hallo allemaal,
Ik ben precies vandaag 37 weken zwanger van ons eerste kindje! ) Ben echt ontzettend benieuwd naar de bevalling en ons kleine meisje of jongetje!
Waar ik alleen wel steeds meer tegenop begin te zien is het kraambezoek. Ik ben nogal gesteld op mijn privacy en heb graag de touwtjes in handen. Om heel eerlijk te zijn ben ik het meest bang voor mijn schoonmoeder. Het is een behoorlijk pittige dame die echt een eigen mening heeft. Nou kan ik daar normaal gesproken prima mee omgaan (laat ook echt het kaas niet van mn brood af eten) en weet ook dat ze het niet verkeerd bedoeld. Maar nu begin ik er steeds meer als bergen tegenop te zien. Misschien is het helemaal niet terecht maar ik haal me de laatste tijd allemaal dingen in mijn hoofd. Dat ze straks de deur plat gaat lopen bij ons bijvoorbeeld of ons kindje uit de wieg pakt als ze dat zelf wil.Uren wij ons blijft hangen..dat soort dingen. Brrrr ik kan er helemaal naar van worden en zou het liefste de eerste paar dagen helemaal geen bezoek van wie dan ook willen! Voel me er best wel schuldig over t.o.v mijn vriend ook. Ik vind het heel rot voor hem maar bewust of onbewust neem ik steeds meer afstand van zijn moeder. Is dit normaal??hebben anderen hier ook last van? Vind het zo naar...ze doet echt heel veel voor ons maar op één of andere manier krijg ik echt van die bescherm gevoelens t.o.v ons kindje.
Heeft iemand misschien tips hoe ik hier mee om kan gaan? Of wat ik kan doen om haar bezoek straks voor ons beiden zo prettig mogelijk te maken.
Ik ben precies vandaag 37 weken zwanger van ons eerste kindje! ) Ben echt ontzettend benieuwd naar de bevalling en ons kleine meisje of jongetje!
Waar ik alleen wel steeds meer tegenop begin te zien is het kraambezoek. Ik ben nogal gesteld op mijn privacy en heb graag de touwtjes in handen. Om heel eerlijk te zijn ben ik het meest bang voor mijn schoonmoeder. Het is een behoorlijk pittige dame die echt een eigen mening heeft. Nou kan ik daar normaal gesproken prima mee omgaan (laat ook echt het kaas niet van mn brood af eten) en weet ook dat ze het niet verkeerd bedoeld. Maar nu begin ik er steeds meer als bergen tegenop te zien. Misschien is het helemaal niet terecht maar ik haal me de laatste tijd allemaal dingen in mijn hoofd. Dat ze straks de deur plat gaat lopen bij ons bijvoorbeeld of ons kindje uit de wieg pakt als ze dat zelf wil.Uren wij ons blijft hangen..dat soort dingen. Brrrr ik kan er helemaal naar van worden en zou het liefste de eerste paar dagen helemaal geen bezoek van wie dan ook willen! Voel me er best wel schuldig over t.o.v mijn vriend ook. Ik vind het heel rot voor hem maar bewust of onbewust neem ik steeds meer afstand van zijn moeder. Is dit normaal??hebben anderen hier ook last van? Vind het zo naar...ze doet echt heel veel voor ons maar op één of andere manier krijg ik echt van die bescherm gevoelens t.o.v ons kindje.
Heeft iemand misschien tips hoe ik hier mee om kan gaan? Of wat ik kan doen om haar bezoek straks voor ons beiden zo prettig mogelijk te maken.