Bedankt voor jullie steun en tips! Jullie hebben gelijk, ik moet denk ik ook even wat meer ruimte voor mezelf inbouwen en wat meer uit handen geven.
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Op de grijze wolk
- Onderwerp starter Mamma croco
- Startdatum
Hoi lieve november mama. Ik herken heel erg wat je schrijft. Zelf 9 weken geleden moeder geworden van een prachtige dochter. Helaas van het begin af aan moeite met bij mijn gevoel te komen. Het is zwaar en moeilijk, zo veel zwaarder en moeilijker dan ik gedacht had. En in mijn beleving heeft niemand het hier over. Iedereen zegt; 'geniet er van', dan denk ik vaker dan niet, waarvan? Geen roze wolk hier. Wel slaaptekort, hormonen, emoties, huilen, machteloosheid, frustratie, eenzaamheid, onbegrip, schuldgevoelens. En dan is er medisch niets mis met dochter zover wij weten. Wel krampjes. Die lijken nu minder te worden nu we over gestapt zijn naar flesvoeding. Schuldgevoel en verdriet om (noodgedwongen) de borstvoeding te moeten stoppen, als ik er daar aan denk word ik zo verdrietig. Het was toch altijd zo'n knus en intiem moment, iets wat alleen ik voor dochter kon doen. Als ik denk aan dat zoeken naar de borst, die kleine handjes die je vasthouden. Och.
Soms denk ik wel eens dat er iets mis is met mij, dan ik iets 'mis' in de basis waardoor ik niet kan genieten van het moment, de kleine dingen. Onzeker over zo veel dingen, je leest en hoort zoveel, helaas komen ze niet met een gebruiksaanwijzing. Baby huilde heel veel, dit is al minder geworden, maar toch kan ik er erg slecht tegen. Enerzijds wil ik er zijn voor haar, niet laten huilen, ben bang dat zij zich eenzaam en niet gehoord/getroost voelt. Doe mijn best maar kan er niet altijd de eerste minuut bij zijn, kan er zelf niet goed tegen, dat gehuil breekt mij op, meteen al als het begint. Soms zie ik er zo tegen op om alleen te zijn met dochter, bang dat ze wakker word als ze slaapt, bang dat het huilen begint. Slapen overdag gaat alleen op mij. Soms de hele dag een baby in mijn armen. Doe dan niets anders dan op de bank zitten met een baby. En toch, dat kost zó veel energie dat ik kapot ben. Helaas dus geen tips voor jou, wel herkenning en wil graag mijn verhaal delen. Tips die ik kreeg: meer hulp vragen, familie, vrienden, buren etc willen allemaal helpen, vraag om hulp zodat jij even je handen vrij heb. Laat man zijn verantwoording nemen en helpen. Neem elke dag een moment voor jezelf om even uitgebreid te douchen/in bad te gaan, wandelen, iets voor jezelf te doen. Tip van hierboven, ga elke dag even alleen een (half)uurtje boodschappen doen. Ik zit er zelf midden in en moet deze tips ook nog in gebruik gaan nemen. Mij helpt het echt om buiten te zijn. Zowel alleen als een wandeling met baby. Moet mezelf soms de deur uit schoppen, lijkt soms te veel gedoe met baby en wandelwagen weg maar voel me zo veel beter als ik terugkom. En even een break in de dag, iets positiefs. Wat mij ook helpt, het klinkt heel stom, is oordoppen/koptelefoon op wanneer dochter eindeloos en ontroostbaar lijkt te huilen. Ik hoor haar wel, troost haar en loop met haar rond tot de krampjes/huilen voorbij is maar het komt niet zo oorverdovend binnen. En een timer, 5 minuten huilen lijkt soms een half uur, maar is niet zo. Helpt bij om het wat zonniger in te zien. Sterkte en blijf vooral je verhaal delen, blijf praten en zoek hulp bij de huisarts/cb/familie of waar dan ook. Moet ik ook doen maar heb voor mijn gevoel nog niet de plek/persoon gevonden wat ik zoek. Knuffel.
Soms denk ik wel eens dat er iets mis is met mij, dan ik iets 'mis' in de basis waardoor ik niet kan genieten van het moment, de kleine dingen. Onzeker over zo veel dingen, je leest en hoort zoveel, helaas komen ze niet met een gebruiksaanwijzing. Baby huilde heel veel, dit is al minder geworden, maar toch kan ik er erg slecht tegen. Enerzijds wil ik er zijn voor haar, niet laten huilen, ben bang dat zij zich eenzaam en niet gehoord/getroost voelt. Doe mijn best maar kan er niet altijd de eerste minuut bij zijn, kan er zelf niet goed tegen, dat gehuil breekt mij op, meteen al als het begint. Soms zie ik er zo tegen op om alleen te zijn met dochter, bang dat ze wakker word als ze slaapt, bang dat het huilen begint. Slapen overdag gaat alleen op mij. Soms de hele dag een baby in mijn armen. Doe dan niets anders dan op de bank zitten met een baby. En toch, dat kost zó veel energie dat ik kapot ben. Helaas dus geen tips voor jou, wel herkenning en wil graag mijn verhaal delen. Tips die ik kreeg: meer hulp vragen, familie, vrienden, buren etc willen allemaal helpen, vraag om hulp zodat jij even je handen vrij heb. Laat man zijn verantwoording nemen en helpen. Neem elke dag een moment voor jezelf om even uitgebreid te douchen/in bad te gaan, wandelen, iets voor jezelf te doen. Tip van hierboven, ga elke dag even alleen een (half)uurtje boodschappen doen. Ik zit er zelf midden in en moet deze tips ook nog in gebruik gaan nemen. Mij helpt het echt om buiten te zijn. Zowel alleen als een wandeling met baby. Moet mezelf soms de deur uit schoppen, lijkt soms te veel gedoe met baby en wandelwagen weg maar voel me zo veel beter als ik terugkom. En even een break in de dag, iets positiefs. Wat mij ook helpt, het klinkt heel stom, is oordoppen/koptelefoon op wanneer dochter eindeloos en ontroostbaar lijkt te huilen. Ik hoor haar wel, troost haar en loop met haar rond tot de krampjes/huilen voorbij is maar het komt niet zo oorverdovend binnen. En een timer, 5 minuten huilen lijkt soms een half uur, maar is niet zo. Helpt bij om het wat zonniger in te zien. Sterkte en blijf vooral je verhaal delen, blijf praten en zoek hulp bij de huisarts/cb/familie of waar dan ook. Moet ik ook doen maar heb voor mijn gevoel nog niet de plek/persoon gevonden wat ik zoek. Knuffel.
November mamma mijn zoontje heeft laryngomalacie, ik denk dus hetzelfde als jouw zoontje. Dit maakte ook dat ik na 2 weken stopte met borstvoeding. Hij kon de techniek van zuigen, slikken, ademen niet leren door deze aandoening en met een flesje kon ik het beter reguleren voor hem. Zit het bij jouw zoontje ook in de laryn of in de trachea?
[quote quote=10390110]November mamma mijn zoontje heeft laryngomalacie, ik denk dus hetzelfde als jouw zoontje. Dit maakte ook dat ik na 2 weken stopte met borstvoeding. Hij kon de techniek van zuigen, slikken, ademen niet leren door deze aandoening en met een flesje kon ik het beter reguleren voor hem. Zit het bij jouw zoontje ook in de laryn of in de trachea?[/quote] EDIt
Ja met een flesje ging het veel beter. In het begin deed ik dat met gekolfde melk maar doordat het met mij niet lekker ging mentaal én hij een ontevreden overprikkelde baby bleef ben ik over gedaan op kunstvoeding. Er viel zoveel druk van mijn schouders op dat moment.
Eerlijk is eerlijk, hij is nu bijna 16 maanden en nog steeds een pittig kind, hij huilt nog veel voor een kind van zijn leeftijd, heeft nog altijd een stridor (het kakelende geluid wat jouw kindje misschien ook maakt?) en overdag slapen heeft hij nooit gekund. Maaaaar, hij is de leukste ooit.
Mocht je eens willen kletsen of tips nodig hebben voor zn laryngomalacie, dan mag je me altijd even contacten. 0649894594.
X
Eerlijk is eerlijk, hij is nu bijna 16 maanden en nog steeds een pittig kind, hij huilt nog veel voor een kind van zijn leeftijd, heeft nog altijd een stridor (het kakelende geluid wat jouw kindje misschien ook maakt?) en overdag slapen heeft hij nooit gekund. Maaaaar, hij is de leukste ooit.
Mocht je eens willen kletsen of tips nodig hebben voor zn laryngomalacie, dan mag je me altijd even contacten. 0649894594.
X
[quote quote=10390107]Hoi lieve november mama. Ik herken heel erg wat je schrijft. Zelf 9 weken geleden moeder geworden van een prachtige dochter. Helaas van het begin af aan moeite met bij mijn gevoel te komen. Het is zwaar en moeilijk, zo veel zwaarder en moeilijker dan ik gedacht had. En in mijn beleving heeft niemand het hier over. Iedereen zegt; ‘geniet er van’, dan denk ik vaker dan niet, waarvan? Geen roze wolk hier. Wel slaaptekort, hormonen, emoties, huilen, machteloosheid, frustratie, eenzaamheid, onbegrip, schuldgevoelens. En dan is er medisch niets mis met dochter zover wij weten. Wel krampjes. Die lijken nu minder te worden nu we over gestapt zijn naar flesvoeding. Schuldgevoel en verdriet om (noodgedwongen) de borstvoeding te moeten stoppen, als ik er daar aan denk word ik zo verdrietig. Het was toch altijd zo’n knus en intiem moment, iets wat alleen ik voor dochter kon doen. Als ik denk aan dat zoeken naar de borst, die kleine handjes die je vasthouden. Och. Soms denk ik wel eens dat er iets mis is met mij, dan ik iets ‘mis’ in de basis waardoor ik niet kan genieten van het moment, de kleine dingen. Onzeker over zo veel dingen, je leest en hoort zoveel, helaas komen ze niet met een gebruiksaanwijzing. Baby huilde heel veel, dit is al minder geworden, maar toch kan ik er erg slecht tegen. Enerzijds wil ik er zijn voor haar, niet laten huilen, ben bang dat zij zich eenzaam en niet gehoord/getroost voelt. Doe mijn best maar kan er niet altijd de eerste minuut bij zijn, kan er zelf niet goed tegen, dat gehuil breekt mij op, meteen al als het begint. Soms zie ik er zo tegen op om alleen te zijn met dochter, bang dat ze wakker word als ze slaapt, bang dat het huilen begint. Slapen overdag gaat alleen op mij. Soms de hele dag een baby in mijn armen. Doe dan niets anders dan op de bank zitten met een baby. En toch, dat kost zó veel energie dat ik kapot ben. Helaas dus geen tips voor jou, wel herkenning en wil graag mijn verhaal delen. Tips die ik kreeg: meer hulp vragen, familie, vrienden, buren etc willen allemaal helpen, vraag om hulp zodat jij even je handen vrij heb. Laat man zijn verantwoording nemen en helpen. Neem elke dag een moment voor jezelf om even uitgebreid te douchen/in bad te gaan, wandelen, iets voor jezelf te doen. Tip van hierboven, ga elke dag even alleen een (half)uurtje boodschappen doen. Ik zit er zelf midden in en moet deze tips ook nog in gebruik gaan nemen. Mij helpt het echt om buiten te zijn. Zowel alleen als een wandeling met baby. Moet mezelf soms de deur uit schoppen, lijkt soms te veel gedoe met baby en wandelwagen weg maar voel me zo veel beter als ik terugkom. En even een break in de dag, iets positiefs. Wat mij ook helpt, het klinkt heel stom, is oordoppen/koptelefoon op wanneer dochter eindeloos en ontroostbaar lijkt te huilen. Ik hoor haar wel, troost haar en loop met haar rond tot de krampjes/huilen voorbij is maar het komt niet zo oorverdovend binnen. En een timer, 5 minuten huilen lijkt soms een half uur, maar is niet zo. Helpt bij om het wat zonniger in te zien. Sterkte en blijf vooral je verhaal delen, blijf praten en zoek hulp bij de huisarts/cb/familie of waar dan ook. Moet ik ook doen maar heb voor mijn gevoel nog niet de plek/persoon gevonden wat ik zoek. Knuffel.[/quote]
Oh ik herken dit zo enorm. Vandaag alleen met de kleine man en ik ben al de hele ochtend weer zenuwachtig en bang dat hij gaat huilen. Denk ook dat hij dat voelt en misschien juist daarom wel gaat huilen. Die tip van even een break vind ik inderdaad top. Vanmiddag gaan we maar even een stukje wandelen met z'n tweeën.
Oh ik herken dit zo enorm. Vandaag alleen met de kleine man en ik ben al de hele ochtend weer zenuwachtig en bang dat hij gaat huilen. Denk ook dat hij dat voelt en misschien juist daarom wel gaat huilen. Die tip van even een break vind ik inderdaad top. Vanmiddag gaan we maar even een stukje wandelen met z'n tweeën.
[quote quote=10390144]Ja met een flesje ging het veel beter. In het begin deed ik dat met gekolfde melk maar doordat het met mij niet lekker ging mentaal én hij een ontevreden overprikkelde baby bleef ben ik over gedaan op kunstvoeding. Er viel zoveel druk van mijn schouders op dat moment. Eerlijk is eerlijk, hij is nu bijna 16 maanden en nog steeds een pittig kind, hij huilt nog veel voor een kind van zijn leeftijd, heeft nog altijd een stridor (het kakelende geluid wat jouw kindje misschien ook maakt?) en overdag slapen heeft hij nooit gekund. Maaaaar, hij is de leukste ooit. Mocht je eens willen kletsen of tips nodig hebben voor zn laryngomalacie, dan mag je me altijd even contacten. 0649894594. X[/quote] Ik ga je nummer even opslaan; lijkt me inderdaad fijn om iemand te kennen die hetzelfde doormaakt.
Zo herkenbaar! Hier werd het ook niet opgemerkt terwijl ik gewoon voelde dat er iets was. Het werd afgedaan met vruchtwater in de longen, onregelmatige ademhaling, regeldagje en ga zo maar door. Ik heb in de kraamweek mn verloskundige om 03.00u naar mijn huis laten komen want het klopte gewoon niet. Ik dacht dat hij lucht tekort kwam. Na een aantal weken zelf naar de huisarts gegaan en toen ging de bal rollen van regio ziekenhuis naar academisch ziekenhuis.
Het kan idd 2 jaar duren. Waar ik vorig jaar heel erg vond dat hij kakelde, is het nu een soort rochelen. Alsof hij zn keel even goed zou moeten schrapen. De laatste echoscopie was zo'n 3 weken geleden en zijn strottenhoofd is al flink sterker geworden maar nog altijd te slap. Hij is nu dus 16 maanden en er nog niet overheen gegroeid.
Gek he, dat iets dat normaal in 9 maanden rijpt als je kindje in je buik zit, heeft er buiten de buik ineens 2 jaar voor nodig.
Mocht je eens ergens tegen aan lopen, schroom niet. Ik heb vorig jaar ook iemand via dit forum gevonden die in hetzelfde schuitje had gezeten. Haar zoontje was zo oud als mijn zoontje nu. Ik vond het sparren heel fijn toen ook.
Het kan idd 2 jaar duren. Waar ik vorig jaar heel erg vond dat hij kakelde, is het nu een soort rochelen. Alsof hij zn keel even goed zou moeten schrapen. De laatste echoscopie was zo'n 3 weken geleden en zijn strottenhoofd is al flink sterker geworden maar nog altijd te slap. Hij is nu dus 16 maanden en er nog niet overheen gegroeid.
Gek he, dat iets dat normaal in 9 maanden rijpt als je kindje in je buik zit, heeft er buiten de buik ineens 2 jaar voor nodig.
Mocht je eens ergens tegen aan lopen, schroom niet. Ik heb vorig jaar ook iemand via dit forum gevonden die in hetzelfde schuitje had gezeten. Haar zoontje was zo oud als mijn zoontje nu. Ik vond het sparren heel fijn toen ook.