Ongepland zwanger, man wil het niet

M

Maaktnietuit

<p>Zoals de titel al zegt...</p><p>ik ben ongepland zwanger(door de mini pil heen) van kindje nummer drie. Ik ben gelukkig en getrouwd. Na de grootste schok was het voor mij vooral welkom. Misschien omdat ik de hoop dat mijn man voor een derde wilde er altijd nog was. Mijn man daar integen, die wilt het afbreken. Eerst was het ivm ruimte en financiën, wat allebei op te lossen is en mee valt. Daarna kwam vooral naar voren dat hij twee al druk vind en bang is dat wij zelf door frustraties van de drukte en onrust meer ruzies krijgen en dus minder gelukkig worden. <br />er is niks in mij wat neigt naar het afbreken. <br />we praten goed, over alle situaties, maar in deze is geen compromis mogelijk. En naar elkaar toe bewegen zit er van mijn kant in ieder geval niet in. Schoonouders zijn voora bang dat het er bij te veel inhakt en ik er aan onder doorga omdat ik met een derde teveel op mijn vork neem. Mijn man heeft wat dat betreft autistische trekken(nooit officieel getest) en vind het met twee al moeilijk om met kinderen ergens heen te gaan, dingen te ondernemen.</p><p>ik heb gechat met een instantie welke allerlei dingen aan bood om over te praten maar alles is al besproken. <br /><br /></p><p>ik wil een aantal vragen stellen.</p><p>zijn er vrouwen die een zwangerschap hebben laten afbreken(vooral voor de ander) en daar spijt van hebben?</p><p>zijn er gezinnen die tot een gezamenlijke beslissing zijn gekomen?</p><p>wat kan ik nu nog doen?</p><p>bedankt</p>
 
Ik heb er gelukkig geen ervaring mee, maar ik denk dat je gigantisch veel spijt gaat krijgen als je dit kindje weg laat halen. Uit je verhaal komt duidelijk naar voren dat je dat echt niet wil! Kennen jullie mensen met 3 kinderen? Praat dan eens met de over hoe het is met 3. Misschien geeft dat je man wat meer inzicht. Wacht alleen niet te lang met het nemen van een beslissing. Ik heb overleden kindjes van 12 weken gezien en ze zijn echt helemaal af.
Ik wil je veel wijsheid wensen!
 
Ik ben in dit verhaal even niet pro of anti afbreken. Ik kijk nu even naar de situatie zelf, daar zal ik op antwoorden. Wat ik lees uit je verhaal was er van jou uit zowieso al de wens voor een 3de en vanuit je man totaal niet? Nu is het perongeluk gebeurd. De gedachtes van beide zijn nog steeds hetzelfde als voorheen. Hij is niet overstag gegaan en wilt het echt niet. Zoiets kan gebeuren en je kunt iemand dit niet opdwingen, dan gaat de relatie eraan kapot. Ook zal hij kunnen gaan verdenken dat het geen ongelukje was, dit heb ik bij kennissen zien gebeuren. Nog een reden waarna de relatie kapot gaat. Vertrouwen.
Ok. Het gaat hier dan niet om een jas kopen voor je man terwijl hij zegt dat hij hem niet mooi vind om te hopen dat hij bijdraait en anders kun je hem binnen 1 maand terug brengen naar de winkel....niet goed geld terug... 
deze keus zal hoe dan ook nu veel impact hebben. Voor jullie nu belangrijk om te kijken wat het meest ernstige zou zijn. Voor beide. Goed praten erover: is hij erop voorbereid dat jij anders over hem gaat denken omdat zijn redenen in jouw ogen onrealistisch zijn? Ben jij daarop voorbereid? Als je alleen voor hem, zonder het er zelf achter te staan en zijn redenen te begrijpen kiest vior afbreken.... En begrijp jij dat zijn vertrouwen en respect naar jou kunnen verdwijnen en daardoor de relatie het niet red als je (doordat je zijn redenen niet wilt accepteren) toch (in zijn ogen dan) je zin doordrijft?
Het zijn allemaal de ergste gevallen als voorbeeld nu. Communicatie is nu heel belangrijk. Met het oog op de ander begrijpen, niet je eigen mening opleggen. Hopelijk komen jullie er samen sterker uit wat de keuze ook word. ??
 
Helaas geen ervaring mee, maar praten met een gezin van 3 is inderdaad wel een goed idee. Ik hoor van gezinnen met 3 dat de stap naar 3 veel minder heftig is dan de stap van 1 naar 2 kinderen. Maar niemand kan oordelen over de keus die je uiteindelijk samen maakt. Mogelijk dat je zelf meer berusting kunt hebben als je het kindje wel krijgt, maar voor een kinderloos stel. Ik noem maar wat andere opties (die vast al door je hoofd zijn gegaan).
Heel veel sterkte gewenst voor jullie in deze moeilijke keus. Als je man autistische trekken heeft is het sowieso handig om hem goed uit te leggen wat het met je doet en dat je bang bent dat je hier nog lang mee zal zitten als je de zwangerschap afbreekt en er niet vanuit gaan dat hij dat wel snapt of aanvoelt. Misschien heel praktisch een voor- en nadelen lijstje maken kan hem dan ook helpen om wat overzicht en controle te krijgen hierop. Maar dat soort dingen qua communicatie weet je vast al uit ervaring. Jullie zijn hierin samen op een emotioneel heel ingewikkeld punt en hoop dat dat ergens ook een soort teamgevoel kan geven. Veel sterkte!
 
Dit is wel heftig om zo'n beslissing te moeten nemen. Ik zou inderdaad, zoals hierboven vermeld, eens contact opnemen met mensen met 3 kinderen. En er een over gaan praten met een arts of een psycholoog. Mij lijkt dat je echt niet achter het afbreken staat, dan denk ik dat je altijd spijt zult hebben van 'wat had kunnen zijn'. En dan kan je de tijd natuurlijk niet meer terug draaien. Wat de beslissing ook zal zijn, het zal impact hebben op jullie relatie, als geen van beide van zijn standpunt wil/kan afwijken. Uiteraard heeft ieder recht op zijn mening, maar ik denk dat jullie hier toch echt begeleiding nodig zullen hebben, zodat de relatie stand blijft houden.

Ik ben niet anti abortus, ik vind dat iedere vrouw het recht heeft om een zwangerschap af te breken, maar ik denk wel dat je er dan volledig achter moet staan om er geen psychologische gevolgen van te dragen.

Veel sterkte met je keuze allesinds.
 
Bedankt voor alle reacties.
we hebben gepraat en gepraat en het gelaten en weer gepraat. Mijn hoofd zegt dat het het beste is, voor de kinderen, voor dit kindje. Ruimte en financieel. Mijn hart... die huilt, heel hard. En trekt die gedachtenis bij me weg. Bang dat ik spijt krijg. "Bij twijfel niet doen" "volg je hart"  
 
straks gesprek met huisarts. Echo afgezegd. Ik weet het gewoon niet meer
 
Zelf moeder van drie jongens en zwanger van de vierde. Ook ervaring in het weg laten halen maar wel op 19 jarige leeftijd. Of je spijt krijgt kan ik niet voor je invullen maar kan je wel vertellen dat het iets is wat je voor altijd met je meedraagt vooral omdat je al kinderen hebt en weet wat je weg haalt. Ik heb soms spijt en het doet nog altijd pijn en zou het nooit meer doen. Voor een man is het nu nog niets dat komt pas als de baby er echt is. Maar voor jou is het er wel al en dus de impact veel groter, dus denk aan jezelf. Met praten kom je er niet uit, alleen jij hebt de keus wat je met de zwangerschap doet hij niet. Hij heeft de keus om er straks voor de kleine te zijn, dus ieder zijn beslissing. Wil en kan je eventueel alleen voor de kindje zorgen? Daarnaast kan ik je vertellen dat een derde erbij echt wel even wennen is. Je komt ineens handen te kort. Maar of je nu 2, 3 of 4 kinderen krijgt in het begin is het altijd even zwaar en moet je je draai vinden. Ik zou niet zonder ze willen! Een heel verhaal maar ik wil je veel sterkte wensen. 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan