[quote quote=10391939]Lieve mama’s, zo herkenbaar dit allemaal. Zoontje is inmiddels 17 maanden en het is allemaal “goedgekomen”, maar de eerste maanden vond ik enorm pittig. Gedeeltelijk ook omdat de verwachtingen zo anders waren dan de realiteit. Ik heb geen mensen met jonge kinderen in mijn omgeving, of althans niet in de nabije omgeving met een eerlijk genoege band waarbij dus ook deze kant belicht werd. Daar was alles alleen maar bloemetjes en roze wolken en geweldige nachten met een lieve slapende baby. Nou, dat was even een reality check toen hij eenmaal geboren was! Ook wij hadden(/hebben) een pittig mannetje thuis, dat veel huilde in het begin. Borstvoeding ben ik (na 10 weken) mee gestopt, omdat het voor ons beiden te vermoeiend was, het werkte gewoon niet. Lactatiekundige gaf aan dat mijn vaten heel nauw zijn dus had daarom de hele tijd veel pijn, mijn zoontje kon niet goed aanhappen, plus werd enorm nijdig als hij honger had, waardoor alle voedingen alleen maar een pijnlijke strijd waren met een nijdig krijsend kind en ikzelf ook in tranen. Dat vond ik het uiteindelijk niet meer waard, dat was oprecht de beste beslissing die ik had kunnen nemen! Voel je alsjeblieft niet gefaald, het ligt niet aan jou of aan je doorzettingsvermogen. Ik denk oprecht dat het met de ene baby ook makkelijker is dan met de andere (daar zullen vast mensen het mee oneens zijn). En flesvoeding is thank god een geweldig alternatief voor borstvoeding. Jammer van het intieme moment, maar aan de andere kant is het heel waardevol (vond ik) ook de voedingsmomenten te kunnen delen met je partner. Dat is dan weer de andere kant. Verder werkte hier (maar ik weet dat je moet oppassen met tips, want elke situatie en elk kind is anders, en ik heb alleen ervaring met mijn eigen kindje natuurlijk) meer ontspannen erin mee gaan. Dat klinkt nogal cryptisch misschien, maar ik had dus heel erg de neiging te proberen alles te controleren. Dus: “hij moest eten om de 3 uur, oh shit we zijn een kwartier te laat”. “Waarom zit ons kind nog niet in een ritme, want ik lees op internet dat dat vanaf 6 weken al kan”. “Waarom lukt dit ons niet? Zie je, ik faal als moeder”. “Waarom slaapt de baby van X al door na 10 weken en is die van ons zo onrustig? We doen iets fout”. Het brak me op zo te denken en het maakte me onzeker. Op een gegeven moment sprak ik onze kraamhulp (super pittige, lieve vrouw) die toen zei “hij voelt ook aan dat jij gespannen bent he, werk eerst aan jezelf. Ja, hij huilt. Nou en? Leg hem even in zijn bedje als je het echt even niet meer trekt. Loop desnoods een rondje buiten (heel klein hoor) en kom dan weer terug. Pak hem op en je zal zien dat je hernieuwde energie hebt en dat hij daar ook rustiger van wordt”. En zowaar! Hier werkte het echt ook te focussen op mijn eigen rust. We zijn echt niet van het laten huilen hier, maar toen mijn zoontje zoveel huilde heb ik hem wel eens in de box gelegd en ben ik héél even naar de tuin gelopen, waar ik hem niet hoorde. Daarna kwam ik terug en inderdaad, ik voelde me minder gespannen en het werd makkelijker mijn zoontje te ‘volgen’. Hier merkte ik ook dat het enige waar hij die eerste weken/maanden rustig van werd was op mij liggen. Daar werd ik dus in het begin heel onrustig van, omdat ik het gevoel had dat ik niks aan het doen was (wat natuurlijk ergens ook zo was, haha). Maar uiteindelijk me daaraan overgeven heeft ons beiden heel goed gedaan. Zoontje sliep eindelijk overdag en werd daardoor rustiger, en ik daardoor dus ook. Maar nogmaals, dit geldt voor ons en ik weet dat niet elke tip gaat werken voor elk kind/elke moeder. Daarnaast nog zo’n fabeltje.. dat je de signalen van je kindje direct na de geboorte uit elkaar zou moeten kunnen houden als moeder. Dat zal misschien een handjevol moeders direct zo aanvoelen (en wellicht dat het met een tweede iets makkelijker is, dat weet ik niet maar zou ik me kunnen voorstellen), maar volgens mij is het hartstikke normaal dat je in het begin wanneer je kindje huilt regelmatig denkt “maar wat WIL je dan?!”. Voel je niet schuldig of een slechte moeder omdat je niet direct weet wat je kindje wil, want er zijn heel veel moeders (en vaders) die dit ook zo ervaren! Inmiddels is mijn zoontje 17 maanden en praat hij min of meer (wij begrijpen welke woorden hij bedoelt als hij ‘praat’), en ook als hij huilt weet ik precies wat hij bedoelt inmiddels. Maar dat is zo gedurende het eerste jaar gegroeid en was echt niet meteen zo! Ook de “liefde” voor mijn zoontje moest groeien. Dat klinkt misschien heel raar en is volgens mij ook iets dat je niet hoort te zeggen, maar in het begin (toen hij heel klein was) voelde ik vooral een enorm verantwoordelijkheidsgevoel en dat overstemde álles, dat vond ik ook enorm beangstigend, een gevoel dat ik niet kende (je bent nog nooit zo verantwoordelijk voor iemand geweest op het moment dat je je eerste kind krijgt). Ik heb die eerste weken/maanden ook wel eens momenten gehad dat ik dacht “pff, hadden we dit wel moeten doen” en natuurlijk volgde daar dan weer een schuldgevoel op jegens mijn zoontje en een zeer kritische gedachte richting mezelf: “wat een onwaardige moeder ben je als je zoiets denkt” ofzo. Natuurlijk was er wel liefde, maar niet de liefde die ik verwachtte van tevoren. Ik verwachtte een happy de peppie gezinnetje in bed ofzoiets, lekker een instagram waarheid. De liefde voor hem als persoontje is gedurende die eerste maanden/jaar/nu nog steeds constant aan het groeien. Nu kan ik (en echt al wel een hele tijd hoor) echt zeggen dat ik van niets zoveel houd als van dat kleine ventje. De verantwoordelijkheid die komt kijken bij het ouderschap is een bijkomstigheid, maar eentje die niet meer beangstigend voelt. Af en toe is het uitdagend (zeker ja), maar het is zo anders dan in het begin. En onderschat de invloed van je hormonen hierin ook niet! Motherf*ckers zijn het, die dingen! En last but not least toch nog een tip.. neem wel echt die tijd voor jezelf, die is zo belangrijk! Nu in tijden van corona wat lastiger echt iets te gaan doen, maar even naar buiten en je partner/familie/vrienden een (paar) uurtje(s) met je zoontje alleen laten moet kunnen. En daar knapte ik zo van op! Inmiddels zitten we in de tantrum fase, dus ik gebruik nog steeds het blokje om af en toe om even mijn gedachten te ordenen voor mezelf. Het is een heel lang verhaal geworden.. maar ik hoop dat je je inmiddels realiseert dat je niet alleen hierin bent. Je gevoel is heel normaal, in ieder geval voor een gedeelte van de nieuwe moeders. Als je het gevoel hebt hulp nodig te hebben bij je gevoelens zou ik contact opnemen met de huisarts of verloskundige, maar weet ook dat je niet perse een postnatale depressie hoeft te hebben als je dit soort gevoelens ervaart. Het is een pittige tijd, maar het komt echt allemaal goed!![/quote]
Heel fijn dit! Goed om te lezen dat dingen zo herkenbaar zijn, maar ook fijn al je tips! Heel erg bedankt dat je zo de tijd neemt om zo uitgebreid te reageren
!!
