Hi!
Ook ik ben uitgerekend in april! 02-04-2017!
Eergisteren weer op controle geweest bij de vk. En voor 17 november een afspraak gemaakt voor de 20 weken echo. Dan ben ik 20 weken en 4 dagen.. Het lijkt nog zo ver weg, omdat ik nog niet weet wat het wordt. Ik ben zo benieuwd! Ik heb er bewust voor gekozen er met de 20 weken echo pas achter te komen, omdat ze het bij mijn zus toen ze 16 weken was dus fout hadden. Het zal 99,99% van de keren goed gaan, maar dan zul je zien dat het bij mij ook weer zo gaat haha.
Anyways.. Ik ben benieuwd of er nog meer vrouwen zijn met een verhaal als ik.
Ik ben nu (met veel ups en downs) een jaar samen met mijn vriend. Eerst was dit geheim, maar toen bleek dat ik zwanger was veranderde dat al snel. Het was totaal niet onze planning en ik wist ook echt niet wat we moesten doen. Opeens leek mijn vriend nooit van mij te hebben gehouden en wilde hij dit ooit wel, maar dan met zijn grote liefde, zijn ex.
Ik heb nog nooit zoveel gehuild. Mijn vrienden en familie zagen het kindje ook liever gaan dan komen. Het weghalen leek voor iedereen (inclusief de vader) de beste, snelste en makkelijkste optie. "Dan maar even korte pijn door het weg te halen" werd mij gezegd. Zelfs mijn ex riep dat hij mij in mijn buik zou steken en dat hij geen kind van mij en mijn partner wilde zien. De vader van het kindje liet mij in die weken ook in de steek. Hij wilde mij niet meer zien. Wel stond hij erop mee te gaan naar de eerste echo, wat erg verwarrend voor mij was. Misschien was dit, omdat deze echo allesbepalend was. Ik heb namelijk een tussenschot in mijn baarmoeder en mijn gynaecoloog zei mij dat het alleen verstandig was het kindje te houden als het exact op de goede plek zou liggen. De kans dat het goed zou liggen, bijv: niet direct voor mijn baarmoedermond, niet op dat tussenschot etc.. Is 1/30 vertelde zij mij toen ik belde om de afspraak te maken. De dag van de echo wist ik gewoon zeker dat ik na de afspraak gelijk een abortuskliniek kon gaan bellen, want het kindje lag toch niet goed.... Dacht ik
Toen ik in de stoel lag was ik ontzettend nerveus. Mijn vriend die mijn bloed op dat moment wel kon drinken, voor iets wat we samen hebben gedaan, zat erbij, maar wel 4 meter verderop. Ik voelde mij zo alleen. De sfeer was om te snijden. Zo had ik de allereerste echo van mijn eerste kindje niet voor ogen gehad.
Het was een inwendige echo, omdat ik nog niet ver genoeg was voor een uitwendige en zodat ze zo beter zicht hadden op de ligging. Echt alles op dat moment was uiterst ongemakkelijk. Die arme gynaecoloog wist zich ook geen houding te geven. Zo'n chagrijnige vader en zo'n verwarde en verdrietige moeder. Ze wist niet wat haar overkwam! Het echoapparaat ging erin en al snel werd duidelijk dat ons kindje precies op de goede plek ligt. Wat een ontzettend mooi en droevig moment tegelijkertijd. Ik kan niet omschrijven wat er toen door me heen ging. Ik was zo blij, maar hoe kon ik blij zijn?! Het was duidelijk dat ik een alleenstaande moeder zou worden. Hij wilde het echt niet
Vanaf dat moment ben ik alleen nog maar van mijzelf uit gegaan. Ik kon op niemand meer bouwen of vertrouwen. Ik heb er toen voor gekozen mijn kindje te houden. Nu 9 á 10 weken verder is alles gelukkig wel anders. Hij doet nu zo goed als zijn best en ik ben bij hem ingetrokken. Maar ik vind het nog heel erg lastig van mijn zwangerschap te genieten. Het komt vooral door alle meningen en reacties van iedereen. Toen ik ervoor koos kon ik het wel verwachten, maar ik vind het heel erg moeilijk om ermee om te gaan. Ik blijf sterk voor mijn kind, maar moest het heel even van mij afschrijven.
