Onzeker

Nou nou, ik heb nogal een discussie ontketend. Ik volg dit nu enkele dagen en heb besloten mij er toch maar in te mengen.
Allereerst denk ik dat een ieder haar miskraam weer op een andere manier beleefd. Ik voor mij neem het mijzelf nog steeds kwalijk dat ik zo heb lopen stressen mbt opvang. Ik ben namelijk zover gegaan dat ik bijna riep dat het op deze manier niet welkom was. Ja sorry, maar als je 2 dagen later dan ineens gaat vloeien.....
Ondertussen ben ik nu wel zover dat ik gewoon weet dat het stom toeval was en dat het gewoon niet goed gezeten heeft.
Een woord als " de natuur " krijg ik mijn strot niet uit, ik vind het heel naar klinken, net of er over dieren gesproken wordt.
Ik kan mij heel goed vinden in wat Elmo verwoord, totaal niets aan toe te voegen. Maar Yvon zegt ook terecht dat er belangrijkere dingen zijn om ons druk over te maken.
Bovendien vind ik het knap dat een meisje van 19 besluit zwanger te worden. Kind, je leven moet nog beginnen!! Maar het is niet aan mij om daar over te oordelen, dit zeg ik wellicht wel uit jaloezie.
En al kun je verdriet niet in de weegschaal leggen (Elmo), als ik dan lees wat de anonieme schrijfster heeft geschreven over haar dramatische zwangerschap en bevalling en dat ze nu heel (en in mijn ogen begrijpelijk) bang is om haar kindje dan kan ik mijn situatie toch wel relativeren.
Sinds zondag ben ik weer wat positiever geworden en mijn man en ik willen gewoon zo snel mogelijk weer zwanger worden. En hoe ik het dan ga beleven zie ik dan wel weer!
Meisjes, ik wil jullie veel sterkte maar ook geluk wensen voor de komende tijd.
Gr. Aar
 
Ja t is zeker hard wat jullie roepen of zeggen! En wat ik hier kom doen! Ik heb ook verdriet hoor! Ik ben mijn eerste kindje kwijt en volgens jullie mag ik geen verdriet hebben. Ik ben niet iemand die dat zomaar deeld met anderen! Ik heb vorige keer ook een miskraam gehad bij de 5 maanden en dat deed echt zeer nu ben ik na tijdje weer zwanger en nu gaat t goed ik bedoelde dat echt niet verkeerd! Maar vat t maar lekker op hoe jullie t willen! T is net of jullie t mij niet gunnen! ah ja ik vergeef t jullie wel hoor hoe jullie ook reageren!
jolanda
 
T spijt me echt maar ik bedoelde t allemaal niet verkeerd! Ik zit vol verdriet iedere dag weer en al 5 jaar aan een stuk! Ik kan er niet over praten net zoals jullie ik vind dat gewoon heel knap dat jullie dat kunnen. T spijt me vanalles wat er lullig uit kwam!
jolanda
 
Jolanda, bedoel je met "vijf jaar verdriet" dat je miskraam op je veertiende plaatsvond, of zie ik dat nu heel verkeerd. Uit je eerste berichtje is absoluut niet op te maken dat je een miskraam hebt gehad; je schrijft zo vrolijk over je huidige zwangerschap, dat ik er eerlijk gezegd aan twijfel. Aan de miskraam dan. Je had dan toch in je eerste reactie kunnen zeggen dat je weet waar je over praat? Maar dat noem je helemaal niet. En als je zelf een miskraam hebt gehad, hoe kun je dan zeggen: "Het is de natuur" en "Het is niet leuk om iets te verliezen?" Dan weet je toch zelf ook dat je daar niks aan hebt? Want iedereen zegt al dat het gewoon de natuur is, maar daarmee wordt je verdriet niet minder! Ik weet niet wat ik ervan moet denken... Enneh... in het dagelijks leven kan ik er absoluut niet over praten, omdat velen de impact van een miskraam niet begrijpen.
 
Elmo, je was me net voor. Ook ik vroeg me af wat Jolanda bedoelt met vijf jaar verdriet en zat al te rekenen.
Ik kan me niet voorstellen dat je al vanaf je veertiende bezig bent om zwanger te worden.
Ik neem aan dat het om andere verdrietige zaken is die gebeurt zijn, maar is dan zo jong zwanger worden ergens niet een beetje vluchten? Dat lijkt me toch ook geen gezonde situatie en zeker niet voor je kindje.
Nogmaals, ik wil niet oordelen, maar het lijkt mij dat je dan helemaal nog niet klaar bent voor een zwangerschap.
Het is tegenwoordig echt geen taboe meer om er met (een professioneel) iemand over te praten. Ik heb om andere problemen bij een psycholoog gelopen en het heeft me behoorlijk geholpen. En achteraf blijkt dat er ineens mensen om je heen dit ook op een of andere manier hebben gedaan.
En als je geen zin hebt om het via de huisarts te doen, neem dan eens contact op met Ensis. Dit is zelfstandig orgaan van de Riagg, die zich meer richt op de problemen die mensen in het dagelijks leven kunnen ondervinden.
Sucses!
 
Hai Aar, wat die hulp betreft, heb je het dan tegen mij? Ik zit al een paar jaar in het circuit van hulpverlening, hoor. Ik ben acht maanden opgenomen geweest met anorexia/boulimia. Het ging weer wat beter toen we zwanger raakten, maar na de miskraam gaat het weer slechter. Ik heb dus al weer hulp gezocht. Maar in m'n dagelijkse leven merk ik dat mensen liever niet met verdriet geconfronteerd worden. Ze snappen de impact van een miskraam niet, heb ik het gevoel.
 
Hoi Elmo,

Nee, ik had het tegen Jolanda. Ik heb een beetje het idee dat ze vlucht in een zwangerschap om haar eigen verdriet niet te zien. Als dit haar tweede zwangerschap is was ze dus nog maar een tiener toen ze begon. Maar wellicht is dit iets te gemakkelijk geoordeeld.

Ik merk nu zelf ook na de miskraam dat mensen niet eeuwig met je meeleven, al wil je dat wel. Ik weet dat ik zelf eigenlijk ook zo ben. Er zijn mensen in mijn omgeving die hele nare dingen hebben meegemaakt en ik leefde ontzettend met ze mee, maar op de een of andere manier ging mijn leven wel door, naar maar waar.
En ergens wil ik er zelf ook niet de hele tijd over praten, want dan blijf ik mezelf ook heel rot voelen. En ik wil mensen er ook niet al die tijd mee lastig vallen ook.
Maar als ik wil kan ik er wel met enkele vrouwen over praten. Zoals in mijn eerste bericht ook staat, enkele van mijn collega's hadden ook een miskraam bij de eerste keer. Een vriendin van mij was pas bij de 2e ivf-poging eindelijk zwanger, een tweeling, maar daar heeft er ook eentje het niet gehaald.

De therapie die ik gevolgd heb is cognitieve gedragstherapie, omdat ik regelmatig bots met andere mensen en ik veel gepest ben in mijn schoolse periode en ik daardoor veel negatieve gedachtes heb die mijn leven beinvloeden.
Goed van je dat je snel weer hulp hebt gezocht, dat is toch vaak (weer) een grote stap. Het toont wel dat je niet in je oude patroon wilt vervallen.
Vooralsnog heb ik dat nog niet gedaan, hulp gezocht, omdat ik nu probeer niet negatief te gaan denken, ik gebruik daarvoor enkele manieren uit de therapie.
Wel ben ik st.janskruid gaan slikken om me niet neerslachtig te gaan voelen en mezelf weer een beetje op de rails te zetten zegmaar.
Ik heb me nu gericht op het weer zo snel mogelijk zwanger worden, daardoor kijk ik ook wat meer vooruit dan achteruit, maar nog steeds kan ik die vrouwen met bolle buiken niet uitstaan!
En dat zal ook niet overgaan totdat ik weer zwanger ben.

Ik zat net voor het eerst even te kijken op het forum van zwanger worden, maar daar wordt je eerlijk gezegd ook niet echt vrolijk van. Wat een gezeik allemaal zeg, over NOD-dagen enzo. Even in mijn eigen taal, maar die wijven zitten mekaar daar allemaal gek te maken. Dan voel ik me toch wel wat meer thuis op dit forum.
Was bijna in staat om een berichtje te plaatsen van "wacht maar tot je ....." maar dat is dan ook wel weer gemeen, dan is in een klap die hele therapie verdwenen!

Meid, veel sterkte en als je 's prive wilt mailen praat dat misschien ook wel weer makkelijk, want dat vind ik het nadeel van een forum, je loopt constant op je tenen om een ander niet voor het hoofd te stoten, dat is werkelijk op elk soort forum waar ik wel eens kom (ook andere onderwerpen dan zwangerschap dus).

Gr. Aar


 
Hey Aar, leuke reactie heb je gegeven. Leuk om privé te gaan mailen. Hoe wisselen we elkaar's adressen even uit zonder dat de hele wereld er van af weet? Groetjes, Mariska
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan