"Blijf van mijn mama af!"

<p>Hallo iedereen!</p><p>Ik heb even een vraagje.</p><p>Onze zoon is momenteel 13 maanden oud. Alles gaat prima, alleen een beetje tandjespijn.</p><p>Nu is het zo, als mijn partner mij een knuffel geeft of we zijn speels aan het stoeien/kietelen, dan word onze zoon heel boos en verdrietig.</p><p>Hij begint dan hard te gillen en te huilen, ook al is onze bezigheid vriendelijk met veel gelach.</p><p>Kennen meer mensen deze situatie? Is het normaal? Moeten we er wat aan doen?</p><p> </p>
 
Heeft mijn zoontje ook (gehad).
Hij is nu bijna 1.5jaar en het is veel minder geworden.
Hij kwam mij dan ook altijd een soort van beschermen en papa wegduwen. Is een fase, doe je niets aan. Wij hebben hem dan steeds betrokken in het knuffelen/stoeien en laten zien dat er niks engs gebeurd. Hij had het op zn ergst toen zijn verlatingsangst ook hoog was.
Heeft niks te maken met verkeerd opvoeden enzo hoor! 
 
Hier ook hetzelfde. Ene keer beschermend naar zijn vader doe en ben ik de boosdoener, andere keer het omgekeerde. Dit zelfs als we alleen knuffelen. Mijn kind is nu 2 jaar en heeft het eindelijk geaccepteerd en vraagt nu ook om dan mee te doen met het knuffelen.
Hij is gewoon lekker beschermend over zn ouders, niks mis mee! Juist een gunst dat hij er zo bewust van is en njet wil dat er iets gebeurd met zijn ouders.
 
Een gunst? Sorry, maar ik vind het niet helemaal goed klinken, alsof kind bang is dat er iets gebeurt? Alsof het kind zich niet geheel veilig voelt bij de ouders. Alsof het kind zich verantwoordelijk voelt voor de ouders, ipv dat het zelf kind kan zijn? 
Zorgelijk. 
 
Hier een gevalletje van "oh ja, dat was toen, helemaal vergeten". Mijn zoontje dacht dat ik van hem was. Beetje jaloers op papa denk ik. Nu wil ie met me trouwen. 
 
Terug
Bovenaan