Wij hebben een zoontje van bijna 5 en een dochtertje van bijna 1 jaar.
We hebben heel veel moeilijkheden met ons zoontje.......
Het afgelopen jaar zijn er voor hem best wel wat ingrijpende gebeurtenissen geweest als we er in zijn ogen eens op terug kijken:
- eerst een relatiedip tussen mijn man en mij
- verhuizing
- ik werd zwanger, want onze relatiedip was voorbij en we waren enorm verliefd weer en we gingen voor een tweede waarbij het in één keer raak was
- mijn man en ik gingen saampjes een weekje op vakantie
- ik kreeg bekkeninstabiliteit waardoor ik bijna niks meer kon en in een rolstoel moest
- mijn man bleef thuis om te helpen, dus papa en mama waren allebei opeens hele dagen thuis
- hij ging in januari 2008 voor het eerst naar school
- in februari 2008 werd zijn zusje geboren.
Nou een hele lijst dus. Pas nu we het zo bekijken beseffen we pas dat dit voor hem ingrijpende dingen zijn geweest en dat we wellicht opnieuw een evenwicht en ritme moeten vinden.
Maar het is echt zwaar geweest en nog steeds zwaar met hem. Gewoon niet luisteren, altijd het krijgen van aandacht willen forceren. Op een negatieve manier heel veel aandacht vragen, zich niet aan afspraken houden e.d.
Ook op school kreeg hij problemen en uiteindelijk heeft school gezegd dat ze mijn zoontje geen plek meer wilden geven op school. Zij wilden namelijk niet geloven dat hun "strafmethode" niet werkte. Als bijvoorbeeld heel de klas ging gymen en mijn zoontje werd moeilijk omdat hij niet wilde, dan mocht hij met autootjes spelen in de gymzaal. Als iedereen in de kring ging en mijn zoontje wilde niet, dan mocht hij een werkje maken e.d. Wij hebben geprobeerd uit te leggen dat dit hetzelfde zou zijn als dat wij thuis zouden zeggen; óf je eet je bord leeg óf je gaat maar een kleurplaat maken. Ja, rara wat zou ie dan kiezen he?
Wij hebben ook hulp gezocht en krijgen gezinsbegeleiding. Onze begeleidster was mee naar dit gesprek en zij was verschrikkelijk verbaasd over hoe de houding van de school was. Ze had dit neit verwacht, nee wij ook niet!
Toen zaten we met de handen in het haar, wat nu?!
Uiteindelijk hebben we toen met pijn in ons hart besloten hem voor 6 weken naar een pleeggezin te laten gaan, waar hij ook naar school kon.
Hoe moeilijk dit ook was, het heeft ons wel geholpen. Want na twee weken ging het daar namelijk ontzettend goed, zowel op school als in het gezin.
Na 5 weken is ons zoontje naar huis gekomen. Wij moesten ons wel beseffen dat onze situatie erg anders is dan de situatie van en in het pleeggezin. Die mensen beginnen met een verse start, wij moeten verder op een patroon wat er al bijna 5 jaar in zit. En das moeilijk. Bovendien heeft hij hier nog een babyzusje die ook aandacht vraagt en waar hij regelmatig zachtjes voor moet doen.
We proberen er met afstand naar te kijken, maar ook wij hebben soms het idee dat hij zijn straf niet erg vind. We hebben een beloningssysteem met stickers. Als hij op een dag maar 1 keer op de trap heeft gemoeten, dan krijgt hij een sticker. Als dit twee keer is geweest, dan heeft hij twee kruizen en dus geen sticker. Als hij dan 5 stickers heeft gehaald krijgt hij een beloning, bijvoorbeeld een spelletje op de computer. Nou wij hebben echt het idee dat hij dit de eerste week leuk vind, maar de tweede week voelt hij de beloning erachter al niet echt meer............HIj had niet genoeg stickers gehaald, hij had er vier. Hij was daar wel beteuterd door, maar om nou te zeggen, hij houdt daar rekening mee voor deze week: helemaal niet. En dat snappen we niet. Soms lijkt het echt alsof hij negatieve aandacht verkiest boven positieve.
Het kan een hele ochtend goed gaan, dan zeg je dat het heel goed gaat en dat je zo trots op hem bent en prompt doet hij iets heel vervelends.
Hij is ook al eens ver weg gelopen met het buiten spelen, dat iemand hem naar binnen gehaald heeft en de poltie gebeld heeft, die heeft hem terug gebracht. En nu hebben we de afspraak dat hij telkens moet komen zeggen/vragen waar hij naartoe wil. Dat werkt een aantal dagen en dan is het alweer over. En als ik hem dan ergens vandaan moet halen, zegt ie gelijk: hoi mama, hallo mama, hey mama enz. Dan weet ik dus al dat hij in de gaten heeft dat hij stout is door zomaar ergens naar toe te gaan zonder te vragen. En dan zegt hij doodleuk als we naar buiten lopen, ja sórry hoor mama dat ik niet gezegd heb waar ik naartoe ging, "zo even mijn fietsje pakken"..... Heel nonchalant, alsof hij echt zoiets heeft van: mens maak je niet druk, ik maak zelf wel uit wat ik ga doen.
Echt alsof het hem allemaal niks kan schelen.
En daar word ik heel wanhopig van..........Soms denk ik niet dat het nog beter zal gaan..........
Nou het is een langer verhaal geworden dan de bedoeling was.....
Liefs Gerrie.
We hebben heel veel moeilijkheden met ons zoontje.......
Het afgelopen jaar zijn er voor hem best wel wat ingrijpende gebeurtenissen geweest als we er in zijn ogen eens op terug kijken:
- eerst een relatiedip tussen mijn man en mij
- verhuizing
- ik werd zwanger, want onze relatiedip was voorbij en we waren enorm verliefd weer en we gingen voor een tweede waarbij het in één keer raak was
- mijn man en ik gingen saampjes een weekje op vakantie
- ik kreeg bekkeninstabiliteit waardoor ik bijna niks meer kon en in een rolstoel moest
- mijn man bleef thuis om te helpen, dus papa en mama waren allebei opeens hele dagen thuis
- hij ging in januari 2008 voor het eerst naar school
- in februari 2008 werd zijn zusje geboren.
Nou een hele lijst dus. Pas nu we het zo bekijken beseffen we pas dat dit voor hem ingrijpende dingen zijn geweest en dat we wellicht opnieuw een evenwicht en ritme moeten vinden.
Maar het is echt zwaar geweest en nog steeds zwaar met hem. Gewoon niet luisteren, altijd het krijgen van aandacht willen forceren. Op een negatieve manier heel veel aandacht vragen, zich niet aan afspraken houden e.d.
Ook op school kreeg hij problemen en uiteindelijk heeft school gezegd dat ze mijn zoontje geen plek meer wilden geven op school. Zij wilden namelijk niet geloven dat hun "strafmethode" niet werkte. Als bijvoorbeeld heel de klas ging gymen en mijn zoontje werd moeilijk omdat hij niet wilde, dan mocht hij met autootjes spelen in de gymzaal. Als iedereen in de kring ging en mijn zoontje wilde niet, dan mocht hij een werkje maken e.d. Wij hebben geprobeerd uit te leggen dat dit hetzelfde zou zijn als dat wij thuis zouden zeggen; óf je eet je bord leeg óf je gaat maar een kleurplaat maken. Ja, rara wat zou ie dan kiezen he?
Wij hebben ook hulp gezocht en krijgen gezinsbegeleiding. Onze begeleidster was mee naar dit gesprek en zij was verschrikkelijk verbaasd over hoe de houding van de school was. Ze had dit neit verwacht, nee wij ook niet!
Toen zaten we met de handen in het haar, wat nu?!
Uiteindelijk hebben we toen met pijn in ons hart besloten hem voor 6 weken naar een pleeggezin te laten gaan, waar hij ook naar school kon.
Hoe moeilijk dit ook was, het heeft ons wel geholpen. Want na twee weken ging het daar namelijk ontzettend goed, zowel op school als in het gezin.
Na 5 weken is ons zoontje naar huis gekomen. Wij moesten ons wel beseffen dat onze situatie erg anders is dan de situatie van en in het pleeggezin. Die mensen beginnen met een verse start, wij moeten verder op een patroon wat er al bijna 5 jaar in zit. En das moeilijk. Bovendien heeft hij hier nog een babyzusje die ook aandacht vraagt en waar hij regelmatig zachtjes voor moet doen.
We proberen er met afstand naar te kijken, maar ook wij hebben soms het idee dat hij zijn straf niet erg vind. We hebben een beloningssysteem met stickers. Als hij op een dag maar 1 keer op de trap heeft gemoeten, dan krijgt hij een sticker. Als dit twee keer is geweest, dan heeft hij twee kruizen en dus geen sticker. Als hij dan 5 stickers heeft gehaald krijgt hij een beloning, bijvoorbeeld een spelletje op de computer. Nou wij hebben echt het idee dat hij dit de eerste week leuk vind, maar de tweede week voelt hij de beloning erachter al niet echt meer............HIj had niet genoeg stickers gehaald, hij had er vier. Hij was daar wel beteuterd door, maar om nou te zeggen, hij houdt daar rekening mee voor deze week: helemaal niet. En dat snappen we niet. Soms lijkt het echt alsof hij negatieve aandacht verkiest boven positieve.
Het kan een hele ochtend goed gaan, dan zeg je dat het heel goed gaat en dat je zo trots op hem bent en prompt doet hij iets heel vervelends.
Hij is ook al eens ver weg gelopen met het buiten spelen, dat iemand hem naar binnen gehaald heeft en de poltie gebeld heeft, die heeft hem terug gebracht. En nu hebben we de afspraak dat hij telkens moet komen zeggen/vragen waar hij naartoe wil. Dat werkt een aantal dagen en dan is het alweer over. En als ik hem dan ergens vandaan moet halen, zegt ie gelijk: hoi mama, hallo mama, hey mama enz. Dan weet ik dus al dat hij in de gaten heeft dat hij stout is door zomaar ergens naar toe te gaan zonder te vragen. En dan zegt hij doodleuk als we naar buiten lopen, ja sórry hoor mama dat ik niet gezegd heb waar ik naartoe ging, "zo even mijn fietsje pakken"..... Heel nonchalant, alsof hij echt zoiets heeft van: mens maak je niet druk, ik maak zelf wel uit wat ik ga doen.
Echt alsof het hem allemaal niks kan schelen.
En daar word ik heel wanhopig van..........Soms denk ik niet dat het nog beter zal gaan..........
Nou het is een langer verhaal geworden dan de bedoeling was.....
Liefs Gerrie.