<p>Goedemiddag, </p><p>Na een aantal weken meelezen ga ik toch mijn vraag stellen, ook al vind ik het lastig! </p><p>Vanaf dat ik heel jong was wilde ik al 'later als ik groot ben' moeder worden. Echter heb ik in m'n tienerjaren een seksueel trauma opgelopen, waarna ik er altijd van overtuigd ben geweest dat ik eigenlijk niks meer te maken wilde hebben met alles wat met seks of vrouwelijkheid te maken heeft. Mijn kinderwens heb ik toen ook afgeschreven.</p><p>Nu heb ik sinds vijf jaar een vriend en gelukkig kan ik met hem wel intiem zijn, al is het altijd wel 'spastisch' volgens mijn regels en ik wil echt in controle zijn. Nu ik 29 ben begint toch die kinderwens weer te komen. Mijn eierstokken klapperen als ik baby's van vriendinnen zie. Maar ik ben zo bang dat ik het niet kan. Inwendige onderzoeken/echo's, als ik daaraan denk voel ik me al paniekerig, laat staan de bevalling zelf waarbij meerdere mensen mij naakt zien en ik me gevoelsmatig in een hulpeloze situatie bevindt. </p><p>Aan de andere kant ben ik niet van plan om door hetgeen er vroeger gebeurd is, mij mijn kinderwens te laten afnemen. Sorry voor de heel persoonlijke vraag, maar ik vraag me af of er misschien vrouwen zijn die ook moeite hebben met het inwendige en alles wat erbij komt kijken (met of zonder trauma).</p><p>Wellicht als je eenmaal zwanger bent en je weet dat het voor je kindje is, dat die angst naar de achtergrond verdwijnt? Ik ben vast niet de enige met dit probleem.</p><p> </p><p>Groetjes!</p><p> </p><p> </p>
Persoonlijke vraag
- Onderwerp starter FiLo
- Startdatum
Allereerst: wat knap dat je deze vraag toch stelt. Ik kan niet helemaal antwoord geven omdat ik geen sexueel trauma heb. Wel heb ik veel moeite gehad om me te ontspannen; bij seks met mijn vriend of bijvoorbeeld een onderzoek bij de dokter. Het uitstrijkje ging bij mij bijv heel moeizaam. Nu ik zwanger ben merk ik dat inwendige onderzoeken nog steeds niet prettig zijn maar toch heel anders zijn. Ik heb er nu veel minder moeite mee. Het lijkt wel of de hormonen je ook op dit vlak veranderen. Ik merk dat ook op andere gebieden. Borstvoeding leek mij bijvoorbeeld altijd maar raar, maar nu het bijna zo ver is lijkt het me heel mooi en voelt het helemaal niet meer gek. Ookal is het niet helemaal een antwoord op je vraag, ik hoop dat je er toch iets aan hebt. Van vriendinnen hoor ik dat het je tijdens de bevalling helemaal niet meer uitmaakt! Een vriendin zei: normaal ben ik heel preuts maar nu was ik helemaal naakt en mocht van mij bij wijze van spreke de hele fanfare langskomen 
Wat dapper dat je zo open durft te zijn!
Ik heb ook geen trauma, maar had er ook altijd wel moeite mee. Ook altijd behoorlijk preuts geweest. Sowieso: laat het je verloskundige weten, dan kunnen ze er rekening mee houden - voor zover mogelijk.
Nogmaals, ik heb geen trauma gehad, dus ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn, maar hier mijn ervaring:
De eerste echo was inwendig en dat vond ik superspannend, zag er erg tegenop. Maar het viel me reuze mee! Ze weten wat ze doen en het was eigenlijk zo gepiept.
De bevalling zelf heb ik ook aangegeven dat ik erg opzag tegen al dat gefriemel daar beneden, maar echt, ik was zo in m'n eigen bubbel, het boeide me echt allemaal niks. Je kindje moet er uit, dat is het enige wat telt. Poepen in het openbaar doe ik normaal gesproken ook niet, maar daar lig je gewoon met je benen wijd te persen terwijl een of andere jonge co-assistent je perineum zit te deppen en je ontlasting weg aan het halen is, haha... Ehm, tja, gelukkig kun je niet alles meer heel levendig herinneren
Weet dat de verloskundigen en artsen al zoveel hebben meegemaakt en gezien, je zal echt niet de eerste zijn met angsten en zij zijn er om je te helpen. Je kunt bijvoorbeeld aangeven dat je geen stagairs erbij wil etc.
Heel veel succes, het is je gegund!
Ik heb ook geen trauma, maar had er ook altijd wel moeite mee. Ook altijd behoorlijk preuts geweest. Sowieso: laat het je verloskundige weten, dan kunnen ze er rekening mee houden - voor zover mogelijk.
Nogmaals, ik heb geen trauma gehad, dus ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn, maar hier mijn ervaring:
De eerste echo was inwendig en dat vond ik superspannend, zag er erg tegenop. Maar het viel me reuze mee! Ze weten wat ze doen en het was eigenlijk zo gepiept.
De bevalling zelf heb ik ook aangegeven dat ik erg opzag tegen al dat gefriemel daar beneden, maar echt, ik was zo in m'n eigen bubbel, het boeide me echt allemaal niks. Je kindje moet er uit, dat is het enige wat telt. Poepen in het openbaar doe ik normaal gesproken ook niet, maar daar lig je gewoon met je benen wijd te persen terwijl een of andere jonge co-assistent je perineum zit te deppen en je ontlasting weg aan het halen is, haha... Ehm, tja, gelukkig kun je niet alles meer heel levendig herinneren
Weet dat de verloskundigen en artsen al zoveel hebben meegemaakt en gezien, je zal echt niet de eerste zijn met angsten en zij zijn er om je te helpen. Je kunt bijvoorbeeld aangeven dat je geen stagairs erbij wil etc.
Heel veel succes, het is je gegund!
Hier wel iemand met seksueel trauma. Ik had 'het geluk' dat ik op jonge leeftijd baarmoederhalskanker kreeg en dus toen al de touwtjes weer uit handen moest geven.
Inwendige echo's etc zijn nooit prettig maar als je je NSE aangeeft houden ze hier zeker rekening mee. Jij houdt de controle. Ondertussen kom je zelf wel in de juiste mindset en heb je schijt, want het gaat tenslotte om je kind. Je kan er ook hulp bij krijgen trouwens.
Ga ervoor en laat die idioot van vroeger niet je leven bepalen.
Inwendige echo's etc zijn nooit prettig maar als je je NSE aangeeft houden ze hier zeker rekening mee. Jij houdt de controle. Ondertussen kom je zelf wel in de juiste mindset en heb je schijt, want het gaat tenslotte om je kind. Je kan er ook hulp bij krijgen trouwens.
Ga ervoor en laat die idioot van vroeger niet je leven bepalen.
Hier wel iemand met seksueel trauma. Ik had 'het geluk' dat ik op jonge leeftijd baarmoederhalskanker kreeg en dus toen al de touwtjes weer uit handen moest geven.
Inwendige echo's etc zijn nooit prettig maar als je je NSE aangeeft houden ze hier zeker rekening mee. Jij houdt de controle. Ondertussen kom je zelf wel in de juiste mindset en heb je schijt, want het gaat tenslotte om je kind. Je kan er ook hulp bij krijgen trouwens.
Ga ervoor en laat die idioot van vroeger niet je leven bepalen.
Inwendige echo's etc zijn nooit prettig maar als je je NSE aangeeft houden ze hier zeker rekening mee. Jij houdt de controle. Ondertussen kom je zelf wel in de juiste mindset en heb je schijt, want het gaat tenslotte om je kind. Je kan er ook hulp bij krijgen trouwens.
Ga ervoor en laat die idioot van vroeger niet je leven bepalen.
Wat knap dat je je zo openstelt! Ik heb een klein trauma meegemaakt op seksueel gebied, maar gelukkig door goede begeleiding goed doorgekomen. Wat ik heel fijn vond was dat bij de intake van de verloskundige is dat er dus ook vragen waren over trauma's, ook op seksueel gebied. Daar hebben we het uitgebreid over gehad, ook over welke invloed het nog heeft en hoe ik graag wil dat ermee omgegaan wordt wat betreft de controles en dergelijke. Ook hebben we het gedurende mijn zwangerschap gehad over de bevalling toen die dichterbij kwam en wat ik prettig zou vinden qua aanrakingen, etc. Ook advies gekregen om dit in mijn bevallingsplam te zetten (wat je rond 30 weken moet gaan maken). Hier is allemaal goed rekening mee gehouden! Dus bespreek dit ook vooral heel erg goed met je verloskundige en eventueel gynaecoloog.
Tjee bedankt voor de lieve reacties en ervaringen! Het geeft mij hoop dat het toch goed gegaan is bij jullie. Ik weet dat je het inderdaad ook kan aangeven bij de verloskundige, maar ergens ben ik dan bang dat ze er vragen over gaan stellen en er de nadruk op komt te liggen. Opzich kan ik er goed over praten, maar tijdens m'n zwangerschap zou ik er echt niet mee bezig willen zijn.
@IC J Wat heftig, baarmoederhalskanker. Ja, ik hoop ook in de 'schijt'-modus te komen, op dit moment heb ik het gevoel dat ik het kan! Maar als ik dan in de avond lig te malen breekt het zweet me toch weer uit. Ik heb overigens al een paar jaar therapie gehad, dat heeft veel geholpen. Maar dit stukje is toch altijd wel mijn angst gebleven.
In elk geval super bedankt voor de hoopgevende reacties!
@IC J Wat heftig, baarmoederhalskanker. Ja, ik hoop ook in de 'schijt'-modus te komen, op dit moment heb ik het gevoel dat ik het kan! Maar als ik dan in de avond lig te malen breekt het zweet me toch weer uit. Ik heb overigens al een paar jaar therapie gehad, dat heeft veel geholpen. Maar dit stukje is toch altijd wel mijn angst gebleven.
In elk geval super bedankt voor de hoopgevende reacties!
Hier ook geen trauma. Maar hou ook niet van gefrunnik door vreemde op mijn privé plekjes.
Je komt echt in een bubbel terecht met de bevalling.
Misschien heb je geen bal aan hoe ik om ging met de inwendige echo's enzo. Maar ik dacht daar altijd maar bij, met de bevalling wordt t wat dat punt aan gaat nog erger.. maar zoals gezegd, daar maak je je tijdens de bevalling niet meer druk om. Je bent alleen maar bezig met de weeën opvangen en dat de kleine eruit moet.
Ik ben thuis bevallen, met alleen mijn man de verloskundige en de kraamhulp. Geen polonaise van weet ik veel wie aan t bed.
De kraamhulp hadden we een zzp'er, dus wist ik zeker dat zei er zou zijn en niet zomaar iemand. Ook had ik vooraf alle VK die er werkte bij mijn praktijk allemaal vooraf al gezien.
Ondanks mijn complicaties na de bevalling (die in t ziekenhuis ook hadden geweest overigens) zou ik er voor tekenen t weer thuis te mogen doen. (mag dus niet meer bij n eventuele volgende helaas)
Misschien is dat tegen die tijd voor jou ook n optie om voor te kiezen.
Je komt echt in een bubbel terecht met de bevalling.
Misschien heb je geen bal aan hoe ik om ging met de inwendige echo's enzo. Maar ik dacht daar altijd maar bij, met de bevalling wordt t wat dat punt aan gaat nog erger.. maar zoals gezegd, daar maak je je tijdens de bevalling niet meer druk om. Je bent alleen maar bezig met de weeën opvangen en dat de kleine eruit moet.
Ik ben thuis bevallen, met alleen mijn man de verloskundige en de kraamhulp. Geen polonaise van weet ik veel wie aan t bed.
De kraamhulp hadden we een zzp'er, dus wist ik zeker dat zei er zou zijn en niet zomaar iemand. Ook had ik vooraf alle VK die er werkte bij mijn praktijk allemaal vooraf al gezien.
Ondanks mijn complicaties na de bevalling (die in t ziekenhuis ook hadden geweest overigens) zou ik er voor tekenen t weer thuis te mogen doen. (mag dus niet meer bij n eventuele volgende helaas)
Misschien is dat tegen die tijd voor jou ook n optie om voor te kiezen.