Ik voel mij gelukkig erg goed. Echter, nu terug kijkend heb ik toch veel minder van deze zwangerschap kunnen genieten dan van mijn eerste.
Als je een kindje in je buik af hebt moeten staan, dan is het heel lastig om je over te geven aan de komst van het kindje. Ik heb bijv tot 20 weken, elke twee weken een echo gehad. Dat is heel geruststellend geweest en heeft ook geholpen om die periode door te komen. Want zo voelde dat wel, erdoor heen komen.
Na die 20 weken voelde ik de baby elke dag heel goed (al vanaf 18 weken) en dus geeft dat wel een stuk vertrouwen. Maar ja, als je eenmaal een kindje in je buik hebt gehad dat heeft geleefd, weet je als geen ander dat het dood kan gaan.
En dat blijft zo......helaas. Ik ben gewoon niet meer onbevangen. Het genieten voor mij zat hem in de kleine momenten, vooral als ik even goed contact heb kunnen maken met de kleine (zoals ik dat nu nog doe). Dat is en blijft zo bijzonder.
Met 30 weken heb ik na een gesprek met de gyn samen met mijn man alle babyspullen van zolder gehaald van de eerste. Ik had toen ook ineens het idee dat ik dat maar moest gaan doen.
Ik heb tot nu toe dus wel degelijk kunnen genieten van de zwangerschap, maar op een hele andere manier dan de 'normale' zwangeren dat doen. Je bent je namelijk steeds bewust van het feit dat er zich een wonder in je buik afspeelt, waarvan je nog niet weet of je die levend in je armen gaat krijgen.
Wel is het zo dat al die echo's en vooral mijn gyn hebben geholpen om vertrouwen te krijgen. Er is namelijk zo te zien een gezond kindje in mijn buik aanwezig en ik probeer daar ook verrtouwen in te hebben. Vooral ook vanwege het feit dat ik dus niet dit kindje wil overschaduwen met het verdriet van vorig jaar. Gelukkig heeft dat inmiddels een plekje gekregen, want vooral rond die 28 weken was ik zo onzeker en bang en wilde ik liever dat de baby direct geboren zou worden.
Eén ding weet ik echter wel: als ik straks mijn kindje in de ogen kan kijken, dan zal ik tranen met tuiten huilen en mij eindelijk over kunnen geven: wij hebben een tweede gekregen.
Ik heb dan ook een speciaal gedicht geschreven voor de geboortekaart:
als je iets als eens hebt meegemaakt wordt het al snel gewoon,
behalve als je het leven schenkt aan een dochter of een zoon.
Een jongen of een meisje dat was nog steeds het grote geheim,
maar één ding was zeker, jij zou meer dan welkom zijn.
Tranen van ontroering, een klein lijfje nog zo teer,
raken je dieper dan je kunt zeggen, keer op keer.
Wij zoeken naar woorden die kunnen zeggen wat wij bedoelen,
maar eigenlijk is er geen zin die kan omschrijven wat wij nu voelen.
Zoveel gevoelens en gedachten, belangrijk is er één,
samen ben je nooit alleen.
Op deze manier proberen wij uiting te geven aan het feit dat wij het heel bijzonder vinden dat het ons is gegund een tweede te krijgen. Echter, wij wilden vooral dat als je niet weet wat wij hebben meegemaakt, dat je dat er dan ook niet uithaalt.
Niet dat wij het ooit zullen vergeten wat er is gebeurd, maar wij vinden het belangrijk om vooral van dit kindje te genieten en dat als dit kind over -tig jaar zelf een kind krijgt en zijn eigen kaartje leest, deze niet overschaduwd wordt door verdriet dat wij daarvoor hebben gehad.
Maar dat is ons gevoel hierover. Dat is, zoals hier als eens is gezegd, voor iedereen heel persoonlijk.
gr mama van MD
