Afgelopen maandag heb ik na 7 weken een miskraam gehad.
Vanaf februari waren we bezig met zwanger worden. De eerste maanden de vruchtbare dagen geschat, maar ja, dan toch weer ongesteld. Bij de drogist kan je van ClearBlue een hele goede maar ook hele dure test kopen. Was al helemaal blij dat het werkelijk werkte. Helaas, toch ongesteld, maar wel later dan normaal. Ik ben stipt 30 dagen. Nou had ik nog staafjes over, dus toch maar 'ns testen of de ei-sprong dan later zou zijn. Goed gegokt en ik werd dus ook niet ongesteld eind juni. Maar ja, ik durfde niet te hopen. En ach die misselijkheid...
Maar die menstruatie kwam niet en dan maar weer voor de zwangersschapstest naar de drogist. Hoera!!!
Via de huisarts het nummer van de verloskundige gekregen en die maakte ook direct al een afspraak, want ik kon maar vast ingeschreven zijn. Dus ik werd helemaal blij.
Nou ben ik alleen een enorme regelaar en doemdenker. Dus toen ik hoorde dat per 1 januari a.s. die wet op de kinderopvang gaat veranderen ben ik al direct met opvang aan de gang gegaan, want tja, hier in de randstad wordt eigenlijk gesteld dat je dat liefst met je derde maand al geregeld hebt. Echt, ik was met niets anders meer bezig! Mijn man zou dan 4x9 gaan werken en mijn moeder wilde wel 2 dagen oppassen en ik zou 3 dagen gaan werken. Dus ik dacht het mooi geregeld te hebben, mooi die kinderopvang omzeilt te hebben. Krabbelt mijn moeder ineens terug en ik weer in de stress, want door die wetswijziging hebben instanties en ook mijn werkgever nog geen tarieven en het is nu al zo duur.
Afgelopen maandag kom ik terug van pauze en heb een zware tas met boodschappen bij me. Ik ga naar het toilet en zie lichtbruin slijm in mijn onderbroek.
Instictief weet je dan al dat het niet goed zit. De verloskundige gebeld en die kon mij direct bij een gynaecoloog plaatsen. Wat een lul van een vent!!
Hij nam al bij binnenkomst een houding aan dat het serieus moest zijn, want hij had wel tijd voor me gemaakt.
Ik kreeg een inwendige echo en daar was niets op te zien. Kijk, ik ben nog nooit zwanger geweest, dus ik weet uberhaupt niet waar ik op moet letten, maar hij vroeg mij letterlijk of ik wel zeker wist dat ik zwanger was!
Nee, die testen doen net alsof!
Vervolgens bloed geprikt en dan moet je daar nog 3 dagen op wachten.
Ondertussen heel verdrietig naar huis gegaan. 's Avonds zette de bloeding door en de volgende dag was ik aan het vloeien.
Nou had ik in het grote boek met vragen "Zwanger van je eerste kind" gelezen dat een wat traag werkende schildklier een oorzaak kan zijn.
Nou ben ik ooit op mijn schildklier getest en die werkte toen inderdaad iets te traag, maar dat was niet zorgwerkend.
Toch maar even de huisarts bellen en die stuurde me zowaar door om bloed te prikken. Want ze wilde toch het zekere voor het onzekere nemen.
Een paar dagen later heb ik dit verder in de bieb opgezocht en die traag werkende schildklier kan ook een oorzaak zijn bij niet direct zwanger worden.
Toen vielen voor mij wel een aantal puzzelstukjes samen.
Vrijdag ben ik gebeld door het ziekenhuis dat er wel hormoon aanwezig was, maar dermate weinig dat het allemaal heel pril is geweest.
De verwachting van de gyneacoloog was dat ik uitgaande van die maandag met een dag of 14 a 17 weer een eisprong zou moeten hebben.
Ook ben ik gebeld door de huisarts, met mijn schildklier is nu niets aan de hand.
Ik weet nou niet of ik blij moet zijn met het feit dat ik gewoon gezond ben, want op zich zijn het positieve berichten.
Ik neem het mezelf heel erg kwalijk dat het allemaal gebeurd is, omdat ik toch heb lopen stressen en dan ook met een zware tas heb lopen sjouwen, terwijl dit natuurlijk niet van invloed zijnde zaken zijn. Maar dat laat me maar niet los.
Het ene moment ben ik verdrietig, het andere moment wil de schouders er weer onder zetten, direct het bed induiken zegmaar.
Ik kan vooral heel verdrietig zijn als ik weer zo'n bolle buik, zeker als die met trots gedragen wordt. Ik kan zo'n mens dan wel aanvliegen!
Maar wat bij mij nu vooral de boventoon voert is dat ik zo bang ben dat het niet meer gaat lukken, ondanks de positieve berichten uit medische hoek. Want wat had ik dan verwacht met die schildklier? Medicijnen? Alsof het dan wel ineens sneller lukt.
Ik heb gesproken met collega's op de zaak die ook bij de eerste zwangerschap een miskraam kregen en nu allemaal gezonde kinderen hebben.
Hoe kom ik hier vanaf en stel ik me nou echt zo aan?? Ik bedoel, kom op zeg, ik ben 27!
Vanaf februari waren we bezig met zwanger worden. De eerste maanden de vruchtbare dagen geschat, maar ja, dan toch weer ongesteld. Bij de drogist kan je van ClearBlue een hele goede maar ook hele dure test kopen. Was al helemaal blij dat het werkelijk werkte. Helaas, toch ongesteld, maar wel later dan normaal. Ik ben stipt 30 dagen. Nou had ik nog staafjes over, dus toch maar 'ns testen of de ei-sprong dan later zou zijn. Goed gegokt en ik werd dus ook niet ongesteld eind juni. Maar ja, ik durfde niet te hopen. En ach die misselijkheid...
Maar die menstruatie kwam niet en dan maar weer voor de zwangersschapstest naar de drogist. Hoera!!!
Via de huisarts het nummer van de verloskundige gekregen en die maakte ook direct al een afspraak, want ik kon maar vast ingeschreven zijn. Dus ik werd helemaal blij.
Nou ben ik alleen een enorme regelaar en doemdenker. Dus toen ik hoorde dat per 1 januari a.s. die wet op de kinderopvang gaat veranderen ben ik al direct met opvang aan de gang gegaan, want tja, hier in de randstad wordt eigenlijk gesteld dat je dat liefst met je derde maand al geregeld hebt. Echt, ik was met niets anders meer bezig! Mijn man zou dan 4x9 gaan werken en mijn moeder wilde wel 2 dagen oppassen en ik zou 3 dagen gaan werken. Dus ik dacht het mooi geregeld te hebben, mooi die kinderopvang omzeilt te hebben. Krabbelt mijn moeder ineens terug en ik weer in de stress, want door die wetswijziging hebben instanties en ook mijn werkgever nog geen tarieven en het is nu al zo duur.
Afgelopen maandag kom ik terug van pauze en heb een zware tas met boodschappen bij me. Ik ga naar het toilet en zie lichtbruin slijm in mijn onderbroek.
Instictief weet je dan al dat het niet goed zit. De verloskundige gebeld en die kon mij direct bij een gynaecoloog plaatsen. Wat een lul van een vent!!
Hij nam al bij binnenkomst een houding aan dat het serieus moest zijn, want hij had wel tijd voor me gemaakt.
Ik kreeg een inwendige echo en daar was niets op te zien. Kijk, ik ben nog nooit zwanger geweest, dus ik weet uberhaupt niet waar ik op moet letten, maar hij vroeg mij letterlijk of ik wel zeker wist dat ik zwanger was!
Nee, die testen doen net alsof!
Vervolgens bloed geprikt en dan moet je daar nog 3 dagen op wachten.
Ondertussen heel verdrietig naar huis gegaan. 's Avonds zette de bloeding door en de volgende dag was ik aan het vloeien.
Nou had ik in het grote boek met vragen "Zwanger van je eerste kind" gelezen dat een wat traag werkende schildklier een oorzaak kan zijn.
Nou ben ik ooit op mijn schildklier getest en die werkte toen inderdaad iets te traag, maar dat was niet zorgwerkend.
Toch maar even de huisarts bellen en die stuurde me zowaar door om bloed te prikken. Want ze wilde toch het zekere voor het onzekere nemen.
Een paar dagen later heb ik dit verder in de bieb opgezocht en die traag werkende schildklier kan ook een oorzaak zijn bij niet direct zwanger worden.
Toen vielen voor mij wel een aantal puzzelstukjes samen.
Vrijdag ben ik gebeld door het ziekenhuis dat er wel hormoon aanwezig was, maar dermate weinig dat het allemaal heel pril is geweest.
De verwachting van de gyneacoloog was dat ik uitgaande van die maandag met een dag of 14 a 17 weer een eisprong zou moeten hebben.
Ook ben ik gebeld door de huisarts, met mijn schildklier is nu niets aan de hand.
Ik weet nou niet of ik blij moet zijn met het feit dat ik gewoon gezond ben, want op zich zijn het positieve berichten.
Ik neem het mezelf heel erg kwalijk dat het allemaal gebeurd is, omdat ik toch heb lopen stressen en dan ook met een zware tas heb lopen sjouwen, terwijl dit natuurlijk niet van invloed zijnde zaken zijn. Maar dat laat me maar niet los.
Het ene moment ben ik verdrietig, het andere moment wil de schouders er weer onder zetten, direct het bed induiken zegmaar.
Ik kan vooral heel verdrietig zijn als ik weer zo'n bolle buik, zeker als die met trots gedragen wordt. Ik kan zo'n mens dan wel aanvliegen!
Maar wat bij mij nu vooral de boventoon voert is dat ik zo bang ben dat het niet meer gaat lukken, ondanks de positieve berichten uit medische hoek. Want wat had ik dan verwacht met die schildklier? Medicijnen? Alsof het dan wel ineens sneller lukt.
Ik heb gesproken met collega's op de zaak die ook bij de eerste zwangerschap een miskraam kregen en nu allemaal gezonde kinderen hebben.
Hoe kom ik hier vanaf en stel ik me nou echt zo aan?? Ik bedoel, kom op zeg, ik ben 27!