quote: Pleun schreef document.write(friendlyDateTimeFromStr('09-05-2007 13:44:21&apos
);
Hoi lieve meiden, ik kan soms zo verschrikkelijk onzeker worden van het feit dat onze kinderwens nog steeds niet is vervult;
* Hoe lang houden we het nog vol?
* Hoeveel pogingen hebben we nog nodig?
* Hoe lang moeten we nog doorgaan?
* etc.
We willen zo graag een kindje, met één zijn we echt al super blij, maar wanneer?
Helaas kunnen we niet in de toekomst kijken, maar soms komt het opeens op me af dat het misschien wel nooit gaat lukken en daar word ik zo verdrietig van!
Herkennen jullie dit, vast en zeker wel, maar wil gewoon eens jullie reacties hierover horen!
Ik heb vandaag gewoon een verdrietig dipdagje, dus moest dit even van me afschrijven!
Veel liefs van Pleun
Hoi Pleun en alle andere dames,
De onzekerheid herken ik zeker. Soms het gevoel van ik wil niet nog meer gerommel aan mijn lijf (met de gedachte dat het wrs toch niet zal lukken) en dat ik dus liever stop met behandelen.
Maar ik vind ook dat ik pas mag zeuren als ik alles heb geprobeerd om onze wens te laten uitkomen. dat is iets wat ik mijzelf heb opgelegd, misschien niet goed maar dan kan ik later voor mijzelf zeggen, als er niets gekomen is, ik heb er alles aan gedaan. Dat vind ik wel belangrijk, je moet doorgaan-tot of stoppen -wanneer je voor je eigen gevoel er alles aan hebt gedaan. En die grens is per persoon verschillend.
Maar wat ik zo moeilijk vind en waarom ik nu ook nog niet stop is dat het zo'n invloed heeft op je hele leven. mensen vragen nu of je al wanneer er een kleine komt en of je kinderen hebt maar later komt dan daar ook nog de vraag bij of je kleinkinderen hebt. Het kinderloos zijn achtervolgt je je hele leven. Dat maakt me soms wanhopig. als het niet lukt ben je voor je hele leven getekent. En tuurlijk, er is zeker meer in het leven dan kinderen "hebben" en het is niet zo dat je leven over is als je ze niet krijgt maar het heeft wel een grote invloed. Zeker als je bedenkt dat je ze wel heel graag wel wilt hebben.
En waar ga je heen als je uitbehandelt bent, hoe ga je dat dan verwerken? Geen idee, moet je misschien niet over nadenken maar er helemaal niet aan denken lijkt mij niet realistisch omdat het nou eenmaal een feit is dat niet iedereen kinderen geschonken krijgt.
Klinkt wel een beetje depri, je moet er dus maar weer gauw over heen stappen en weer aan leuke dingen denken maar het gaat wel regelmatig in mijn gedachten rond (zeker 1 keer per maand, wanneer deer weer zijn zoals nu,)
Laten we het gewoon maar weer proberen en het beste ervan hopen.
liefs, Belle
vind het wel fijn dat deze kant nu ook eens ter sprake komt, ben ook wel benieuw naar ideeen van anderen.
