat je die beslissing pas over een paar maanden kan nemen als alles weer wat tot rust is gekomen. Maar ondertussen zit jij er mee dat je je zo klote voelt. Ik weet niet of er een mogelijkheid is dat er iemand komt logeren die je kan helpen? Misschien een vriendin of 1 van je ouders? Dan heb je wat afleiding en kan iemand anders je helpen behalve je man. Je kunt in ieder geval altijd hier je hart luchten en misschien woont 1 van ons bij je in de buurt? Misschien dat die kan helpen? Probeer het in ieder geval allemaal nog even vol te houden en denk aan je kleine meid in je buik. Mocht ik iets voor je kunnen doen dan moet je het echt laten weten. Als je wilt geef ik je mijn mail adres dan mag je altijd je hart luchten, maar dat kan je op het forum ook. Je wordt hier in ieder geval niet veroordeeld. Heel erg veel sterkte meid!! Ik denk aan je.


Knuffel van mij
 
Hey Jolanda!

Nou het is best confronterend om jou stukje te lezen...
Je bent nml niet echt de enige, alleen zit ik er niet echt zo door heen als jij. Ik ben dan ook niet zwanger van een tweede en ik weet zeker dat bij jou ook de hormonen een grote rol spelen. Ook de grote verantwoordelijkheid die er op je schouders rust voor je kids en de aankomende bevalling zullen meespelen.
Ik snap goed hoe je je voelt. En het is nu extra irritant omdat je hoog zwanger bent en iedereen van je verwacht dat je een gelukkig en gezegend mens zou moeten zijn. Als je gevoel dan anders zegt en je weet dat mensen je misschien niet begrijpen is alleen maar frustrerender.

Ik loop op het moment ook erg met deze gevoelens. Ik loop continue te twijfelen en na te denken, en juist omdat je er dan zo erg mee bezig bent, overheersen de negatieve gevoelens! Ik heb gelezen dat je op meerdere momenten in een relatie op het punt komt dat je de voors en tegens gaat afwegen, of je kiest ervoor om door te gaan of om een punt achter t verhaal te zetten. Als ik geen kind had zou ik misschien ook voor het laatste gekozen hebben. Ook ik woon ver weg van familie en vrienden, in een heerlijk huis (betaalbaar!) maar verder heb ik nog niet veel hier in Almere, daarbij is mijn vriend vaak weg en voel ik me veel alleen.
MAAR ik heb eerder een relatie beeindigd na zoveel jaar toen ik dezelfde gevoelens had, en nu weet ik dat je in elke relatie op een gegeven moment op dit punt komt, ik wil er nu echt mijn best gaan doen want in dat ene artikel wat ik las stond ook dat je uiteindelijk toch weer naar elkaar groeit, ik ga het gewoon proberen.. Ook helpt t echt om over die enorme drempel te stappen en je hard te luchten bij je vent, ik heb alles verteld en hij reageerde zo rustig en lief dat me dat weer een goed gevoel gaf en de kracht om er weer voor te gaan (al zijn de gevoelens nog niet weg!)
Ik kom nou heel zelfverzeherd en stoer over in mijn verhaal, maar echt ik breek ook vaak en dan denk ik, ik ben doodongelukkig, zo kan het niet langer, ik wil gelukkig zijn! Ik ga alleen door met miujn dochter en weer in mijn oude woonplaats dicht bij mijn familie wonen... maar de stap zetten kan ik niet. Het is allemaal zo dubbel en de gedachten maken me gek. Ik probeer me er door te slaan en hoop dat deze "periode" over gaat en het weer beter word, als het echt niet meer gaat vertel ik het aan mijn vriend, dat is heftig voor mij maar geeft mij weer goede moed.

dus... Heel moeilijk meid, maar probeer nu de beslissing niet te nemen. Denk aan je kinderen en focus je op de bevalling die er straks aan komt. Probeer de moed te verzamelen en een goed gesprek aan te gaan met je man en vertel eerlijk wat je op het hart ligt, schrijf t desnoods van je af (dan hoef je t niet perse te geven). Je kan nu ook door de hormonen niet goed relativeren, dat dit gevoel door die hormonen komt weet je niet zeker maar een beslissing op dit moment nemen lijkt me niet verstandig (geloof me nou maar, ik ben ook een wandelend wrak met emo uitspattingen als ik er last van heb, je wil niet weten hoe ik was toen ik zwanger was, laat staan voordat ik ongi wordt!) Zorg er voor dat je je emotisch kwijt kan, aan je vent, op papier (of hier!) of anders bij je huisarts die je kan doorverwijzen. Aan iemand die dichtbij je staat is misschien nu niet de beste oplosssing, maar echt doe er wat mee, je moet aan je baby denken!

Sorry voor het lange verhaal, maar ik voel precies wat je bedoeld en dat is verschrikkelijk. Hoe je taai en laat ej niet gek maken!!!!!!!

dikke knuffel
Evelien
 
Hoi Jolanda,

ik herken je verhaal. Je hormonen zullen er ook echt wel aan meewerken dat jij je zo voelt, maar.....

ik voel me inmiddels al een jaar zo! Echt waar. mijn verstand zegt dat ik erover moet praten met mijn man, maar ik kan het niet. Ik hou echt superveel van hem en wil hem echt niet kwijt en daarnaast; ik wil mijn kinderen het niet aandoen om in een gebroken gezin op te groeien en steeds van mama naar papa te gaan en weer terug, zo onrustig. Ik weet het, mijn kinderen willen ook niet dat ik doodongelukkig ben, maar zo voel ik het en ik moet er niet aan denken dat ik ze bv een hele week zou moeten missen in bv. vakanties!

Ik tob gewoon, lekker eigenwijs, verder en hou de schijn op!

x
 
hey jolanda,

ik weet even niet wat ik moet schrijven,ik weet niet wat "goed" is om te schrijven.
je hoort het al steeds om je heen en ik denk ook dat het er wel mee speelt,je hormonen.

ik hoop dat je snel zult bevallen en weer jezelf kan worden.
je hebt het nu zwaar en ik kan me voorstellen dat je dan alleen maar negatief kan denken en je kan voelen...(misschien klinkt het hard en raar als je het zo leest maar zo bedoel ik het niet,sorry dan)

kan je niet een lekker dagje weg met een vriendin?? even er tussen uit en je lekker laten verwennen??

geef het wat tijd,ik hoop dat je er over een paar dagen(liefst natuurlijk eerder)anders over denkt..
een hele dikke knuffel en hier kan je altijd je hart luchten...
 
Hoi Jolanda,

Wat erg dat je je zo voelt. Ik weet wel een beetje hoe dat is.

Tijdens mijn zwangerschap was ik ook niet te genieten. Mijn man kon niets goed doen want ikzelf wist eigenlijk niet meer wat goed was. Ging hij stofzuigen dan vond ik dat hij herrie maakte, deed hij het niet dan vond ik dat hij niets deed in het huishouden. En zo was het met alles. Ik kon niet wachten tot de kleine er was en ik mezelf weer een beetje terug zou vinden.

Op 28 juli 2007 werd onze Sven geboren. Het ging allemaal zo snel (4,5 uur waarvan 3 uur persweeen) dat ik me niet eens besefte dat ik mama was geworden. Daarna begonnen de turbulente tijden. Sven heeft een tijdje in het ziekenhuis gelegen en daarna kreeg hij last van extreme darmkrampjes. Heeft lang geduurd voor hij doorsliep. Tot de 9 maanden moesten we en wel 3 of 4 keer per nacht uit.

Door dit alles kwam onze relatie ook erg onder druk te staan. Door de vermoeidheid werden we onredelijk naar elkaar toe. We kregen strijd over de opvoeding. Mijn man kon nog steeds niets goed doen wat mij betreft. Ik was erg beschermend naar Sven toe, werd een echte moederkloek. Niemand mocht aan Sven komen of ze moesten het precies doen zoals ik wilde. Ik was alleen maar bezig met overleven. Ik had nog steeds niet het idee dat ik weer de oude Maike was. Dat begint nu pas weer een beetje terug te komen.

Als je een kindje krijgt, krijgt je relatie meteen een andere dimentie. De verhoudingen moeten opnieuw bepaald worden en je moet er alle twee je weg in vinden. Ik denk dat jullie daar nooit de tijd voor hebben gehad omdat jij alweer vrij snel opnieuw zwanger bent geworden. Daarnaast zullen jullie alle twee wel doodop zijn. Ik begrijp heel goed dat je het daardoor allemaal niet meer ziet zitten. Je hebt tijd voor jezelf nodig om uit de emotionele achtbaan te komen. Ik denk daardoor ook dat je nu niet goed kunt beoordelen hoe het met je relatie zit. Ik weet dat namelijk van mezelf. Ik heb het afgelopen jaar ook meerdere malen gedacht om een punt te zetten achter mijn relatie maar omwille van Sven heb ik dat niet gedaan. En weet je, wij krabbelen nu eindelijk weer een beetje uit het dal. Dat heeft dus bijna een jaar geduurd!

Zorg eerst dat je weer rust krijgt in je huis. Dat zal moeilijk zijn nu er weer een kleintje op komst is maar probeer voor jezelf structuur aan te brengen. Dan weet jij waar je aan toe bent, en je man kan daar ook beter op inspelen. Misschien doet hij wel ontzettend zijn best maar zie jij het verkeerd? Misschien doet hij niets meer omdat hij het gevoel heeft dat hij niets meer goed kan doen? Ik noem maar wat hoor...

Vermoeidheid en hormonen kunnen je een heel andere kijk op het leven geven dus probeer nog even door te bijten. Ik zeg altijd maar: je levensweg is een zoektocht zonder routebeschrijving. Jij staat nu op een belangrijk kruispunt in je leven. Denk goed na over welke weg je neemt, want daarna is er geen weg meer terug....

Heel veel sterkte meid. Je bent een krachtige vrouw, alleen moet je je krachten wel goed gebruiken.

Liefs,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007
 
Lieve meid,

Ik ben zo onderste boven van je verhaal! Ik vraag me weleens af wat een mens allemaal kan dragen. In jouw geval: een moeizame relatie (als ik het zo mag noemen) een opgroeiend kindje en zwanger van de 2e, dus een bevalling voor de boeg
Dat is een enorme last, maar ik geloof wel heel erg in het: je krijg voor je kiezen wat je aan kan, Natuurlijk zijn de omstandigheden klote!!!! maar je moet je misschien ook
afvragen of het de juiste omstandigheden zijn om zo'n grote beslissing te nemen om een punt achter je relatie te zetten.
Je zegt op een gegeven moment dat je kind ook recht heeft op zijn vader. Uiteraard, maar als jullie relatie geen kans heeft is bij elkaar blijven voor de kinderen in mijn ogen absoluut geen optie. Een goede omgangsregeling kan voor een kind soms meer stabiliteit bieden dan een onrustige leefomgeving. Maar nogmaals zou ik als ik jouw was in deze omstandigheden geen beslissing nemen!
Ik hoop van harte dat je rust kan vinden en dat je het bespreekbaar kan maken met je partner. Hopelijk voel je velen op dit forum met je meeleven

kop op meid

Dikke knuffel
Achnita
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan