Hallo jbe,
Ik ben momenteel 37 weken zwanger van onze derde zoon. We hebben al twee jongens van net twee jaar en vier jaar en drie maanden. De eerste jaren zijn altijd tropenjaren of je er nu 1, 2, of 3, of meer hebt. Dat hoort er gewoon bij, maakt je af en toe hopeloos, maar daar krijg je ook heel veel voor terug. Mijn man en ik wilden waarschijnlijk niet eens kinderen, maar onze eerste is ook ongepland en ondanks anticonceptie ontstaan. Mijn man zat toen nog als avondstudent in zijn laatste jaar rechtenstudie (28 jaar) en ik was net als avondstudent rechten begonnen (30 jaar). Ook waren we pas verhuisd naar een leuk appartement in het centrum van Rotterdam.
Ondertussen heeft mijn man een zeer drukke baan als advocaat en zijn we bijna drie kinderen verder. Ik werk zelf vier dagen per week met drie uur reistijd per dag en zit nu in mijn laatste semester van mijn rechtenstudie. Gisteravond had ik nog tentamen en volgende week donderdag naar ik hoop het laaste tentamen van mijn leven, want dan heb ik twee universitaire studies afgerond en ben ik het spuugzat. Ik zit nu in het selectieproces om Officier van Justitie te worden.
Als ik na mijn verlof aan de slag ga, gaat ook mijn man vier dagen werken. De kijnderen blijven een dag naar opa en oma gaan en twee dagen naar de creche. Mijn man zijn ouders zijn overleden, we hebben geen oppas en geen schoonmaakster, dus veel ruimte voor dingen samen hebben we niet (we verdienen echt niet zo goed als mensen denken. Natuurlijk over een paar jaar (vijf jaar ) wel, maar nu is het net aan zonder gekke dingen, want er staan ook nog giga studieschulden om af te lossen.
Studeren heb ik altijd gedaan als de kinderen op bed liggen en soms tot diep in de nacht, maar zo had het gezin er weinig tot geen last van. Kortom dit is alleen even een indicatie om aan te geven dat we het hier schrikbarend druk hebben en ook af en toe schipperen, maar helemaal dolgelukkig zijn met onze mannen en zelfs durven te denken aan een vierde in de toekomst. Onze omgeving verklaart ons voor gek en uiteraard wil ik af en toe ook toch graag die reis naar Kenia maken, maar naast het feit dat ik vind dat je altijd je verantwoordelijkheid moet nemen, is ouder zijn het mooiste en zwaarste beroep ter wereld en hoeft het echt niet ten koste van je 'leven' te gaan. Je zult gewoon wat flexibeler moeten zijn!!
