"Blijf van mijn mama af!"

Hoi!
Zorgwekkend vinden we het zelf niet eigenlijk. Er word geen ruzie gemaakt. We doen alles samen ivm zijn opvoeding. 
Zelf hadden we ook een beetje de indruk dat het een soort jaloezie zou zijn.
We gaan hem er meer bij betrekken, tonen dat er niets aan de hand is en hopelijk gaat deze fase weer over :)
 
Ik zou gebruiker 10102467 niet serieus nemen. Heb hem/haar bij een ander topic ook al gezien. Reageert puur om onrust te stoken. Is geen serieus persoon die wil helpen ofzo.
Ik denk ook dat het een fase is, eerlijk gezegd!
 
Ja klinkt heel herkenbaar, me zoon nu inmiddels bijna 18 maanden doet dat ook. Niemand mag aan mij (mama) zitten. Als me vriend me knuffels of me andere zoon word hij ook boos en gaat huilen. Het is nu wel wat minder geworden maar het is er nog wel. Hij doet het ook bij vreemde mensen, als ik bij de dokter ben of so en de dokter gaat dan aan me zitten voor onderzoek vind hij het ook niet leuk word dan boos en gaat huilen. Misschien is het een fase?
 
Haha, nee hoor, ik werk 4 dagen per week, net als zijn vader. Vrees alleen dat hij de navelstreng niet goed genoeg heeft doorgeknipt ;-)
En misschien ben ik wel een groot kind, ik kan me prima met duplo vermaken en kleurplaten inkleuren van paw patrol kan ik ook best aardig. Vanmiddag nog een sneeuwballen gevecht met hem gehad. Heerlijk om een groot kind te zijn. Morgen gedraag ik me wel weer volwassenen als ik op mijn werk ben. 
 
Wat een gekke reacties zeg. Ieder kind is anders he, hoop dat dat wel duidelijk mag zijn. De één is aanhankelijk en hecht heel veel waarde aan zijn ouders en het gezellig hebben en de ander wilt liever alleen spelen en is daar ook tevreden mee.
Ik zou het eerder zorgelijk vinden als mn kind nooit even naar me omkijkt omdat ie me niet mist.
Laat wel duidelijk zijn dat het kind niet bang is en denkt oh nee ik moet superman uithangen. Ze willen gewoon de aandacht opeisen en vinden het minder leuk als mama of papa aandacht van een ander krijgen. En ook dit is een fase waarin ze heel goed leren wie zij zijn, wat van hun is en wat niet, en dat papa en mama ook een eigen persoon zijn met een eigen wil.
Zou me er niet veel zorgen om maken hoor en absoluut niks aantrekken van sommige reacties. Zorgelijk is het pas wanneer je kind doodsangsten uitstraalt en juist heel bang is voor zijn ouders, ja dan zou ik wel even aan de bel trekken. Maar een overduidelijke groei in de ontwikkeling van een kind als zorgelijk ervaren is een beetje gekkig hihi.
 
[quote quote=10158213]Haha, nee hoor, ik werk 4 dagen per week, net als zijn vader. Vrees alleen dat hij de navelstreng niet goed genoeg heeft doorgeknipt En misschien ben ik wel een groot kind, ik kan me prima met duplo vermaken en kleurplaten inkleuren van paw patrol kan ik ook best aardig. Vanmiddag nog een sneeuwballen gevecht met hem gehad. Heerlijk om een groot kind te zijn. Morgen gedraag ik me wel weer volwassenen als ik op mijn werk ben.[/quote]
Hahahaha geweldige reactie!
Wat een gekke reacties zeg. Ieder kind is anders he, hoop dat dat wel duidelijk mag zijn. De één is aanhankelijk en hecht heel veel waarde aan zijn ouders en het gezellig hebben en de ander wilt liever alleen spelen en is daar ook tevreden mee. Ik zou het eerder zorgelijk vinden als mn kind nooit even naar me omkijkt omdat ie me niet mist. Laat wel duidelijk zijn dat het kind niet bang is en denkt oh nee ik moet superman uithangen. Ze willen gewoon de aandacht opeisen en vinden het minder leuk als mama of papa aandacht van een ander krijgen. En ook dit is een fase waarin ze heel goed leren wie zij zijn, wat van hun is en wat niet, en dat papa en mama ook een eigen persoon zijn met een eigen wil. Zou me er niet veel zorgen om maken hoor en absoluut niks aantrekken van sommige reacties. Zorgelijk is het pas wanneer je kind doodsangsten uitstraalt en juist heel bang is voor zijn ouders, ja dan zou ik wel even aan de bel trekken. Maar een overduidelijke groei in de ontwikkeling van een kind als zorgelijk ervaren is een beetje gekkig hihi.
 
Terug
Bovenaan