niet meer gelukkig !!!

Het doet pijn om het te zeggen, maar ik voel hetzelfde. Ik ben niet zwanger, heb een kindje van 14 maanden en heb dit gevoel al heel lang.
Maar we hebben samen voor een kindje gekozen, hebben het echt niet slecht, maar ik ben ook niet gelukkig. Ik mis gewoon wat, ben niet echt blij met ons leven en relatie samen. Ik irriteer me aan mijn vriend en voel me tekort gedaan op verschillende vlakken, het is gewoon niet meer zoals het ooit was.
Maar mag ik mijn zoontje zijn vader afnemen?
Er over praten? HEt lukt ons blijkbaar niet... En ik heb er de fut niet meer voor, want ik ga toch maar huilen en uiteindelijk schreeuwen. En mijn vriend? Die zegt dat het prima gaat en ik zeur...

Dat gevoel zoals jij het omschrijft jolanda, ik herken het allemaal. En met tijden komt dat weer opborrelen en weet ik gewoon niet wta ik er mee aan moet. Hoe moet ik in mijn eeentje door, accepteer mijn vriend het en zal hij meewerken? Of moet ik er gewoon voor vechten en komt het daarna wel weer goed? Geef ik te snel op?

Dit is heel moeilijk.... Maar jij zit nu in een situatie waarin je deze keuze niet moet maken meid. Geniet van je zwangerschap en de geboorte, laat het daarna eens op zijn beloop en kijk dan eens hoe je je voelt. Sta jezelf toe om blij te zijn met de geboorte dadelijk en kijk daarna maar eens verder meid!! En zoek mensen met wie je dit kunt delen, want het is zo'n moeilijke situatie nu je hoogzwanger bent!

Sterkte.
 
Hoi Jolanda,

ik heb je verhaal al eerder gelezen. En wist niet goed wat ik erop moest zeggen.
Ik ken mezelf enigzins vinden in je verhaal. Ook ik ben zwanger van nr. 2 en we zijn er allebei echt superblij mee!
Maar ik merk aan mezelf dat ik minder kan hebben, en dat ik momenteel erg emotioneel ben. Er hoeft maar iets te gebeuren of ik schiet uit mn slof tegen mijn man. Ik laat mezelf niet graag kennen, dvm huilen oid. En dat terwijl dat wel goed zou zijn.
Ook mijn man zit niet lekker zijn vel, dit omdat hij erg grote werkdruk heeft.
Hij werkt 14uur per dag, en het weekend er ook nog bij. En als ie dan vraagt of ie een dagje vrij mag, kan dat gwnweg niet.
Maar er zijn ook nog andere dingen in het leven dan zijn werk. Bijv. de babykamer in orde maken (zijn er al aan begonnen hoor), maar toch vreet het vooral aan mij. Ik zou het liefst willen dat hij gister al klaar was. Maar alles gaat helaas niet altijd zoals ik het zou willen... Vind dat toch al moeilijk om mee om te gaan.
Ik ben iemand die graag weet waar die aan toe is.

Maar meid... ik denk ook niet dat het verstandig is dat je nu een beslissing gaat maken. Je lijf zit nog vol met hormonen, en ook na de bevalling moet je jezelf ff de tijd geven om weer "jezelf" te worden.
Geef het de tijd, en zeg wat je voelt tegen je man. (Moet ik zeggen trouwens).
Maar het kan zoveel misvertstanden uit de weg geholpen worden.
Ik hoop dat je ondanks alles nog kunt genieten van jullie gezinnetje, en dat je een goede bevalling hebt! En nogmaals: Probeer het ff de tijd te geven.

Je man heeft duidelijk laten zien dat jij, Kyano en jullie dochtertje alles voor hem zijn.

Dikke kus!
 
Ik weet niet zo goed wat ik moet schrijven. Want een hart onder de riem, daar heb je denk ik weinig aan. Aan gevoelens valt zo weinig te veranderen. En het is heel rot als je je nu zo voelt over je relatie enz enz.

Maar toch een klein hart onder de riem, want ik heb ook in zon situatie gezeten. Ik ben heel jong moeder geworden en mijn partner toendertijd heeft de relatie verbroken toen mijn zoontje een half jaar was.

Daarna heb ik mijn huidige man leren kennen. En wij hebben drie jaar geleden ook zon dip gehad. Ik voelde me tekort gedaan, had het gevoel dat hij me niet begreep, andere zaken belangrijker vond, enz enz. Hier hebben we over gepraat uiteindelijk, toen ik al met de koffers in de gang stond. Hierop ben ik ook kritisch naar mezelf gaan kijken. Natuurlijk zijn niet alle problemen in 1 keer opgelost. En soms moet ik ook wat water bij de wijn doen, maar hij net zo goed.

Probeer, hoe moeilijk het ook is, op dit moment niet zon grote beslissing te maken, ik denk dat je het jezelf dan helemaal zo moeilijk maakt. Ik weet niet of het met je hormonen te maken heeft, ik was toen niet zwanger, en had die gevoelens ook. Maar het kan wel overgaan, al moeten jullie er beiden hard voor gaan werken.

Maar geloof me, een eenoudergezin is ook echt niet alles. Het is gewoon best zwaar, zowel mentaal, fysiek, maar ook financieel! Als het niet anders is, is het niet anders, maar geef niet te snel op.

Heel veel sterkte!!
 
Misschien is dit een keerpunt omdat het een samenloop van omstandigheden is. Ik kan me herinneren in mijn zwangerschap had ik echt veel ruzie met mijn vriend. Toen ik bevallen was, ging het allemaal weer super.

Misschien zit je er ff doorheen, en moet hij het ontgelden. Je weest het pas denk ik als je bevallen bent meis.

En omdat je anderhalf jaar getrouwd ben zegt niets, als de liefde weg is is die weg en je moet niet voor je kinderen bij een man blijven, van wie je niet houdt, maar net wat Moonpoontje zegt, geef niet te snel op.

Ga goed nadenken, pak je rust. Ga even een paar dagen naar familie / vrienden, zodat je man goed na gaat denken over alles.

Succes meid, en doe rustig aan. Dat is het best voor jou en je kleine ukkepukkies.

Liefs.
 
Hoi Jolanda,

Ben ook erg benieuwd hoe het nu met je gaat. Wil je nogmaals laten weten dat je geen dag uit mijn gedachten bent en ik hoop dat je vandaag kan melden dat je bent bevallen.

Groetjes
Inge
 
Hoi jolanda...

Jou verhaal , Komt mij net als de meeste meiden heel erg bekent voor ...

Ik heb ook in deze situatie gezeten , en kan je maar 1 advies geven ...

Neem wat tijd voor jullie zelf ! Plan een romantisch avondje !
Nu is het zo dat je geloof k op het punt van bevallen staat ...
Dus is het beter om het wat uit te stellen tot dat je baby is geboren en dan een aantal weken daarna , als je wat herstelt bent .

In deze tijd kun je miss wat voorzichtig beginnen te praten met je man over je gevoel en over de zijne ... dan kom je miss achter dingen waar jezelf nooit bij stil heb gestaan van zijn kant.

Wij hebben dit probleem een aantal jaren terug ook gehad, na de zwangerschap van onze eerste dochter ... jeetje wat een twijfels en ruziess en ik dacht zelfs dat hij vreemdging tssssss niet leuk die tijd ... ik gooide zelfs asbakken naar zijn hoofd :S

En was er van overtuigd dat ik alleen met m,n dochter beter af zou zijn ...
Dit is doorgegaan wel 2 jaar lang , totdat m,n man ineens met me begon te praten dat het zo niet langer door kon gaan en als ik het echt wou hij wel weg zoiu gaan ... en hij heeft me toen alleen gelaten ,met m,n gevoel en ik begon te denken .... dat ik dat helemaal niet wou !!! ik wou hem en als hij al weg zoiu gaan dan zou ik dat zeggen en niet hij ... dus kwam het erop neer dat wat ik wou ook moets gebeuren heel kinderachtig allemaal , want toen hij zelf de touwtjes in handen nam om te vertrekken was ik er zelf er helemaal niet blij mee ....

Maar nu achteraf gezien en drie kindjes verder , ben ik heel blij met m,n kerel en leven we een gezellig leventje , die je af en toen zelf spannend moet houden

Een avondje wandelen kan een heel diepgaand gesprek worden , maar kan ook ineens heel spannend worden ergens in debosjes hahaha

Zelf moet je dan ook een duit in het zakje doen , daar komt het op neer .

Het komt goed , dit weetik wel ... tenminste als de liefde er nog iis ... want zeker is wel als er echt geen liefde meer is dan kun je er beter mee stoppen , maar geef niet te snel op !

Hoop dat je hier iets aan heb

Liefs van Anna

Ps: Ben je al bevallen ???

 
Hallo Jolanda,

Wat ontzettend vervelend dat je je zo k*t voelt in deze laatste weken van je zwangerschap. Die stomme hormonen ook. Alhoewel ik denk dat je echt oprecht voelt wat je voelt versterken de hormonen het wel.
Er is ooknogal wat gebeurd met je leven. je bent getrouwd, een kind gekregen, daar moet je aan wennen weer. Je rol als moeder komt erbij en zuigt eigenlijk alle energie op. Moet je ook nog eens tijd voor je man en jezelf hebben en je vrienden. Ik vond dat echt een hele grote omschakeling.

Ik zou voor nu willen zeggen, bespreek met je man dat je niet lekker in je vel zit, dat je je niet gelukkig voelt. En dan weet ik zeker dat hij absoluut wil dat dit niet het geval is en zijn meissie het goed heeft. Zeg hem dat het voor jou al heel fijn zou zijn als hij meer initiatief in huis toont. Dat je nu het gevoel hebt dat alles op jou aankomt en dat je dat niet trekt. Probeer dan met hem af te spreken dat hij wat meer doet. Dan ga je hem weer meer waarderen. En na de bevalling en als de eerste golf weer voorbij is zou ik eens opnieuw gaan kijken of je nog zo negatief over samenblijven denkt. Het is echt niet raar dat je negatieve gevoelens hebt. De mensen die het dichtste bij je staan zijn vaak als eerste de klos.
En praat eens een keer met je huisarts dat zal opluchten. Ook om te voorkomen dat je echt in een depressie schiet, want dat verdient niemand!

Heel veel succes en laat nog eens wat van je horen,

Kate
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan