A
Anoniem
Guest
Hoi , ik ben even benieuwd hoe het met je gaat!
gr mama van MD
gr mama van MD
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
A
Anoniem
Guest
Hoi,
Met mij alles oke...hebben een paar rottige dagen gehad.
Het is net een jaar geleden dat Ninthe* is geboren en overleden, en dan ga je toch weer bepaalde dingen overdenken...Verder heel veel kaartjes/sms-jes/berichten op Ninthe* haar site etc gekregen....
Ons wondertje doet het nog steeds prima, hebben 15-11 een uitgebreide echo gehad en de nekplooimeting, alles zag er meer dan goed, zelfs perfect uit.
We mochten al een klein sprongetje maken dat dit kindje niet dezelfde afwijking heeft als Ninthe*.
13-12 hebben we weer een uitgebreide echo en dan moest hij het wel zeker weten zei hij, en dan met 20 weken weer een uitgebreide echo.
Verder voel ik me nog steeds hetzelfde, heel erg moe, veel misselijk (alhoewel het iets beter lijkt) en af en toe tussen geluk en verdriet geslingerd.
Mijn bloeddruk was wel weer aan de hoge kant, dit houden ze in de gaten, als het niet beter wordt krijg ik medicijnen en als het daarmee niet helpt kan het zijn dat ik in het ziekenhuis moet blijven, maar daar gaan we eerst niet vanuit.
Ik blijf eerst wel in de ziektewet, moet het rustig aandoen, en dat vind ik helemaal niet erg, aangezien ik het niet naar mijn zin heb op mijn werk...
ons wondertje heeft inmiddels ook een site www.wonderseubring.beebiesite.nl hier staan de echo-foto's ook op.
Hoe is het verder met jou???
Liefs Randy
A
Anoniem
Guest
Hoi Randy,
Wat fijn dat je kindje het zo goed doet. Kan me voorstellen dat deze dagen extra moeilijk voor je zijn. Ik zal dat ook in februari hebben, maar goed tegen die tijd heb ik mijn beebje in mijn handen wat mij veel troost zal bieden.
Het zal ook nog best spannend blijven, maar gelukkig weet je dat dit frummeltje grote kans heeft om gezond te zijn.
succes 13 december (als ik je van te voren niet meer spreek) Ninthe* zal deze weg met je meelopen.
liefs
talke
Wat fijn dat je kindje het zo goed doet. Kan me voorstellen dat deze dagen extra moeilijk voor je zijn. Ik zal dat ook in februari hebben, maar goed tegen die tijd heb ik mijn beebje in mijn handen wat mij veel troost zal bieden.
Het zal ook nog best spannend blijven, maar gelukkig weet je dat dit frummeltje grote kans heeft om gezond te zijn.
succes 13 december (als ik je van te voren niet meer spreek) Ninthe* zal deze weg met je meelopen.
liefs
talke
A
Anoniem
Guest
Nou aan Talke's woorden heb ik niets meer toe te voegen, jouw kleine Ninthe zal altijd bij jou zijn.
Wat fijn om te lezen dat het goed gaat met je en met de baby en vooral dat alle uitslagen tot nu toe positief zijn. Je zult waarschijnlijk tijdens deze zwangerschap nog vele onzekere momenten kennen en bang zijn, maar dat hoort er een beetje bij na zo'n ervaring. Probeer tussendoor te genieten, want anders is het straks over voor je het weet......en heb jij je prachtige kind in je armen.
Met mij gaat het goed, ben nu bijna 36 weken en voel mij nog goed.
Ik merk wel dat het nu de laatste loodjes zijn en het zwaarder wordt, maar mij hoor je niet klagen. Ãk ben zo blij dat het bijna zover is dat wij ons kindje vast kunnen houden......dat ik het allemaal best vind.
Ik word nu vooral benieuwd naar de aanstaande bevalling.....dus ben ik benieuwd hoe het vrijdag gaat....dan heb ik weer een afspraak bij de gyn.
We zullen wel zien.
gr mama van MD
Wat fijn om te lezen dat het goed gaat met je en met de baby en vooral dat alle uitslagen tot nu toe positief zijn. Je zult waarschijnlijk tijdens deze zwangerschap nog vele onzekere momenten kennen en bang zijn, maar dat hoort er een beetje bij na zo'n ervaring. Probeer tussendoor te genieten, want anders is het straks over voor je het weet......en heb jij je prachtige kind in je armen.
Met mij gaat het goed, ben nu bijna 36 weken en voel mij nog goed.
Ik merk wel dat het nu de laatste loodjes zijn en het zwaarder wordt, maar mij hoor je niet klagen. Ãk ben zo blij dat het bijna zover is dat wij ons kindje vast kunnen houden......dat ik het allemaal best vind.
Ik word nu vooral benieuwd naar de aanstaande bevalling.....dus ben ik benieuwd hoe het vrijdag gaat....dan heb ik weer een afspraak bij de gyn.
We zullen wel zien.
gr mama van MD
A
Anoniem
Guest
Lieve meiden,
Bedankt voor jullie lieve berichtjes....t gaat op dit moment niet zo goed met mij...
Zit er echt ff doorheen, had ik vorige keer ook toen de echo dichterbij kwam, nog anderhalve week wachten, het is echt killing gewoon...
Ik slijt mijn dagen met mijn nesteldrang, heb de hele zolder opgeruimd en schoongemaakt, en let wel 11 vuilinszakken vol wat voor de stort is, samen met nog wat oude spullen...
En ben nu bezig met de logeerkamer.... zodra ik stil zit dan komt het piekeren.
Het slapen gaat echt slecht, lig veel wakker...
Af en toe vind ik het helemaal niet leuk meer, heb zoiets van laat me in slaap vallen en dan wordt ik in mei wel weer wakker.
Elke keer zei ik, als ik weer zwanger ben dan zal ik me beter voelen, ik had wel rekening gehouden met dat het niet onbezorgt zou zijn, maar dat het zo killing is had ik niet verwacht...
Maar oke, ik probeer te genieten, maar wordt zo moe van mensen die denken te weten hoe ik me voelen moet, of dat ze doen dat alles nu goed komt, omdat ik weer zwanger ben...
kennen jullie dat gevoel dat je denkt....pfff.... hou op, ik voel me hoe ik voel en laat me met rust met die goedbedoelde adviezen...
Volgens mij ben ik op het moment ook niet zo'n leuke partner, ik doe mijn best maar ben gewoon zo ontzettend verdrietig, trek me alles zo aan...
Oke ff gal gespuwd, want dat mocht af en toe van jullie, en het zal vanzelf wel weer beter gaan.
Liefs Randy en dikke kus
A
Anoniem
Guest
Geeft niets hoor lieve meid! Spui maar lekker.
Het is inderdaad een hele moeilijke periode. Je wankelt tussen hoop en vrees.....en dat begrijpen mensen niet. Die denken ach het gebeurt vast niet nog een keer. het gaat nu vast goed.
Maar jij bent degene die die enorme tegenslag heeft moeten verwerken vorig jaar en jij weet dus als geen ander dat als het eenmaal is gebeurd, je de angst hiervoor niet meer kunt uitsluiten. Al is het alleen maar om je zelf te proberen te behoeden voor nog zo'n tegenslag.
Ik weet nog goed dat ik elke keer na de echo een aantal dagen echt op een wolk liep van: hier ben ik en ik ben echt zwanger en het gaat nog steeds goed!!
En dan na een aantal dagen zakt de euforie en komt de angst steeds weer dichterbij, naarmate de volgende echo naderde.
En zo heb ik gehobbeld tot 18 weken, toen ik mijn kindje elke dag goed voelde. Dat was ook de eerste keer dat ik lachend bij de gyn binnen kwam voor een echo.
Weet je, zelfs nu zeggen mensen tegen mij: meid het komt goed, maak je geen zorgen. Maar dat doe ik toch. Ik ben niet meer onbevangen, ik weet wat het met je doet, als je kindje je wordt afgenomen. En het maakt dan niet uit, hoe oud dat kindje is geworden......het verdriet is gelijk.
In het zicht van de haven, terug moeten keren, dat gaat gepaard met zoveel verdriet, dat kan iemand die dat niet heeft meegemaakt zich niet voorstellen.
Maar we weten natuurlijk zelf ook wel stiekem dat wat wij allen hebben meegemaakt (jij, Talke en ik en nog een aantal andere moeders) dat het inderdaad een uitzondering is geweest. Dat de kans dat je dat nog een keer overkomt inderdaad niet zo groot is. Dat loslaten is echter een heel ander ding.
Wat mij geholpen heeft is dat ik geaccepteerd heb, dat ik die angst nu eenmaal meedraag en ook niet meer kwijt zal raken. Aan mijn omgeving heb ik niet meer uitgelegd hoe ik mij voel, behalve een paar mensen, die weten wat er werkelijk in mij omgaat. Voor de rest verwacht de buitenwereld dat je als een blakende zwangere rondloopt en je geen zorgen maakt.
Ondertussen geniet ik echt van deze kleine in mijn buik. Mijn gyn heeft tegen mij gezegd toen ik mijn zorgen uitte met 29 weken: probeer je angst echt opzij te zetten. Probeer zoveel mogelijk op je eigen manier wel te genieten, want voor je het weet wordt je kind geboren en is de zwangerschap achter de rug.
Daarnaast heb ik mijzelf voor ogen gehouden (en ik weet niet of jou dat al lukt) dat ik vind dat het kindje dat ik nu in mijn buik draag, het verdient om net zo gekoesterd te worden en bemind als mijn eerste kind dat werd in mijn buik. Het verdriet van het verloren kindje wilde ik niet alles laten overschaduwen en vooral wilde ik dit kindje met zoveel mogelijk gevoel van liefde en vertrouwen koesteren.
Zodat ik straks als het geboren is, toch kan terug kijken op een zwangerschap waar ik (zij het met moeite en veel inzet) toch van heb kunnen genieten.
En ondertussen ben ik nu alweer 36 weken en een paar dagen zwanger en is het als ik er op terug kijk, ondanks mijn angsten toch goed gelukt om te genieten.
Het is niet zo geweest als bij mijn eerste kind, dat was toch onbezorgder (ondanks dat ik daarvoor ook 3 mk's had gehad), maar ik geloof dat als ik dit kindje in mijn armen krijg......en god wat kijk ik daar naaruit.......ik het oprecht in de ogen kijken dat dit kindje meer dan welkom is en ik met dan eindelijk helemaal kan overgeven aan het gevoel dat het toch echt is gebeurd........dt wij het grote wonder van de natuur hebben mogen meemaken (oeps ik begin al bijna te huilen als ik er aan denk.....).
Lieve Randy, hou vol en houd moed dat het goed kan gaan! Neem desnoods een voorbeeld aan mij of andere positieve verhalen.
Ik wens je veel sterkte en hoop vooral dat je je kindje snel zult voelen.....!!!!!!!!
dikke kus en knuffel mama van MD
Het is inderdaad een hele moeilijke periode. Je wankelt tussen hoop en vrees.....en dat begrijpen mensen niet. Die denken ach het gebeurt vast niet nog een keer. het gaat nu vast goed.
Maar jij bent degene die die enorme tegenslag heeft moeten verwerken vorig jaar en jij weet dus als geen ander dat als het eenmaal is gebeurd, je de angst hiervoor niet meer kunt uitsluiten. Al is het alleen maar om je zelf te proberen te behoeden voor nog zo'n tegenslag.
Ik weet nog goed dat ik elke keer na de echo een aantal dagen echt op een wolk liep van: hier ben ik en ik ben echt zwanger en het gaat nog steeds goed!!
En dan na een aantal dagen zakt de euforie en komt de angst steeds weer dichterbij, naarmate de volgende echo naderde.
En zo heb ik gehobbeld tot 18 weken, toen ik mijn kindje elke dag goed voelde. Dat was ook de eerste keer dat ik lachend bij de gyn binnen kwam voor een echo.
Weet je, zelfs nu zeggen mensen tegen mij: meid het komt goed, maak je geen zorgen. Maar dat doe ik toch. Ik ben niet meer onbevangen, ik weet wat het met je doet, als je kindje je wordt afgenomen. En het maakt dan niet uit, hoe oud dat kindje is geworden......het verdriet is gelijk.
In het zicht van de haven, terug moeten keren, dat gaat gepaard met zoveel verdriet, dat kan iemand die dat niet heeft meegemaakt zich niet voorstellen.
Maar we weten natuurlijk zelf ook wel stiekem dat wat wij allen hebben meegemaakt (jij, Talke en ik en nog een aantal andere moeders) dat het inderdaad een uitzondering is geweest. Dat de kans dat je dat nog een keer overkomt inderdaad niet zo groot is. Dat loslaten is echter een heel ander ding.
Wat mij geholpen heeft is dat ik geaccepteerd heb, dat ik die angst nu eenmaal meedraag en ook niet meer kwijt zal raken. Aan mijn omgeving heb ik niet meer uitgelegd hoe ik mij voel, behalve een paar mensen, die weten wat er werkelijk in mij omgaat. Voor de rest verwacht de buitenwereld dat je als een blakende zwangere rondloopt en je geen zorgen maakt.
Ondertussen geniet ik echt van deze kleine in mijn buik. Mijn gyn heeft tegen mij gezegd toen ik mijn zorgen uitte met 29 weken: probeer je angst echt opzij te zetten. Probeer zoveel mogelijk op je eigen manier wel te genieten, want voor je het weet wordt je kind geboren en is de zwangerschap achter de rug.
Daarnaast heb ik mijzelf voor ogen gehouden (en ik weet niet of jou dat al lukt) dat ik vind dat het kindje dat ik nu in mijn buik draag, het verdient om net zo gekoesterd te worden en bemind als mijn eerste kind dat werd in mijn buik. Het verdriet van het verloren kindje wilde ik niet alles laten overschaduwen en vooral wilde ik dit kindje met zoveel mogelijk gevoel van liefde en vertrouwen koesteren.
Zodat ik straks als het geboren is, toch kan terug kijken op een zwangerschap waar ik (zij het met moeite en veel inzet) toch van heb kunnen genieten.
En ondertussen ben ik nu alweer 36 weken en een paar dagen zwanger en is het als ik er op terug kijk, ondanks mijn angsten toch goed gelukt om te genieten.
Het is niet zo geweest als bij mijn eerste kind, dat was toch onbezorgder (ondanks dat ik daarvoor ook 3 mk's had gehad), maar ik geloof dat als ik dit kindje in mijn armen krijg......en god wat kijk ik daar naaruit.......ik het oprecht in de ogen kijken dat dit kindje meer dan welkom is en ik met dan eindelijk helemaal kan overgeven aan het gevoel dat het toch echt is gebeurd........dt wij het grote wonder van de natuur hebben mogen meemaken (oeps ik begin al bijna te huilen als ik er aan denk.....).
Lieve Randy, hou vol en houd moed dat het goed kan gaan! Neem desnoods een voorbeeld aan mij of andere positieve verhalen.
Ik wens je veel sterkte en hoop vooral dat je je kindje snel zult voelen.....!!!!!!!!
dikke kus en knuffel mama van MD
A
Anoniem
Guest
Lieve Randy,
Mama van MD heeft je heel veel verteld en eigenlijk kan ik er niets meer aan toevoegen. Zoals zij het gevoel omschrijft zo heb ik het ook ervaren. Dus wellicht heb je er iets aan dat 2 mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt toch in staat zijn om te genieten (zij het op een andere manier). Mijn genieten is verpakt in momenten, zoals ik dat zeg
En ook hoe mama van MD het omschrijft tot 18 weken van echo naar echo leven. Dat heb ik ook gedaan. De eerste week als ik pas voor de echo was geweest was ik blij dat alles goed was en overheerste het positieve, de tweede week zwakte dat al weer wat af en de derde week werd ik weer angstig.
Ik legde heel vaak mijn handen op mijn buik en voelde: mijn gevoel gaf aan dit zit goed! Dat deed ik vaak als ik me onzeker voelde en elke keer het gevoel dit zit goed!
Bij het verlies van Muisje* heeft mij een natuurgeneeskundige goed geholpen. Daar heb ik tegen kunnen praten, praten en nog eens praten. En ook ik heb geaccepteerd dat het voor de buitenwereld niet echt tastbaar is, je vedriet in dit geval over Ninthe*. Mijn werk heeft me ook laten barsten op een heel akelige manier. Maar toch kan ik positief blijven. Mijn gevoel geeft me aan dat het bestaan van Muisje* niet voor niets is geweest, er was een reden voor. nl. ik moest dingen veranderen en positiever worden en ik moet zeggen dat is gelukt. Ik ben er nog niet helemaal en val soms terug, maar ik herpak me sneller.
Ja, en bang blijf ik ook nog wel hoor ik ben nu 34 weken en juist zoals mama van MD dat beschrijft je blijft bang dat je ook al heb je de haven in het zicht, dat je toch nog strandt. Toch blijf ik positief. Ik hoop dat jou dat straks ook gaat lukken.
Naarmate je zwangerschap vordert zul je ook meer vertrouwen gaan krijgen.......... Ja meid, in mei houd jij je kindje in je armen, daar ben ik van overtuigd.
Ik betrek Muisje* overal bij nu. We geven de mensen straks bedankjes, in de vorm van geboortesuiker in een doosje met muisjes erop. Haar kleur is limegroen, die verwerk ik ook overal in. Op het geboortekaartje wordt ze niet vergeten, dat geeft mij een goed gevoel.
Ik hoop meid dat je wat moed kunt putten uit de verhalen van mama van MD en mij.
dikke kus
talke
Mama van MD heeft je heel veel verteld en eigenlijk kan ik er niets meer aan toevoegen. Zoals zij het gevoel omschrijft zo heb ik het ook ervaren. Dus wellicht heb je er iets aan dat 2 mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt toch in staat zijn om te genieten (zij het op een andere manier). Mijn genieten is verpakt in momenten, zoals ik dat zeg
En ook hoe mama van MD het omschrijft tot 18 weken van echo naar echo leven. Dat heb ik ook gedaan. De eerste week als ik pas voor de echo was geweest was ik blij dat alles goed was en overheerste het positieve, de tweede week zwakte dat al weer wat af en de derde week werd ik weer angstig.
Ik legde heel vaak mijn handen op mijn buik en voelde: mijn gevoel gaf aan dit zit goed! Dat deed ik vaak als ik me onzeker voelde en elke keer het gevoel dit zit goed!
Bij het verlies van Muisje* heeft mij een natuurgeneeskundige goed geholpen. Daar heb ik tegen kunnen praten, praten en nog eens praten. En ook ik heb geaccepteerd dat het voor de buitenwereld niet echt tastbaar is, je vedriet in dit geval over Ninthe*. Mijn werk heeft me ook laten barsten op een heel akelige manier. Maar toch kan ik positief blijven. Mijn gevoel geeft me aan dat het bestaan van Muisje* niet voor niets is geweest, er was een reden voor. nl. ik moest dingen veranderen en positiever worden en ik moet zeggen dat is gelukt. Ik ben er nog niet helemaal en val soms terug, maar ik herpak me sneller.
Ja, en bang blijf ik ook nog wel hoor ik ben nu 34 weken en juist zoals mama van MD dat beschrijft je blijft bang dat je ook al heb je de haven in het zicht, dat je toch nog strandt. Toch blijf ik positief. Ik hoop dat jou dat straks ook gaat lukken.
Naarmate je zwangerschap vordert zul je ook meer vertrouwen gaan krijgen.......... Ja meid, in mei houd jij je kindje in je armen, daar ben ik van overtuigd.
Ik betrek Muisje* overal bij nu. We geven de mensen straks bedankjes, in de vorm van geboortesuiker in een doosje met muisjes erop. Haar kleur is limegroen, die verwerk ik ook overal in. Op het geboortekaartje wordt ze niet vergeten, dat geeft mij een goed gevoel.
Ik hoop meid dat je wat moed kunt putten uit de verhalen van mama van MD en mij.
dikke kus
talke
A
Anoniem
Guest
Hoi Lieverds...
Idd na elke echo loop ook ik anderhalve week op een "roze" wolk, maar daarna val ik er keihard vanaf en begint alle twijfel weer...
Vond het dit weekend zo eng, kon weer lekker op mijn buik slapen, en mijn buik in houden enzo en dat voelde niet goed...
Ik durfde het eerst zelfs niet tegen mijn vriend te zeggen, dus ik begon vanmorgen met "vind jij het ook zo lang duren tot de volgende echo"? en daarna brak ik, ik maakte me gewoon zo zorgen dacht echt dat het niet goed was nu...
Hij heeft gelijk het ziekenhuis gebeld en ik kon terecht bij de gyn die zwangeren-spreekuur had...beetje uitgelegd en hij heeft gelijk een echo gemaakt... Kindje deed het super goed, was druk aan het springen en draaien een echte kangaroo....en het hartje klopte goed.
Dus ik ben weer gerustgesteld en ben weer op mijn roze wolk geklommen om het ziekenhuis te verlaten.
Volgende week hebben we een uitgebreide echo, ik hoop dat ze dan echt bepaalde afwijkingen kunnen uitsluiten en dat ik het kindje snel ga voelen dan ben ik denk ik ook wat rustiger...
je moet het nu uiteindelijk doen met echo-foto's en je zwangerschapstest, en dan de kwaaltjes, maar weet ook als geen ander dat ik niet altijd op mijn lichaam kan vertrouwen.
Hoe is het verder met jullie???
Liefs en kusjes