A
Anoniem
Guest
Lieve Meiden,
Donderdagochtend om 7.30uur moesten we naar het ziekenhuis waar ik ingeleid zou worden, ik was die dag 22 weken en 5 dagen zwanger. Ons kleintje had een chromosoomafwijking en zou buiten de baarmoeder niet kunnen leven.
De afgelopen weken zijn we door een hel gegaan, ik kan het niet anders omschrijven, waar je bang voor bent gaat gebeuren. Je moet je kindje terug in de handen van god leggen.
Om 8.00uur kreeg ik de eerste pilletjes vaginaal ingebracht en dat begon toch al vrij snel te werken naar een menstruatieachtige pijn. Om 12uur heb ik de volgende pilletjes ingekregen en men dacht dat het sneller zou gaan dus heb ik maar 1 pilletje gehad. Om 15.00uur had ik nog te weinig ontsluiting en ik kreeg nog 2 pilletjes.
Het was een lange dag en een lange nacht. Ons muisje was een bijtertje en wilde niet opgeven, het is ook zo oneerlijk.
Om 1.00uur 's nachts was ik radeloos vermoeid en bang voor wat komen of niet zou komen. De zuster en mijn man hebben me daar doorheen geholpen.
om 7.50uur is ons muisje geboren en hebben we uitgebreid afscheid van haar kunnen nemen. om 12.30uur zijn we naar ons lege huis gegaan, familie en vrienden hebben ons bijgestaan en zullen dat ook zeker blijven doen.
Volgens de artsen was wat ons is overkomen zeer zeldzaam en we mogen voorzichtig verder in de toekomst kijken, om ons gezinnetje uit te breiden. Waar onze muis altijd deel van zal uitmaken.
De afgelopen 2 dagen waren heel zwaar, mijn man en ik zijn al 19 jaar bij elkaar, maar ik heb hem pas goed leren kennen in de zwaarste nacht van ons leven. God wat houd ik van deze man en wil hem graag een kindje geven.
Door jullie steun ben ik al zover en ik weet zeker dat over een tijdje de zon weer zal schijnen.
Lieve meiden bedankt.
Liefs talke
Donderdagochtend om 7.30uur moesten we naar het ziekenhuis waar ik ingeleid zou worden, ik was die dag 22 weken en 5 dagen zwanger. Ons kleintje had een chromosoomafwijking en zou buiten de baarmoeder niet kunnen leven.
De afgelopen weken zijn we door een hel gegaan, ik kan het niet anders omschrijven, waar je bang voor bent gaat gebeuren. Je moet je kindje terug in de handen van god leggen.
Om 8.00uur kreeg ik de eerste pilletjes vaginaal ingebracht en dat begon toch al vrij snel te werken naar een menstruatieachtige pijn. Om 12uur heb ik de volgende pilletjes ingekregen en men dacht dat het sneller zou gaan dus heb ik maar 1 pilletje gehad. Om 15.00uur had ik nog te weinig ontsluiting en ik kreeg nog 2 pilletjes.
Het was een lange dag en een lange nacht. Ons muisje was een bijtertje en wilde niet opgeven, het is ook zo oneerlijk.
Om 1.00uur 's nachts was ik radeloos vermoeid en bang voor wat komen of niet zou komen. De zuster en mijn man hebben me daar doorheen geholpen.
om 7.50uur is ons muisje geboren en hebben we uitgebreid afscheid van haar kunnen nemen. om 12.30uur zijn we naar ons lege huis gegaan, familie en vrienden hebben ons bijgestaan en zullen dat ook zeker blijven doen.
Volgens de artsen was wat ons is overkomen zeer zeldzaam en we mogen voorzichtig verder in de toekomst kijken, om ons gezinnetje uit te breiden. Waar onze muis altijd deel van zal uitmaken.
De afgelopen 2 dagen waren heel zwaar, mijn man en ik zijn al 19 jaar bij elkaar, maar ik heb hem pas goed leren kennen in de zwaarste nacht van ons leven. God wat houd ik van deze man en wil hem graag een kindje geven.
Door jullie steun ben ik al zover en ik weet zeker dat over een tijdje de zon weer zal schijnen.
Lieve meiden bedankt.
Liefs talke