Jeetje, wat lastig is zo'n situatie inderdaad! Ik hoop dan wel dat uiteindelijk september wel een goed moment is voor hem. Al kan je zo'n moment ook niet plannen, hij moet er gewoon rijp voor zijn of niet, het lijkt me moeilijk om te zeggen over 3 maanden wil ik het wel! Want waarom nu dan nog niet?
Mijn vriend zei toen ik hem leerde kennen dat hij geen kinderen wilde. Ik wist van mezelf dat ik dat heel graag wilde, maar ik heb dat pas wat later zachtjes laten vallen. Op de een of andere manier heb ik me bij hem geen zorgen gemaakt dat mijn kinderwens ons op zou breken. Nu was ik in het begin van onze relatie (3.5 jaar geleden) er niet heel erg mee bezig, ik had nog geen rammelende eierstokken, ik wist alleen dat ik het over een tijdje zou willen. Bij hem zijn dingen in eerste instantie vaak NEE, wist ik, maar als ik het "in de week" leg kan het rustig op hem inwerken. Een paar maanden later begon hij al dat "met de juiste vrouw" hij het misschien toch wel wilde, ooit. En toen dropte hij weer een tijd later ineens zijn gedachte of hij eigenlijk wel vruchtbaar was. Ik heb er al die tijd nooit iets over gezegd, haha, dit kwam uit hem zelf! Ik dacht wel, nou voor iemand die geen kids wil, is het toch gek dat die vraag door jouw hoofd gaat? Maar ik wilde geen druk opvoeren dus ben er expres nooit over begonnen, tot ik een beetje doorkreeg dat ie twijfelde. Toen ook veel gepraat regelmatig, want hij was bang voor de grote verantwoordelijkheid en dat alles in het teken van het kind zal staan waardoor hij geen eigen leven meer heeft. Hij is nogal een piekeraar en ziet altijd beren op de weg. Inmiddels wonen wij naast een gezin met 4 kids die er maar op los leven, en zelfs daar gaat het goed! Sindsdien is hij niet bang meer om een kind op te voeden
ook wonen we nu dus groter en ging het idee meer bij hem leven dat de omstandigheden wel goed zijn. Sinds januari dit jaar dus maar gestopt met de pil zodat als we ergens dit jaar wilden starten, mijn lichaam er ook klaar voor was! Hij is nu 35 dus qua leeftijd wil hij ook niet te lang meer wachten, dus we zijn nu gestart! nog steeds vindt hij het doodeng hoor, maar na die angsten weet hij nu wel zekerder dat hij een kind zou willen -gelukkig want anders sta ik er straks alleen voor.
Nu is iedere man weer anders, en het is heel lastig als jij zelf liever gisteren dan vandaag zwanger bent, en je partner maar in die twijfelzone zit. Denk dat het heel belangrijk is om erover te praten, die van jou weet dan wel wat het hebben van een kind inhoudt maar blijkbaar houdt iets hem tegen. Als je weet wat dat is, kan je eraan werken of hem laten zien dat jij zeker wel de geschikte vrouw bent ik zou dus ook zeker voordat het september wordt af en toe het gesprek aangaan. Dat hoeft niet heel diep te zijn of lang te duren, maar het is wel goed om hem een soort van aan te wakkeren. Pushen is zeker niet goed want ook hij moet achter zijn besluit staan, maar hij heeft het nu al lang genoeg voor zich uit kunnen schuiven. Laat hem maar weten hoe jij je erover voelt en geef hem de zekerheid dat het bij jullie wel goed komt! Heel veel sterkte de komende tijd en laat weten hoe het afloopt!
Mijn vriend zei toen ik hem leerde kennen dat hij geen kinderen wilde. Ik wist van mezelf dat ik dat heel graag wilde, maar ik heb dat pas wat later zachtjes laten vallen. Op de een of andere manier heb ik me bij hem geen zorgen gemaakt dat mijn kinderwens ons op zou breken. Nu was ik in het begin van onze relatie (3.5 jaar geleden) er niet heel erg mee bezig, ik had nog geen rammelende eierstokken, ik wist alleen dat ik het over een tijdje zou willen. Bij hem zijn dingen in eerste instantie vaak NEE, wist ik, maar als ik het "in de week" leg kan het rustig op hem inwerken. Een paar maanden later begon hij al dat "met de juiste vrouw" hij het misschien toch wel wilde, ooit. En toen dropte hij weer een tijd later ineens zijn gedachte of hij eigenlijk wel vruchtbaar was. Ik heb er al die tijd nooit iets over gezegd, haha, dit kwam uit hem zelf! Ik dacht wel, nou voor iemand die geen kids wil, is het toch gek dat die vraag door jouw hoofd gaat? Maar ik wilde geen druk opvoeren dus ben er expres nooit over begonnen, tot ik een beetje doorkreeg dat ie twijfelde. Toen ook veel gepraat regelmatig, want hij was bang voor de grote verantwoordelijkheid en dat alles in het teken van het kind zal staan waardoor hij geen eigen leven meer heeft. Hij is nogal een piekeraar en ziet altijd beren op de weg. Inmiddels wonen wij naast een gezin met 4 kids die er maar op los leven, en zelfs daar gaat het goed! Sindsdien is hij niet bang meer om een kind op te voeden
ook wonen we nu dus groter en ging het idee meer bij hem leven dat de omstandigheden wel goed zijn. Sinds januari dit jaar dus maar gestopt met de pil zodat als we ergens dit jaar wilden starten, mijn lichaam er ook klaar voor was! Hij is nu 35 dus qua leeftijd wil hij ook niet te lang meer wachten, dus we zijn nu gestart! nog steeds vindt hij het doodeng hoor, maar na die angsten weet hij nu wel zekerder dat hij een kind zou willen -gelukkig want anders sta ik er straks alleen voor. Nu is iedere man weer anders, en het is heel lastig als jij zelf liever gisteren dan vandaag zwanger bent, en je partner maar in die twijfelzone zit. Denk dat het heel belangrijk is om erover te praten, die van jou weet dan wel wat het hebben van een kind inhoudt maar blijkbaar houdt iets hem tegen. Als je weet wat dat is, kan je eraan werken of hem laten zien dat jij zeker wel de geschikte vrouw bent
ik zou dus ook zeker voordat het september wordt af en toe het gesprek aangaan. Dat hoeft niet heel diep te zijn of lang te duren, maar het is wel goed om hem een soort van aan te wakkeren. Pushen is zeker niet goed want ook hij moet achter zijn besluit staan, maar hij heeft het nu al lang genoeg voor zich uit kunnen schuiven. Laat hem maar weten hoe jij je erover voelt en geef hem de zekerheid dat het bij jullie wel goed komt! Heel veel sterkte de komende tijd en laat weten hoe het afloopt!